25 Dywizjon Artylerii Ciężkiej
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | kpt. Edmund Wołkowiński[1] |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | artyleria |
| Podległość | 25 Dywizja Piechoty |
25 Dywizjon Artylerii Ciężkiej (25 dac) – pododdział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego II RP.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w sierpniu 1939 roku, w Poznaniu, przez 7 pułk artylerii ciężkiej z przeznaczeniem dla 25 Dywizji Piechoty.
W jego skład weszły dwie trzydziaławe baterie: armat 105 mm i haubic 155 mm[2].
Działania bojowe
1 września dywizjon zajął stanowiska ogniowe w rejonie Kalisza na wschodnim brzegu Prosny. W nocy z 3 na 4 września 25 DP opuściła Prosnę i obsadziła południową część przedmościa Koło. Pozostawałą tam do 6 września. W tym dniu dywizjon pomaszerował do Uniejowa. Tam skutecznie wsparł ogniem broniący miasta 60 pułk piechoty. Po walce o Uniejów 25 DP obsadziła północny brzeg Neru. W nocy z 8 na 9 września pomaszerowała dalej do rejonu na, północ od Łęczycy. 9 września otrzymała zadanie zdobycia miasta. O 17:30 dywizjon rozpoczął przygotowanie ogniowe, a potem zwalczał niemiecką artylerię. Kolejne trzy dni dywizjon działał w dywizyjnej grupie artylerii. Pewne trudności nastręczyło mu przekroczenie Bzury. 12 września 25 DP przerwała walkę i wycofała się na północ od Bzury. Po odpoczynku 16 września dywizja nacierała w kierunku wschodnim. 25 dac wszedł do grupy ogólnego działania. 16 września w pasie natarcia dywizji zniszczono 20 czołgów. Straty własne były jednak wysokie. Nie osiągnięto też celu natarcia. Oddziały dywizji otrzymały zadanie przejść do Puszczy Kampinoskiej. 17 września zmasowane niemieckie ataki z powietrza i ciężkiej artylerii spowodowały rozbicie 25 dac. Dowódca dywizjonu - major Wołkowiński zmarł z ran 18 września 1939 roku.
Obsada personalna dywizjonu
- dowódca dywizjonu – kpt. Edmund Wołkowiński
- dowódca 1 bateria armat – por. Antoni Ciembka
- dowódca 2 baterii 155 haubic wz.1917 – por. Czesław Szczepaniak [3].
Przypisy
- ↑ Zmarł z ran 18 września 1939
- ↑ Galster 1975 ↓, s. 400.
- ↑ Organizacja i obsada personalna za: Karol Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej. s. 401.
Bibliografia
- Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914 - 1939. Londyn: 1975.
- Roman Łoś: Artyleria polska 1914-1939. Warszawa: Bellona, 1991. ISBN 83-11-07772-X.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).