28 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

28 Dywizja Piechoty
28 Dywizja Piechoty Lekkiej
28 Dywizja Strzelców

28. Infanterie-Division
28. leichte Infanterie-Division
28. Jäger-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1 października 1936
Rozformowanie	17 kwietnia 1945
Działania zbrojne
II wojna światowa kampania wrześniowa operacja Barbarossa oblężenie Sewastopola
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota

28 Dywizja Piechoty – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, sformowana na mocy rozkazu 1 października 1935 roku, miejsce stacjonowania sztabu Wrocław. Stacjonowała w VIII Okręgu Wojskowym. Przekształcona 1 grudnia 1941 w 28 Dywizję Piechoty Lekkiej (28. leichte Infanterie-Division). Od 1 lipca 1942 r. 28 Dywizja Strzelców (28. Jäger-Division).

Struktura organizacyjna

• Struktura organizacyjna w sierpniu 1939 roku:
  • 7 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, I i III batalionu – Świdnica, II batalionu – Strzegom, rezerwowego batalionu – Jawor;
  • 49 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, I, II i III batalionu – Wrocław, rezerwowego batalionu – Wołów;
  • 83 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, II i III batalionu – Jelenia Góra, I batalionu – Trutnov, rezerwowego batalionu – Jawor;
  • 28 pułk artylerii: miejsce postoju sztabu, I, II dywizjonu – Świdnica, III dywizjonu – Jelenia Góra;
  • I dywizjon 64. pułku artylerii ciężkiej: miejsce postoju – Oława;
  • 28 batalion pionierów: miejsce postoju – Brzeg;
  • 28 oddział przeciwpancerny: miejsce postoju – Wrocław;
  • 28 oddział łączności: miejsce postoju – Wrocław;
  • 28 oddział obserwacyjny: miejsce postoju – Wrocław;
• Struktura organizacyjna w styczniu 1940 roku:
  • 7, 49 i 83 pułk piechoty, 28 pułk artylerii, 28 batalion pionierów, 28 oddział rozpoznawczy, 28 oddział przeciwpancerny, 28 oddział łączności, 28 polowy batalion zapasowy;

Dowódcy

Generalleutnant Hans von Obstfelder (6 października 1936 – 31 marca 1940);
Generalleutnant Johann Sinnhuber (31 marca 1940 – 1 października 1941);
Generalleutnant Friedrich Schulz (1 maja – 25 listopada 1943);
Generalmajor Hubert Lamey (25 listopada 1943 – styczeń 1944);
Generalleutnant Hans-Ludwig Speth (styczeń – 28 kwietnia 1944);
Generalleutnant Gustav Heisterman von Ziehlberg (28 kwietnia – 20 listopada 1944);
Generalmajor Ernst König (20 listopada 1944 – 12 kwietnia 1945);
Oberst Hans Tempelhoff (12-24 kwietnia 1945);
Generalleutnant Siegfried Verhein (24 kwietnia – 17 kwietnia? 1945).

Szlak bojowy

Zmobilizowana w sierpniu 1939 roku i przetransportowana nad granice z Polską w rejon Plichowic. W pierwszych dniach kampanii w Polsce jednostka nie przełamała w walce granicznych fortyfikacji w rejonie Mikołowa mimo przeważającej siły. Po wydaniu rozkazu przez naczelne dowództwo sił RP o odwrocie, dywizja rozpoczęła walki pościgowe w stronę Dunajca i Nidy następnie prowadziła pościg w kierunku Sanu. Ostatnie walki dywizja toczyła w trakcie bitwy pod Tomaszowem Lubelskim m.in. nad Tanwią, Narolem i Krasnobrodem. Po zakończeniu kampanii ochraniała linię demarkacyjną i pod koniec października została przetransportowana na zachód w rejon Euskirchen. W okresie dziwnej wojny ochraniała Wał Zachodni w obszarze Akwizgranu.

Po rozpoczęciu działań w maju 1940 roku, dywizja po przełamaniu fortyfikacji w południowej Belgii zdobyła po zaciętych walkach Twierdzę Maubeuge. W ostatnich dniach maja walczyła nad Skaldą. W czerwcu 1940 roku walczyła o przejście Sekwany i później prowadziła walki pościgowe przez Loarę, którą przeszła pod Amboise. Po zawieszeniu broni dywizja w okresie od końca czerwca 1940 roku do pierwszych dni czerwca 1941 roku pełniła służbę ochronną i okupacyjną we wschodniej i północnej Francji oraz w Belgii, później przetransportowana i skoncentrowana w rejonie Suwałk.

W pierwszych dniach Operacji Barbarossa przełamała graniczne fortyfikacje i uczestniczyła w bitwie o Grodno, następnie prowadziła walki w stronę Dźwiny. W bitwie smoleńskiej toczyła walki nad Wopem. W październiku 1941 roku uczestniczyła w podwójnej bitwie okrążającej pomiędzy Briańskiem a Wiaźmą. W wyniku poniesionych strat została pod koniec października wycofana na tyły i na początku listopada przetransportowana koleją do Francji. Tam na przełomie listopada i grudnia dokonano przeformowania w 28. Lekką Dywizję Piechoty.

W lutym 1942 roku 28 Lekka Dywizja Piechoty z powrotem znalazła się na froncie wschodnim, tym razem na Krymie w dyspozycji Grupy Armii Południe. Dywizja uczestniczyła w walkach w trakcie operacji kerczeńsko-teodozyjskiej i w zdobyciu Sewastopola.

1 lipca 1942 roku jednostka została przemianowana na 28 Dywizję Strzelecką (28. Jäger-Division). Pod nową nazwą znalazła się w składzie Grupy Armii Północ. Walczyła pod Wołchowem, przeciwko operacji siniawińskiej. W 1943 roku dywizja uczestniczyła walkach w trakcie radzieckich operacji Iskra i mgińskiej, a w 1944 roku – leningradzko-nowogrodzkiej.

W czerwcu 1944 roku dywizja na krótko znalazła się w składzie 4 Armii Pancernej w obrębie Grupy Armii Północna Ukraina w rejonie Kowla Ostatecznie została przydzielona do 2 Armii. Podczas odwrotu przez Polskę w trakcie operacji Bagration dywizja znalazła się w Prusach Wschodnich w ramach 4 Armii. Uczestniczyła w działaniach przeciwko operacji wiślańsko-odrzańskiej.

28 Dywizja Strzelecka została rozbita na przełomie marca i kwietnia 1945 roku w bitwie o Heiligenbeil. Kiedy skapitulowała, liczyła mniej niż 1000 żołnierzy.

Bibliografia

• Steblik Władysław, Armia Kraków 1939, Warszawa 1989.
• Mueller – Hillebrandt D., Das Heer 1933 – 1945, Frankfurt nad Menem 1954 – 1969.
• Junga Tadeusz, Obrona Polski 1939, Warszawa 1990.
• Haupt Werner, Die deutschen Infanterie-Division, b.m.w 1991.
• Haupt Werner, Sturm auf Moskau 1941. Der Angriff. Die Schlacht. Der Ruckschlag, b.m.w i b.d.w.
• Haupt Werner, Army Group Center. The Wehrmacht in Russia 1941 – 1945, b.m.w i b.d.w.

Linki zewnętrzne

• 28. Infanteriedivision. Lexikon-der-wehrmacht.de. [dostęp 2014-01-19]. (niem.).
• 28. Jägerdivision. Lexikon-der-wehrmacht.de. [dostęp 2014-01-19]. (niem.).