25 Pułk Piechoty (PSZ)

25 Pułk Piechoty
Historia
Państwo Polska
Sformowanie1941
Rozformowanie1942
Dowódcy
Pierwszyppłk Piotr Perucki
Organizacja
DyslokacjaMargełan
Rodzaj wojskPiechota
Podległość9 Dywizji Piechoty

25 Pułk Piechoty (25 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Z dniem 10 stycznia 1942 dowódca 9 Dywizji Piechoty wydał rozkaz organizacyjny nr 1, na jego podstawie wskazano wstępną obsadę dowódczą i strukturę organizacyjną dywizji. Jako jeden z dwóch pułków piechoty dywizji powołano 25 pułk piechoty, wyznaczono dowódcę ppłk. Piotra Peruckiego, a jako zawiązek wydzielono oficerów, podoficerów i kilkudziesięciu szeregowych z 6 Dywizji Piechoty w Tockoje.

W dniach 13 - 20 stycznia 1942 roku zalążek pułku przybył transportem kolejowym do miejscowości Margełan na terytorium Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Jako miejsce formowania pułku wskazano miejscowość Gorczakowa (7 km od Margełan). Pod koniec stycznia rozpoczęto przyjmowanie ochotników i poborowych oraz formowanie pułku. Oddział był organizowany według etatów brytyjskich. Równocześnie z napływem wcielanych żołnierzy wybuchła epidemia tyfusu plamistego. W okresie lutego i marca w pułku prowadzono pracę organizacyjną, wcielano poborowych i starano się poprawić warunki sanitarno-epidemiologiczne i żywnościowe. W pełni umundurowano stan osobowy, natomiast nie otrzymano żadnego uzbrojenia i wyposażenia. Proces formowania nie został zakończony[1].

W ramach I ewakuacji Armii Polskiej, 25 pułk piechoty poprzez Krasnowodzk 24 marca 1942 został przewieziony drogą morską do Pahlevi w Iranie. Następnie w maju przewieziono pułk do Palestyny, tam zwolniono ze służby żołnierzy starszych wiekiem i niezdolnych do służby. W Palestynie 25 pułk rozwiązano, a z pozostałych żołnierzy sformowano 2 Brygadę Strzelców Karpackich[2].

Żołnierze pułku

  • Dowódca pułku – ppłk piech. Piotr Perucki (do V 1942[3] → dowódca 4 bsk)
  • Zastępca dowódcy pułku – mjr Kazimierz Rybicki[3]
  • Dowódca I batalionu – kpt. Stefan Bobrowski[3]
  • Dowódca II batalionu – kpt. Artur Bronisław Dubeński[3] → zastępca dowódcy 4 bsk

Przypisy

  1. ↑ Wawer 2001 ↓, s. 258-261.
  2. ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 52, 59.
  3. ↑ a b c d Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 52.

Bibliografia

  • Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
  • Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
  • Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
  • Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 - marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).