22 Eskadra Bombowa

22 (2) Eskadra Bombowa
22 eskadra liniowa
22 eskadra lotnicza
Ilustracja
Znak malowany na samolotach eskadry
Historia
Państwo

II Rzeczpospolita

Sformowanie

1925

Rozformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

14 eskadra wywiadowcza

Działania zbrojne
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Rakowice
we wrześniu 1939
Sadków
Kamień
Podlodów
Marianów

Rodzaj wojsk

Wojska lotnicze

Podległość

2 pułk lotniczy
Brygada Bombowa

Breguet 19 z 22 eskadry liniowej na lotnisku w Katowicach

22 (2) eskadra bombowa[a] (lotnicza, liniowa)pododdział lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Sformowana 6 marca 1919 w Poznaniu jako 3 Wielkopolska eskadra lotnicza polna. Rozkazem z 13 kwietnia 1920 roku jednostka przemianowana została na 14 eskadrę wywiadowczą. W sierpniu 1921 14 eskadra wywiadowcza weszła w skład II dywizjonu wywiadowczego 2 pułku lotniczego w Krakowie. W maju 1925 jednostka przemianowana została na 22 eskadrę lotniczą, a cztery lata później na 22 eskadrę liniową. We wrześniu 1938 podporządkowana została dowódcy SGO „Śląsk” i wzięła udział w rewindykacji Zaolzia. W sierpniu 1939 pododdział przemianowany został na 22 eskadrę bombową lekką i podporządkowany dowódcy Brygady Bombowej, w składzie której walczyła w kampanii wrześniowej.

Godła eskadry[1][2]:

  • biała czteroramienna gwiazda na de niebieskiego kwadratu z białą obwódką – na samolotach Breguet XIX
  • czarny skrzydlaty smok „Bazyliszek” z bombą na tle niebieskiego kwadratu – na samolotach Breguet XIX i PZL-23 „Karaś”

22 eskadra liniowa w okresie pokoju

Zgodnie z rozkazem MSWojsk. z 27 maja 1925 14 eskadrę wywiadowczą 2 pułku lotniczego przemianowano na 22 eskadrę lotniczą.

Od października tego roku eskadra przezbrajała się w samoloty Potez XV, a 3 załogi eskadry wzięły udział w manewrach zorganizowanych w 1925 na Wołyniu[3].

Podczas przewrotu majowego 1926 2 pułk lotniczy wystawił 10-samolotową eskadrę. Jej dowódcą był kpt. pil. Czesław Dolecki – etatowy dowódca 22 eskadry. Z początkiem 1927 jednostka została sukcesywnie przezbrojona w samoloty Potez XXVII. W lecie 1927 szkołę ognia artylerii obsługiwały na Podhalu 3 załogi bazując na lądowisku Długopole koło Czarnego Dunajca. Następnie cała eskadra wraz z 2 samolotami łącznikowymi przeniosła się na lotnisko Zawiercie i uczestniczyła w koncentracji dywizji piechoty. W ostatniej fazie ćwiczeń eskadra operowała z lotniska w rejonie Sandomierza[4].

W 1928 etat eskadry zwiększono z 6 do 10 samolotów. Zwiększył się dopływ wyszkolonych obserwatorów i pilotów z Oficerskiej Szkoły Lotnictwa w Dęblinie. Załogi, oprócz codziennych zajęć ustalonych programem doskonalenia, uczestniczyły w ćwiczeniach letnich i zimowych jednostek DOK V oraz odbywały szkołę ognia zorganizowaną na poligonie błędowskim. W 1929 eskadry lotnicze przemianowano na „liniowe”, a do jednostki zaczęły przybywać pierwsze samoloty Breguet XIX. Pozostawały one na wyposażeniu eskadry do połowy 1937[4].

W 1930 zorganizowano sekcję łączności, fotograficzną i uzbrojenia. W lecie 1931 eskadra przebywała na poligonie artyleryjskim w m. Leśna koło Baranowicz. W sierpniu i wrześniu 1932 załogi eskadry współpracowały z wielkimi jednostkami piechoty i kawalerii w rejonie Niska. Latem 1933 eskadra odbyła szkołę ognia na poligonie błędowskim, a we wrześniu i październiku wszystkie załogi współpracowały w ćwiczeniach międzydywizyjnych na terenie Krakowskiego i Kieleckiego[5].

W 1934 Załogi eskadry oprócz ćwiczeń przewidzianych programem uczestniczyły w międzynarodowych zawodach i popisach lotniczych zdobywając nagrody i wyróżnienia. W lecie 1934 za pomoc i ratunek dla powodzian. st.szer. Stanisław Ćwiartniewicz został odznaczony Medalem „Za ratowanie ginących”[5].

Na przełomie 1936 i 1937 eskadra została przezbrojona w samoloty produkcji krajowej PZL-23A, a następnie PZL-23B „Karaś”. Nowe 3-załogowe samoloty wymagały zgrania i bardziej wszechstronnego wyszkolenia załóg. Dlatego w tym roku eskadra nie brała udziału w letnich ćwiczeniach. W marcu 1938, 9 „Karasi” 22 eskadry uczestniczyło w koncentracji lotnictwa liniowego na lotnisku w Lidzie. W lecie eskadra brała udział w dużych manewrach wojsk lądowych na Wołyniu, skąd przydzielono ją do lotnictwa Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk”[6].

Działania eskadry w 1939

22 esk bomb.png

Mimo wzrastającego napięcia politycznego z III Rzeszą Niemiecką, eskadra odbyła w czerwcu 1939 szkołę ognia na Pustyni Błędowskiej. W lipcu przydzielono do eskadry 8 podchorążych ostatniego rocznika SPL Dęblin oraz 1 podchorążego rezerwy. W ostatniej dekadzie sierpnia personel latający i naziemny postawiono w stan pogotowia i skoszarowano na lotnisku Rakowice.

Mobilizacja eskadry

W dniach 24-26 sierpnia 1939 przeprowadzona została mobilizacja alarmowa 22 eskadry liniowej. Po dokonaniu czynności mobilizacyjnych eskadra została ulokowana w zachodniej części lotniska. Obszar ten był całkowicie pozbawiony możliwości maskowania[7]. 26 sierpnia rzut kołowy eskadry odjechał transportem kolejowym do Radomia, a rzut powietrzny 27 sierpnia został przeniesiony na lotnisko Sadków, skąd po południu 31 sierpnia odleciał na lotnisko Wsola[7].

Walki 22 eskadry bombowej we wrześniu 1939

Kampanię wrześniową 22 eskadra bombowa lekka odbyła w składzie II dywizjonu bombowego lekkiego Brygady Bombowej. Z dniem 1 września została przemianowana została na 22 eskadrę bombową[2]. Posiadała 10 samolotów PZL.23B Karaś, 1 samolot Fokker F.VIIB/3m i 1 samolot RWD-8.

1 września eskadra przebywała na lotnisku Wsola. Z braku możliwości zamaskowania samolotów, przed wieczorem eskadra przeniosła się na lądowisko Kamień. Personel zakwaterowano w folwarku, a w lesie ustawiono samoloty i podręczne magazyny paliwa oraz bomb[8]. 2 września nie wykonywano lotów bojowych. Kończono niwelację pola wzlotów[9]. 3 września PZL P.23 pilotowany przez Gustawa Hławiczka (razem z obserwatorem Tadeuszem Kalinowskim i strzelcem Andrzejem Ustupskim) po ataku na kolumny pancerne został zaatakowany przez Bf-109 z 2./JG 77 (Lt. Karl-Heinz Nordmann) i zestrzelony. A. Ustupski zginął przy lądowaniu, T. Kalinowski zmarł w szpitalu 18 września, G. Hławiczka doznał obrażeń[10]. Z lotu bojowego nie powrócił także samolot zestrzelony nad Wojciechowem. Poległych lotników: ppor. pil. Józefa Jelenia, ppor. obs. Władysława Żupnika oraz kpr. strz.sam. Stanisława Kapturkiewicza pochowano w Oleśnie woj. opolskie. W miejscowości znajduje się poświęcony ich pamięci pomnik[11].
Przebieg działań w tym dniu tak relacjonuje por. obs. Bolesław Nowicki[12]:

... dowódca eskadry kpt. pil. Słowiński Kazimierz otrzymuje pierwszy rozkaz bombardowania kolumn pancernych npla w rej. Radomsko-Pławno-Gidle i strzelania z lotu koszącego. Wysokość bombardowania 1500 m, szyk–lucz za kluczem w odstępie 10 minut, bomby 8x50 kg na samolot. Obsada: I klucz prowadzi kpt. Słowiński, z por. obs. Wolkowem; II klucz a 4 samoloty prowadzi z-ca d-cy esk. por. obs. Nowicki z kpr. pil. Ferugą; III klucz – ppor. obs. Wójcik z kpr. pil. Kosturkiewiczem. W czasie bombardowania i po zbombardowaniu 11 Messerschmittów atakuje poszczególne klucze. Nasilenie ośrodków OPL ziemnej nad celem bardzo duże. Z wyprawy nie wróciły 3 samoloty, zestrzelone przez artylerię plot. bądź przez lotnictwo npla. Nie powrócili: d-ca esk. kpr. pil. Słowiński, por. obs. Wałków, kpr. strz. Korytowski; ppor. obs. Żupnik, pchor. pil. Jeleń, kpr. strz. Nowak; pchor. obs. Klimek, kpr. pil. Jurcewicz, kpr. strz. Kapturkiewicz. Na rozkaz d-cy dyonu dowództwo eskadry obejmuje por. obs. Bolesław Nowicki, który natychmiast wydaje rozkaz ładowania bomb i przygotowania się do powtórnej wyprawy. Zadanie: zbombardowanie kolumn pancernych w rej. Radomsko. Wysokość – 2200 m. Szyk – klucz za kluczem do celu. Po wykonaniu zadania powrót osobno kluczami. Bomby 4 × 100 kg na samolot. Skład – ciąg 2 kluczy a 3 samoloty. Całość prowadzi por. obs. Nowicki z por. pil. Czetowiczem i kpr. strz. Nowakiem. Zadanie dodatkowe otrzymuje ppor. obs. Kalinowski z plut. pil. Hławiczką i kpr. strz. Ustupskim – rozpoznanie ruchu kolumn pancernych na drogach wychodzących z Radomska na zachód, północ i wschód w promieniu około 50 km. Po wykonaniu bombardowania wyprawę atakowało 6 Messerschmittów. Samolot rozpoznawczy ppor. Kalinowskiego nie wrócił[b]. Jeden z „Karasi” z ciężko rannym obserwatorem pchor. Grandysem i lekko rannym strzelcem kpr. Gaconiem rozbija się przy lądowaniu i zapala. Z narażeniem własnego życia mechanicy – kpr. kpr. Myszor i Surma – wyciągają spod szczątków samolotu kpr. pil. Marka i kpr. Gaconia. Natomiast pchor. obs. Grandys ginie w płomieniach[c]. Jeden z samolotów wrócił z przestrzelonym zbiornikiem, dwa inne z dziurami od pocisków. Straty w dniu 3 września 1939: 7 oficerów, w tym d-ca eskadry, 6 podoficerów i 5 samolotów. Na szczęście dzień ten był pierwszym i ostatnim pod względem strat personelu i samolotów. Prawdziwy chrzest ogniowy.

W tym dniu kpr. Andrzej Ustupski i st. szer. Wilhelm Materia zestrzelili w walce 2 Messerschmitty. 4 września wykonano 2 loty rozpoznawcze z bombardowaniem. Załoga pchor. Zygmunta Smolika z pchor. pil. Józefem Janikiem i st. szer. Wilhelmem Materią oraz ppor. obs. Stanisława Wójcika
Ten ostatni tak opisał swój lot[13]:

...od rana znów czekaliśmy przy samolotach. Wola mnie d-ca eskadry. Każe przygotować maszynę i mapy. Mechanicy kontrolują „Karasia”. Ja składam mapy, oddaję jak zwykle dokumenty i pieniądze. Lecę na rozpoznanie ruchu kolumn pancernych w okolicach: Zarki–Włoszczowa–Radomsko–Jędrzejów–Busko–Kielce–Radom. Pierwsze prawdziwe rozpoznanie, które tak mi się zawsze podobało przed wojną. Teraz nam możność zobaczyć jak wygląda prawdziwe rozpoznanie w czasie wojny. Startujemy. Będąc w rejonie Kielc zobaczyłem łuny palących się miast i miasteczek. Serce się krajało z żalu na taki widok. Koło Włoszczowej widzę tumany kurzu na szosie. Są, dranie! Lecz i oni mnie poznali i ostro przywitali. Zaczął się cyrk: to ja dęba w górę na 3 tys. metrów, by rozpoznać posuwającą się kolumnę, lecz nie mogę rozeznać czy to czołgi, czy samochody pancerne. Odleciałem na południe i piką do ziemi. Tego się po mnie nie spodziewali. Może nawet cieszyli się, że mnie zestrzelili i ląduję przymusowo. Lecz ja po chwili odwiedziłem ich lotem koszącym, a mój strzelec nie żałował amunicji... Na szosie Jędrzejów–Kielce rozpoznałem jeszcze jedną małą kolumnę. Koło Skarżyska na wysokości 50 metrów dostałem ostry ogień od własnych karabinów maszynowych broniących dworca kolejowego. Szczęście miałem, że byłem tak nisko, więc zdążyłem im uciec. Na lotnisko wróciłem szczęśliwie.

Powróciła również z rozpoznania i bombardowania załoga pchor. Zygmunta Smolika. 5 września załoga por. Bolesław Nowicki z por. Kazimierzem Czetowiczem i kpr. strz. Władysławem Nowakiem rozpoznawał rejon OpocznoKońskieRadom. Przed wieczorem padł rozkaz odlotu do Podlodowa. Z uwagi na zapadający zmierzch, por. Bolesław Nowicki zdecydował lecieć na lotnisko Ułęż jako bezpieczniejsze do lądowania po ciemku[13]. 6 września o świcie eskadra przeleciała na lotnisko Podlodów, a skąd około południa na lotnisko połowę Marianów-Wojcieszków. Ppor. obs. Wójcik rozpoznawał niemieckie zagony pancerne w obszarze RóżanPułtuskWyszkówMałkinia[14]. 7 września wszystkie „Karasie” eskadry uczestniczyły w wyprawie bombowej prowadzonej przez dowódcę dywizjonu. Bomby zrzucono w rejonie Piotrkowa, Ozorkowa i Łęczycy. Wszystkie samoloty wróciły bez strat. 8 września klucz eskadry realizował zadanie odszukania i zbombardowania kolumny pancernej w rejonie RóżanBrokSokołów Podlaski. W czasie dolotu na cel, klucz por. Nowickiego zaatakował Dorniera 17. „Niemiec” uciekł, nie wdając się w walkę. Kolumnę pancerną zbombardowano w rejonie Sokołowa. W południe załoga: ppor. obs. Wójcik, kpr. pil. Józef Feruga i kpr. strz. Kazimierz Podgórski rozpoznawała przeprawy niemieckie przez Wisłę. Nie powrócił z lotu pocztowego samolot RWD-8, wysłany z meldunkiem do sztabu Brygady Bombowej[14]. 9 września eskadra wykonała dwa dalekie loty rozpoznawcze. Załoga ppor. obs. Wójcika rozpoznawała rejon SiedlceSokołówOstrołękaŁomżaMławaNowy DwórWarszawa, a pchor. obs. Wodzickiego rejon Warszawa–SochaczewPłockWłocławekŁódźKielceRadom. Obie załogi dostarczyły dokładnych i cennych informacji o ruchach niemieckich kolumn pancerno-motorowych zbliżających się koncentrycznie do stolicy. Meldunki z rozpoznań przekazał ppor. Wójcik samolotem RWD-8 do sztabu w Warszawie oraz dodatkowo do Małaszewicz z przeznaczeniem dla Naczelnego Wodza[15]. 10 września ppor. obs. Wójcik rozpoznał rejon SiedlceWęgrówSokołówDrohiczynŁosice. Było to ostatnie zadanie eskadry w kampanii wrześniowej. W wyniku reorganizacji polskiego lotnictwa, samoloty II dywizjonu zostały przykazane do VI dywizjonu bombowego lekkiego. Personel latający miał odjechać rzutem kołowym ku granicy polsko-rumuńskiej w celu odbioru samolotów alianckich. 11 września samoloty II dywizjonu odleciały na lotnisko VI dywizjonu. W czasie przelotu nad Włodawą został ranny w nogę, ostrzelany przez własną OPL pilot Fokkera st. sierż. Tomasz Zając. Pilotowany przez mechanika samolot wylądował szczęśliwie w Wielicku. St. sierż. Zając został odesłany do szpitala w Łucku. Rzut kołowy eskadry, przez LublinWłodzimierz WołyńskiDubnoŁuckBrody dotarł 15 września do Horodenki. 17 września otrzymał rozkaz przekroczenia granicy[15].

Bilans walk[15]
Działania eskadry
Loty bojoweTonaż bombZestrzelenia
38
12 ton
2 samoloty
Straty eskadry
Poleglikpt. Słowiński, por. Wałków, ppor. Żupnik, pchor. Grandys, pchor. Jeleń, pchor. Klimek,
kpr. Jurcewicz, kpr. Kapturkiewicz, kpr. Korytowski, kpr. Nowak, kpr. Ustupski
Rannist. sierż. Zając, kpr. Gacoń, kpr. Marek
Zaginienippor. Kalinowski, plut. Hławiczka, kpr. Biskup, załoga por. obs. Mazura
Samoloty
StanUzupełnienieZniszczoneEwakuacja
10 PZL.23 Karaś
0
5
5 przekazanych do VI dywizjonu

Obsada personalna eskadry

Dowódcy eskadry
StopieńImię i nazwiskoOkres pełnienia służby
kpt. obs.Wiktor Zawadzkiod 29 V 1925[1]
kpt. pil.Czesław Doleckiod I 1926[4]
por. pil.Stanisław Jakubowskiod 9 XI 1926[4]
kpt. pil.Christian Kretowicz10 X 1928 – 7 III 1929[4])
kpt. pil.Stanisław Nazarkiewiczod 8 III 1929[4]
kpt. dypl. pil.Mateusz Iżyckiod VIII 1929[4]
kpt. obs.Alojzy Morawiecod I 1930[5]
por. pil.Jan Gaździkod XI 1930 – 30 III 1931[5]
kpt. obs.Stanisław Olszewskiod III 1931[5]
kpt. obs.Władysław Bohuszewiczod 8 X 1933[5]
kpt. pil.Marian Loedl30 X 1934 – 2 IX 1936[5]
kpt. pil.Jan Bąk1936
kpt. obs.Zdzisław Strantzod X 1936 – 22 IX 1937[5]
kpt. obs.Antoni Kłosiński23 X 1937 – 31 XII 1938[5]
kpt. pil.Kazimierz SłowińskiI – IX 1939[7]
Obsada personalna eskadry w marcu 1939[16][d]
StanowiskoStopień, imię i nazwiskoPrzydział we wrześniu 1939
dowódca eskadrykpt. Kazimierz Słowiński
oficer taktycznypor. Władysław Czesław Rewakowicz
oficer technicznychor. Antoni Ziętek
pilotpor. Kazimierz Czetowicz
starszy obserwatorpor. Józef Suska
obserwatorpor. piech. Stanisław Florian Walkow
obserwatorppor. piech. Stanisław Marian Wójcik
obserwatorppor. Kazimierz Kalinowski
obserwatorppor. Jerzy Stefan Rejnowicz
obserwatorppor. Kazimierz Jan Wójcicki
obserwatorppor. Władysław Żupnik
Obsada personalna eskadry we wrześniu 1939[18]
Dowództwo eskadry
StanowiskoStopień, imię i nazwiskoUwagi
dowódca eskadrykpt. pil. Kazimierz Słowińskido 3 IX
oficer taktycznypor. obs. Bolesław Nowickiod 4 IX dowódca eskadry
oficer technicznyppor. Stanisław Harasymowicz
szef mechanikówchor. techn. Antoni Zientek
szef administracyjnyst. sierż. Antoni Lubiak
Załogi samolotów
ObserwatorzyPilociStrzelcy pokładowi
por. Stanisław Walkowpor. Kazimierz Czetowiczkpr. Jerzy Biskup
ppor. Tadeusz Kalinowskipchor. Grzegorz Bukowieckikpr. Ignacy Gacoń
ppor. Stanisław Wójcikpchor. Józef Janikkpr. Stanisław Kapturkiewicz
ppor. Władysław Żupnikpchor. Józef Jeleńkpr. Stanisław Korytowski
pchor. Wacław Grandysplut.Antoni Domogałakpr. Władysław Nowak
pchor. Zbigniew Groyeckiplut. Tomasz Zająckpr. Kazimierz Podgórski
pchor. Jan Klimekplut. Gustaw Hławiczkakpr. Andrzej Ustupski
pchor. Zygmunt Smolikkpr. Franciszek Burghardtst. szer. Wilhelm Materla
pchor. Mariusz Wodzickikpr. Józef Feruga
pchor. rez. Józef Faberkpr. Witold Foltyn
kpr. Mikołaj Jurcewicz
kpr. Antoni Kosturkiewicz
kpr. Feliks Marek
kpr. Gerard Schmidt

Wypadki lotnicze

W okresie funkcjonowania eskadry miały miejsce następujące wypadki lotnicze zakończone obrażeniami lub śmiercią pilota[19]:

  • 6 marca 1931 w wypadku lotniczym zginął ppor. pil. Jan Górecki.
  • 27 lipca 1932 zginęli sierż. pil. Stanisław Ślusarczyk i ppor. obs. Aleksander Trykalski. Wypadek zdarzył się podczas odbywających się centralnych zawodów lotniczych w czasie których załoga przymusowo lądowała nocą koło wsi Młodejowa powiat Płock.
  • 7 września 1933 doszło do tragicznego wypadku w miejscowości Janowice koło Szczekocin. Rozpoznająca na korzyść 6 DP załoga plut. pil. Czesław Popczyk i por. obs. Edward Władysław Krupski, zderzyła się w powietrzu z załogą kpr. pil. Roman Irrek i ppor. obs. Kazimierz Gołda, którzy podchodzili celem zrzucenia meldunku na płachtę łączności 22 DP. Wszyscy piloci zginęli, a prawdopodobną przyczyną była poranna przyziemna mgła.
  • 29 maja 1934 zginął pilot chor. Stanisław Jadczak, podczas wykonywania nocnego lotu w okolicach Lubaczowa. Lecący z nim obserwator ppor. Franciszek Kurek uratował się skacząc na spadochronie.

Samoloty eskadry

Uwagi

  1. W literaturze przedmiotu jednostka występuje w składzie II dywizjonu bombowego lekkiego jako 2 lub 22 eskadra bombowa.
  2. Ranni obserwator i pilot uratowali się dzięki poświęceniu pilota, który nie wyskoczył ze spadochronem, lecz lądował w płonącym samolocie koło wsi Gidle. Strzelec samolotowy poległ w powietrzu, wcześniej zestrzeliwując 1 Me-109[9].
  3. Według relacji pilota kpr. Marka, pchor. Grandys już nie żył w powietrzu, bo seria pocisków przeszyła mu brzuch, a pocisk artyleryjski, który wybuchł w kabinie wyrwał mu część brzucha i biodra[9].
  4. Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[17].

Przypisy

  1. a b Pawlak 1989 ↓, s. 174.
  2. a b Pawlak 1991 ↓, s. 219.
  3. Pawlak 1989 ↓, s. 174-175.
  4. a b c d e f g Pawlak 1989 ↓, s. 175.
  5. a b c d e f g h i Pawlak 1989 ↓, s. 176.
  6. Pawlak 1989 ↓, s. 176-177.
  7. a b c Pawlak 1989 ↓, s. 177.
  8. Pawlak 1991 ↓, s. 221.
  9. a b c Pawlak 1991 ↓, s. 223.
  10. Luftwaffe w Oels
  11. Pomnik lotników w Oleśnie
  12. Pawlak 1991 ↓, s. 223-224.
  13. a b Pawlak 1991 ↓, s. 224.
  14. a b Pawlak 1991 ↓, s. 225.
  15. a b c Pawlak 1991 ↓, s. 226.
  16. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 777.
  17. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  18. Pawlak 1982 ↓, s. 128.
  19. Pawlak 1989 ↓, s. 174–177.

Bibliografia

  • Remigiusz Kasprzycki: Rakowice-Czyżyny w latach 1921–1955. Krakowskie lotnisko w służbie wojskowej i cywilnej. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2010. ISBN 978-83-7188-448-1.
  • Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7.

Media użyte na tej stronie

Roundel of Poland (1921-1993).svg
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Roundel of Poland (1921–1993).svg
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
22ebomb.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Znak malowany na samolotach 22 eskadry bombowej, stosowany w latach 1927 - 1932
Roundel of Poland (1918-1921).svg
Roundel of the Polish Air Force (1918–1921).
Lotnisko w Katowicach - akrobacje tzw. trójki Bajana - samoloty Breguet 19 NAC 1-W-2737-3.jpg
Tydzień Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Katowicach. Samoloty Breguet XIX na lotnisku, nad którym akrobacje wykonują trzy myśliwce PWS-A (tzw. "trójka Bajana"). Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny - Archiwum Ilustracji. Sygnatura: 1-W-2737-3
22 esk bomb.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Szlak bojowy 22 Eskadry Bombowej we wrześniu 1939
2p 2e lin 1.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Znak na samolotach 2 eskadry liniowej, 2 Pułku Lotniczego stosowany w latach 1927 - 1932 (bez podpisu)
RWD 8 - SP-BCE.jpg
RWD 8 trainer
Potez XV L'Aéronautique December,1922.jpg
Potez XV photo from L'Aéronautique December,1922
Samolot PZL-23 "Karaś" na lotnisku NAC 1-W-1554.jpg
Samolot PZL-23 "Karaś" na lotnisku. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny - Archiwum Ilustracji. Sygnatura: 1-W-1554
Breguet XIX Orlinskiego i Kubiaka.jpg
Uszkodzony Breguet XIX na którym Bolesław Orliński i Leon Kubiak przelecieli z Warszawy do Tokio i z powrotem w 1926