22 Pułk Piechoty (PSZ)

22 Pułk Piechoty
Historia
Państwo Polska
Sformowanie1941
Rozformowanie1942
Dowódcy
Pierwszyppłk Stanisław Krajewski
Organizacja
DyslokacjaKermine
Rodzaj wojskPiechota
Podległość7 Dywizji Piechoty

22 Pułk Piechoty (22 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Na podstawie rozkazu Dowódcy Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR z dnia 5 stycznia 1942 roku w dniach 13-22 stycznia do miejscowości Kermine wyruszyły zawiązki organizacyjne z Buzułuku, Tatiszczewa i Tockoje. W dniu 27 stycznia 1942 roku rozpoczęto formowanie 22 pułku piechoty, dyslokowanego z dniem 28 tycznia do rejonu stacji kolejowej w Kermine na terytorium Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, w składzie 7 Dywizji Piechoty. Oddział był organizowany według etatów brytyjskich. W błotnistej o tej porze okolicy w budowanych przez ochotników i poborowych namiotach i lepiankach rozpoczęto organizację jednostki. Od 8 lutego wstępujący do pułku żołnierzy otrzymywali umundurowanie wzoru brytyjskiego[1]. Nastąpił napływ licznych poborowych i byłych żołnierzy z terenów całego ZSRR wyniszczonych głodem i pracą ponad siły w obozach, miejscach przymusowego osiedlenia oraz z więzień. Wraz z nimi pojawiła się bardzo duża grupa ludności cywilnej, wszyscy przybywający podatni byli na choroby zakaźne. W wyznaczonym garnizonie z uwagi na panujące warunki klimatyczne, zły stan zdrowia wcielanych ochotników i poborowych i brak środków sanitarnych, w lutym wybuchła epidemia tyfusu plamistego. Przez okres lutego i marca 1942 roku pułk zajmował się organizacją wcieleń żołnierzy, polepszaniem warunków sanitarno-epidemiologicznych. W związku z prowadzoną I ewakuacją części Armii Polskiej w ZSRR na Bliski Wschód w dniu 29 marca 1942 roku z pułku wyjechało 5 oficerów i 607 szeregowych. W szeregach pozostało 68 oficerów i 525 szeregowych, jednocześnie trwało dalsze wcielanie do pułku poborowych i ochotników. W kwietniu do jednostki napłynęła żywność z Wielkiej Brytanii, a z 5 DP otrzymano niewielką ilość uzbrojenia strzeleckiego[2]. 1 czerwca 1942 stan osobowy pułku osiągnął 93 oficerów i 1027 szeregowych. Jednocześnie gorący klimat i epidemia chorób układu pokarmowego oraz malaria dziesiątkują szeregi żołnierzy pułku. Prowadzone jest tylko szkolenie w ograniczonym zakresie. W związku z całkowitą ewakuacją z terenu ZSRR, w drugiej połowie lipca rozpoczyna się likwidacja garnizonu 22 pułku i wyjazd w ostatnich dniach lipca do Bazy Ewakuacyjnej w Krasnowodzku. Z dniem 5 sierpnia 1942 roku drogą morską pułk przybywa do Pahlawi w Iranie, jego stan osobowy wynosi wówczas 99 oficerów i 1990 szeregowych[2]. Na plaży w Pahlawi następuje przemundurowanie żołnierzy pułku w sorty tropikalne i przechodzą tam kwarantannę. Chorzy żołnierze zostają przewiezieni do szpitali w Teheranie, natomiast większość żołnierzy pułku w okresie od 16 sierpnia do pierwszych dni września zostaje sukcesywnie przewiezionych do Khanaquin w Iraku i zakwaterowani w namiotach na pustyni. W nowym miejscu postoju żołnierze są poddani opiece sanitarnej i doprowadzeni do lepszej kondycji zdrowotnej. Sukcesywnie pułk otrzymuje uzbrojenie i rozpoczyna szkolenie. Z żołnierzy pułku zostaje utworzona drużyna piłki nożnej, będąca później zrębem drużyny 8 Brygady Strzelców i 7 DP oraz WKS Gryf[3]. Od 7 do 13 grudnia 1942 następuje rozformowanie 22 pułku piechoty i przekazanie żołnierzy w większości do szeregów 8 Brygady Strzelców 7 Dywizji Piechoty, a niektórych do innych jednostek Armii Polskiej na Wschodzie[4].

Żołnierze pułku

Dowódca pułku:

  • ppłk Stanisław Krajewski (28 I – 13 XII 1942[5])

Zastępca dowódcy pułku:

  • mjr Karol Dyszyński[2]

Dowódcy batalionów:

  • Dowódca I batalionu – mjr Feliks Merka [2]
  • Dowódca II batalionu – kpt. Stefan Sowa [6]
  • Dowódca III batalionu – kpt. Władysław Chwojnowski[6]
  • Dowódca batalionu ckm – kpt. Władysław Woyno[6]

Przypisy

  1. ↑ Gera 2019 ↓, s. 61
  2. ↑ a b c d Kryska-Karski i Barański 14/1973 ↓, s. 43.
  3. ↑ Wroński (red.)1995 107-111 ↓.
  4. ↑ Kryska-Karski i Barański 14/1973 ↓, s. 59.
  5. ↑ Gera 2019 ↓, s. 61-64
  6. ↑ a b c Kryska-Karski i Barański 14/1973 ↓, s. 44.

Bibliografia

  • Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
  • Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
  • Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945. Zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
  • Marek Wroński(red.): Zeszyty Tarnogórskie nr 25. Tarnogórskie Sesje Naukowe tom 8. Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. W 50 rocznicę bitwy pod Monte Cassino, Falaise, Arnhem.. Tarnowskie Góry: Instytut Tarnogórski, 1995. ISSN 0860-3693.
  • Grzegorz Gera, Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty, „Militaria Wydanie Specjalne” (5(63) 2018), Lublin: Kagero Publishing, 2019, ISSN 2450-7334.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).