24 Dywizjon Artylerii Ciężkiej
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | 10 pułk artylerii ciężkiej |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | kpt. art. Feliks Marian Filejski |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko |
| Rodzaj wojsk | artyleria |
| Podległość | 24 Dywizja Piechoty |
24 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (24 dac) – pododdział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego II RP.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany przez 10 pułk artylerii ciężkiej.
Formowanie i działania
24 dywizjon artylerii ciężkiej został sformowany w dniach 31 sierpnia - 4 września 1939 zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w I rzucie mobilizacji powszechnej, razem z plutonem taborowym nr 24[1]. Jednostką mobilizującą był 10 Pułku Artylerii Ciężkiej stacjonujący w Pikulicach pod Przemyślem[2].
Dywizjon był organiczną jednostką artylerii 24 Dywizji Piechoty, uzbrojoną w trzy 105 mm armaty wz. 1913 i trzy 155 mm haubice wz. 1917.
W nocy z 9 na 10 września dołączył do swojej dywizji, gdzie wszedł w skład kolumny artylerii. Nad brzegiem Sanu prowadził wymianę ognia z artylerią niemiecką, a następnie przegrupował się i 11 września zajął stanowiska w rejonie Niżankowic. W nocy z 13 na 14 września przegrupował się do rejonu Tyszkowice, gdzie był atakowany przez oddziały niemieckiej 2 Dywizji Górskiej. Razem z dywizją maszerował na Mościce i usiłował przebić się do Lwowa. Podczas przemarszu stoczył pod m. Motoszkowice i Rzęsna Ruska walkę z Niemcami, podczas, których poważnie ucierpiały jego baterie. Po zniszczeniu sprzętu i dział pojedyncze grupy żołnierzy na własną rękę próbowały wydostać się z okrążenia.
Organizacja wojenna i obsada personalna
- dowódca dywizjonu - kpt. art. Feliks Marian Filejski[a] ? kpt. art. Stanisław Fihel[3]
- dowódca 1 baterii — kpt. Skórski (19 września ciężko ranny pod Lelechówką)
- dowódca 2 baterii — kpt. Tadeusz Janeczko (poległ 12 września pod Łodzinką Górną)
- dowódca kolumny amunicyjnej - ?
Uwagi
- ↑ Rocznik oficerski 1932 s. 186, 813 Feliks Marian Filejski s. Stanisława i Heleny z Wienkielów (ur. 8 grudnia 1896 w Kamionce Wielkopolskiej, zm. wiosną 1940 w Charkowie), kapitan artylerii ze starszeństwem z 1 lipca 1923, kawaler Krzyża Walecznych, oficer Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, w 1936 przeniesiony z 17 pal do Szkoły Podoficerów Zawodowych Artylerii na stanowisko dowódcy 4 baterii szkolnej, autor Podręcznika podoficera zaprzęgowego artylerii, wydanego w 1939 przez Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy w Warszawie. 5 października 2007 pośmiertnie awansowany na majora.
Przypisy
- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja s. 337.
- ↑ Galster 1975 ↓, s. 413-414.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 s. 215, 670 Stanisław Florian Fihel (ur. 4 maja 1906 w Miechowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu), porucznik artylerii ze starszeństwem z 15 sierpnia 1929, kapitan ze starszeństwem z 1 stycznia 1936, od 1927 pełnił służbę w 2 pal Leg. w Kielcach. 5 października 2007 pośmiertnie awansowany na majora.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).