290 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

290 Dywizja Piechoty

290. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1940
Dowódcy
Pierwszy	Generalleutnant Max Dennerlein
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja	Munsterlager
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota

290 Dywizja Piechoty – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, sformowana w Munsterlager na mocy rozkazu z 5 lutego 1940 roku, w 8. fali mobilizacyjnej w X Okręgu Wojskowym.

Struktura organizacyjna

• Struktura organizacyjna w lutym 1940 roku:

501., 502. i 503. pułk piechoty, 290. pułk artylerii, 290. batalion pionierów, 290. szwadron rozpoznawczy, 290. oddział przeciwpancerny, 290. oddział łączności;

• Struktura organizacyjna w październiku 1944 roku:

501. i 502. pułk grenadierów, 290. pułk artylerii, 290. batalion pionierów, 290. dywizyjny batalion fizylierów, 290. oddział przeciwpancerny, 290. oddział łączności, 290. polowy batalion zapasowy;

Dowódcy dywizji

• Generalleutnant Max Dennerlein 5 II 1940 – 8 VI 1940;
• Generalleutnant Theodor Freiherr von Wrede 8 VI 1940 – 19 IX 1940;
• General Helge Auleb 19 IX 1940 – 14 X 1940;
• Generalleutnant Theodor Freiherr von Wrede 14 X 1940 – 1 V 1942;
• General Conrad - Oskar Heinrichs 1 V 1942 – 1 II 1944;
• Generalmajor Gerhard Henke 1 II 1944 – VI 1944;
• Generalmajor Rudolf Goltzsch VI 1944 – 18 VIII 1944;
• Generalmajor Hans – Joachim Baurmeister 18 VIII 1944 – 25 IV 1945;
• Generalmajor Carl Henke 25 IV 1945 – 27 IV 1945;
• Generalleutnant Alfred Hermmann 27 IV 1945 – 8 V 1945;

Szlak bojowy

Dywizja zakończyła szkolenie 30 kwietnia 1940 r. dzięki czemu zdążyła na ostatnią fazę walk o Francję. Do lutego 1941 r. stacjonowała na francuskim wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego. W marcu 1941 r. została przerzucona do Prus Wschodnich. Stamtąd w składzie LVI Korpusu Pancernego wkroczyła do Rosji gdzie odegrała główną rolę w zdobyciu Dźwińska. W sierpniu 1941 r. wzięła udział w |pierwszej bitwie o jezioro Ilmen, a w styczniu 1942 r. została okrążona pod Demiańskiem, skąd została oswobodzona w lutym 1943 r. Następnie walczyła o Dno, jezioro Ładoga i zimą o Newel. Jesienią 1943 r. miała już tylko sześć batalionów grenadierów, a bataliony niszczycieli czołgów i rozpoznawczy połączono w jeden batalion szybki. Podczas odwrotu spod Leningradu poniosła ciężkie straty, a od października 1944 r. była izolowana w kotle kurlandzkim gdzie wytrzymała kilka radzieckich ataków do marca 1945 r. W marcu 1945 r. zaokrętowano ją i wysłano do Neutief na Mierzei Wiślanej w Prusach Wschodnich. Podczas ostatniej próby Armii Czerwonej zniszczenia wojsk niemieckich w Prusach Wschodnich 290 Dywizja poniosła ciężkie straty. Pozostała izolowana w Prusach aż do końca wojny i poddała się Rosjanom w maju 1945 r.

Bibliografia

• Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0;
• Samuel W. Mitcham jr. Niemieckie siły zbrojne 1939 - 1945 Wojska lądowe Orde de Bataille; Warszawa 2009; ISBN 978-83-11-11596-5