25 Pułk Ułanów Wielkopolskich (PSZ)
 Odznaka pamiątkowa | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk dypl. Wilhelm Lewicki |
| Ostatni | płk Edward Milewski |
| Organizacja | |
| Podległość | |
25 Pułk Ułanów Wielkopolskich (25 puł) – pułk rozpoznawczy Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne pułku.
Na mocy rozkazu dowódcy 2 Korpusu Polskiego z dnia 22 grudnia 1944 roku pod dowództwem ppłk. dypl. Wilhelma Lewickiego polecono sformować 25 pułk Ułanów Wielkopolskich[1]. Odtworzenie pułku było konsekwencją powstania kolejnej wielkiej jednostki pancernej 2 Korpusu – 3 (14) Wielkopolskiej Brygady Pancernej. Z przekształcanego w pułk pancerny 15 pułku Ułanów Poznańskich zdecydowano wydzielić kadry dla mającego go zastąpić nowego pułku rozpoznawczego 5 KDP. Ogółem zgodnie z meldunkiem dcy 15 puł. ppłk. Bielińskiego do organizowanego 25 pułku wydzielono: 23 oficerów, 11 podchorążych, 78 podoficerów i 212 szeregowych. W/g innych publikacji z 15 do 25 pułku przeszło 27 oficerów i 12 podchorążych oraz 3 oficerów i 22 szeregowych z 3 pułku Ułanów Śląskich[2]. Ponadto weszły w skład przydzielone pododdziały tj. czołówka naprawcza i pluton łączności. Pierwszy rozkaz dzienny pułku wydał jego dowódca w dniu 31 grudnia 1944 roku, wskazał w nim obsadę dowódczą oraz stan ewidencyjny pułku na: 26 oficerów, 32 podoficerów i 414 ułanów. 5 stycznia 1945 nastąpiło uroczyste wydzielenie z pułku 15, kadry dla formowanego pułku 25 w Maglie we Włoszech[3]. Organizację i szkolenie pułku prowadzono w Bazie 2 KP na południu Włoch. 25 pułk Ułanów Wielkopolskich zgodnie z zatwierdzonym w marcu 1945 r. etatem WE II/251/2 przez brytyjskie naczelne władze wojskowe miał osiągnąć stan 42 oficerów i 775 szeregowych. Na początku kwietnia 1945 r. pułk opuścił dotychczasowe miejsce stacjonowania w Maglie i dotarł do Ascoli Piceno i tam otrzymał pełne uzupełnienie sprzętu bojowego. Następnie 16 maja pułk przeszedł pod rozkazy dowódcy 5 Kresowej Dywizji Piechoty do miejscowości Ceseny. Po czym do Budrio niedaleko Bolonii[4]. W okresie przebywania pułku we Włoszech podjął szkolenie bojowe, pełnił służbę wartowniczą przy składach i ważnych obiektach wojskowych, ponadto część żołnierzy została zdemobilizowana lub podjęła naukę.
Ułani wielkopolscy po wojnie
We wrześniu 1946 roku większość żołnierzy pułku transportem kolejowym wyjechała z Włoch przez Francję i kanał La Manche do Wielkiej Brytanii, gdzie pułk stacjonował w obozie wojskowym Grim's Ditch (koło Salisbury). Po przemianowaniu WP na PKPR objęto przystosowaniem do życia cywilnego i demobilizacją większość stanu osobowego, pułk[5] 5 maja 1947 został formalnie rozwiązany.
Struktura organizacyjna
- dowództwo (9 oficerów, 27 szeregowych[6])
- szwadron dowodzenia (193 żołnierzy)
- pluton moździerzy
- bateria armat przeciwpancernych na carrierach
- trzy szwadrony liniowe (po 196 żołnierzy)
- trzy plutony samochodów pancernych
- pluton strzelecki(szturmowy) na carrierach
Stan osobowy pułku liczył 42 oficerów i 775 ułanów. Na jego uzbrojeniu znajdowało się 28 ciężkich samochodów pancernych Staghound i 22 lekkie samochody pancerne GM Mark I Fox.
Wielkopolscy ułani
- Dowódcy pułku
- ppłk dypl. Wilhelm Lewicki (31 XII 1944 - 31 VIII 1945[7])
- płk Edward Milewski (31 VIII 1945 - VII 1947[7])
- Obsada dowódcza 25 pułku Ułanów Wielkopolskich
- na dzień 1 I 1945 r.[8]
- Dowódca pułku - ppłk dypl. Wilhelm Lewicki
- Zastępca dowódcy pułku - rtm. Lucjan Pruszyński
- Adiutant pułku - rtm. Roman Eberhardt
- Oficer informacyjny - rtm. Dyonizy Michelis
- Kwatermistrz - por. Eugeniusz Dobosz
- Dowódca szwadronu dowodzenia - rtm. Franciszek Woliński
- Dowódca 1 szwadronu - por. Edward Wojciechowicz
- Dowódca 2 szwadronu - por. Mieczysław Lech
- Dowódca 3 szwadronu - rtm. Edward Różycki
Przypisy
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 452.
- ↑ Tym 2014 ↓, s. 37-38.
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 453-457.
- ↑ Tym 2014 ↓, s. 40-44.
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 571, 607, 617.
- ↑ Tym 2014 ↓, s. 39.
- ↑ a b Tym 2014 ↓, s. 46-47
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 454.
Bibliografia
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
- Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945. Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-2043299-2.
- Franciszek Skibiński, Wojska pancerne w II wojnie światowej. Warszawa 1982
- Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947: rodowody, barwa, broń. Warszawa: TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
- Andrzej Suchcitz (red.): 5 Kresowa Dywizja Piechoty 1941-1947. Zarys dziejów. Londyn: Fundusz Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2012. ISBN 978-0-9559724-0-9.
- Juliusz S. Tym: Śladami polskich gąsienic 1939-1947. Polskie Oddziały Pancerne na Zachodzie tom 13, Pułki Rozpoznawcze. Warszawa: Edipresse-Kolekcje Sp.o.o., 2014. ISBN 978-83-7989-112-2.
| Dywizje | |
|---|---|
| Brygady | |
| Pułki | |
| Wyposażenie |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Balcer, image corrected by pl:Wikipedysta:Chrumps, Licencja: CC BY 2.5
Grizzly M4A1 Sherman tank at Base Borden Military Museum.