23 Pułk Piechoty (PSZ)
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Polska | |
| Sformowanie | 1941 | |
| Rozformowanie | 1942 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | ppłk Józef Kramczyński | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Kenimech | |
| Rodzaj wojsk | Piechota | |
| Podległość | 7 Dywizji Piechoty | |
23 Pułk Piechoty (23 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Na podstawie rozkazu Dowódcy Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR z dnia 5 stycznia 1942 roku w dniach 13–22 stycznia do miejscowości Kermine wyruszyły zawiązki organizacyjne z Buzułuku, Tatiszczewa i Tockoje. W dniu 27 stycznia 1942 roku rozpoczęto formowanie 23 pułku piechoty, dyslokowanego z dniem 28 tycznia do rejonu miejscowości Kenimech[1] na terytorium Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, w składzie 7 Dywizji Piechoty. Oddział był organizowany według etatów brytyjskich. Organizację pułku rozpoczęto w oparciu o licznie przybywających do rejonu formowania ochotników i poborowych. Żołnierze dyslokowani byli do budowanych przez nich namiotów i lepianek umiejscowionych na stepie, a potem na pustyni w pobliżu doliny rzeki Zarawszan, na skutek bardzo złych warunków sanitarno-epidemiologicznych wśród żołnierzy pułku niemal wszyscy chorowali na dur brzuszny, czerwonkę, tyfus plamisty i malarię. Choroba pochłonęła wiele ofiar wśród żołnierzy i otaczających pułk skupisk ludności cywilnej[2]. W okresie po 8 lutego 1942 roku pułk został całkowicie umundurowany w sorty brytyjskie[3]. Okresowo nie było prowadzone żadne szkolenie. Grupa chorych żołnierzy pułku została ewakuowana podczas I ewakuacji na początku kwietnia 1942 roku na Bliski Wschód. W okresie od kwietnia do końca lipca prowadzono dalszy pobór i wcielano ochotników oraz prowadzono działania wspomagające egzystencję polskiej ludności cywilnej. W ostatniej dekadzie lipca 1942 roku rozpoczęto likwidację garnizonu w Kenimech, przemieszczono się transportem kolejowym do Bazy Ewakuacyjnej w Krasnowodzku, skąd 6 sierpnia rozpoczęto podróż morska do Pehlewi w Iranie. Na plażach w Pehlewi przeprowadzono kwarantannę przybyłych żołnierzy i wymianę sortów mundurowych na tropikalne. Po odesłaniu chorych do szpitali w Teheranie, 23 pułk piechoty pomiędzy 16 sierpnia, a 8 września został przewieziony transportem samochodowym do obozu wojskowego w Khanaquin w Iraku i zakwaterowany w namiotach na pustyni[2]. W nowym miejscu postoju żołnierze byli poddani opiece sanitarnej i doprowadzeni do lepszej kondycji zdrowotnej. Sukcesywnie pułk otrzymuje uzbrojenie i rozpoczyna szkolenie. W okresie od 8 do 13 grudnia 1942 23 pułk piechoty został przeformowany w 7 Brygadę Strzelców 7 Dywizji Piechoty[4].
Żołnierze pułku
Dowódca pułku:
- ppłk Józef Kramczyński (15 I – 12 XII 1942)[5]
Dowódcy batalionów:
- Dowódca I batalionu – kpt. Witold Przybylski[3]
- Dowódca II batalionu – mjr Sylwester Krassowski[3]
- Dowódca III batalionu – kpt. Józef Przybylski[6]
- Dowódca batalionu ckm – por. Kazimierz Rudolf Loster[6]
Przypisy
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 246.
- ↑ a b Gera 2019 ↓, s. 61–64.
- ↑ a b c Kryska-Karski i Barański 14/1973 ↓, s. 45.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 14/1973 ↓, s. 59.
- ↑ Józef Kramczyński, Zeszyt ewidencji przebiegu służby wojskowej, 1949.
- ↑ a b Kryska-Karski i Barański 14/1973 ↓, s. 46.
Bibliografia
- Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino. Generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie. Formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka – Ruch, 1981.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 – marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Prod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945. Zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
- Grzegorz Gera, Militaria Specjalne nr 63 5/2018. Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty, Lublin: Kagero Publishing, ISSN 2450-7334.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).