24 Pułk Piechoty (PSZ)

24 Pułk Piechoty
Historia
Państwo Polska
Sformowanie1941
Rozformowanie1942
Dowódcy
Pierwszymjr dr Andrzej Cichowski
Ostatnimjr Władysław Gorczyca
Organizacja
DyslokacjaCzokpak
Rodzaj wojskPiechota
Podległość8 Dywizji Piechoty

24 Pułk Piechoty (24 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Decyzja o sformowaniu 24 pułku piechoty została wcielona w życie na podstawie Rozkazu Organizacyjnego Nr 1 dowództwa 8 Dywizji Piechoty z dnia 5 stycznia 1942 roku. W rozkazie tym została wyznaczona wstępna obsada kadrowa pułku i wydzielone zawiązki ze składu Ośrodka Organizacyjnego Armii w Tockoje. Na dowódcę pułku został wyznaczony mjr dr Andrzej Cichowski. W dniach 14 – 26 stycznia 1942 transportem kolejowym kadra pułku została przewieziona do miejscowości Czokpak na terytorium Kazachskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Oddział był organizowany według etatów brytyjskich. W wyznaczonym garnizonie z uwagi na panujące warunki klimatyczne, zły stan zdrowia wcielanych ochotników i poborowych i brak środków sanitarnych, w lutym wybuchła epidemia tyfusu plamistego. Przez okres lutego i marca 1942 roku pułk zajmował się organizacją wcieleń żołnierzy, polepszaniem warunków sanitarno-epidemiologicznych. W małym zakresie prowadzono szkolenie głównie oficerów i podoficerów. Pułk otrzymał kompletne umundurowanie brytyjskie, natomiast nie otrzymał żadnego wyposażenia i broni[1].

W związku zarządzoną pierwszą ewakuacją Armii Polskiej w ZSRR do Iranu w dniu 23 marca 1942 pułk został przetransportowany przez Krasnowodzk do obozu w Pahlevi w Iranie. Następnie w maju po przejściu kwarantanny pułk został przetransportowany morzem do Palestyny. Część żołnierzy zasiliła oddziały 3 Dywizji Strzelców Karpackich, natomiast 40 oficerów i 579 szeregowych, 5 czerwca transportem morskim odpłynęło do Południowej Afryki. W trakcie podróży stwierdzono zachorowania żołnierzy na tyfus, w związku z tym od 18 czerwca do sierpnia 1942 pułk przebywał na kwarantannie w obozie w miejscowości Pietermaritzburu w Południowej Afryce. W trakcie pobytu prowadzone było szkolenie wojskowe. W sierpniu i wrześniu poszczególne kompanie pułku w transportach morskich konwojowały jeńców włoskich i niemieckich do USA, Kanady i Wielkiej Brytanii. W dniu 21 września większość żołnierzy pułku przybyła do portu w Liverpoolu, w dniu 23 września pułk został rozwiązany, a żołnierze zostają wcieleni do oddziałów I Korpusu Polskiego i 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej[2].

Żołnierze pułku

Dowódcy pułku
  • mjr dr Andrzej Cichowski[3]
  • ppłk dypl. piech. Stanisław Władysław Spytek Pstrokoński (do 1 VI 1942[2])
  • mjr Władysław Gorczyca[2]
Szef sztabu pułku
  • kpt. Konstanty Dzierżek (jednocześnie p.o. dowódcy III batalionu[2])
Dowódcy batalionów
  • Dowódca I batalionu – kpt. Stanisław Nieżychowski[2]
  • Dowódca II batalionu – kpt. Kazimierz Fedorowicz[2]

Przypisy

  1. ↑ Wawer 2001 ↓, s. 251-256.
  2. ↑ a b c d e f Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 49-50.
  3. ↑ Wawer 2001 ↓, s. 251.

Bibliografia

  • Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino: generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
  • Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
  • Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
  • Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 - marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).