2 Batalion Rozpoznawczy Szwoleżerów Rokitniańskich

2 Batalion Rozpoznawczy
Ilustracja
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1995

Rozformowanie

1998

Patron

Szwoleżerowie Rokitniańscy

Tradycje
Nadanie sztandaru

23.11.1995[1]

Dowódcy
Pierwszy

mjr dypl. Marek Gajewski

Ostatni

mjr dypl. Andrzej Przekwas

Organizacja
Numer

JW 1200

Dyslokacja

Stargard Szczeciński

Rodzaj wojsk

wojska rozpoznawcze

Podległość

2 Dywizja Zmechanizowana

Stargard – w tym kompleksie stacjonował 2 batalion rozpoznawczy w latach 1995 - 1998
Stargard - w tym budynku stacjonował sztab 2 Batalionu Rozpoznawczego Szwoleżerów Rokitniańskich w latach 1995 - 1998

2 Batalion Rozpoznawczy Szwoleżerów Rokitniańskich – pododdział rozpoznawczy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Wchodził w skład 2 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej[2]. Stacjonował w Stargardzie Szczecińskim (czerwone koszary).

Formowanie i zmiany organizacyjne

W 1989 roku jednostki 20 DPanc przejęły tradycje i numery rozformowywanej 2 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej. 8 batalion rozpoznawczy w Budowie przejął numer 10 batalionu rozpoznawczego z Nysy.

Od 1 stycznia 1995 roku batalion po raz kolejny zmienił numer, tym razem na „2"[3]. 23 listopada 1995 roku Prezydent Rzeczypospolitej nadał batalionowi sztandar[1], który został wręczony 13 kwietnia 1996 roku[3] przez wiceministra Obrony Narodowej Danutę Waniek. W 1998 roku jednostkę rozformowano.

Struktura organizacyjna

dowództwo i sztab

  • 1 kompania rozpoznawcza – na BRDM-2
  • 2 kompania rozpoznawcza – na BWP-1 (jeden pluton na BWR-1K)
  • 3 kompania rozpoznawcza – na pojazdach Star 266 (powstała po likwidacji krrel)
  • kompania specjalna
    • zespół dowodzenia
    • 5 grup rozpoznawczych
    • grupa płetwonurków
    • grupa łączności
    • instruktor spadochronowy + układacz spadochronów
  • kompania rozpoznania radioelektronicznego
    • GAD – Grupa Analizy Danych
      • pluton namierzania radiowego UKF (3xR-363 na pojeździe ZIŁ 137K z odbiornikiem UKF typu Orlenok – 1 oraz R323)
      • pluton rozpoznania radiowego (2xAROKU – 10 na pojeździe STAR-660 z Odbiornikami UKF UP3MA typu Panorama i KF typu Stoika)
      • pluton rozpoznania radiotechnicznego – jedynie w pierwszej wersji zawiązania pododdziału – wyposażony w stacje pasywne NRS na pojeździe GAZ – 69
      • pluton TRPW (technicznego rozpoznania pola walki)- od 1990r na BRDM-2 wcześniej na BRDM-1 wyposażony w przenośne stacje radiotechniczne: Filip- 1 i Filip- 2
  • pluton łączności
  • pluton zaopatrzenia
  • pluton remontowy
BRDM-2 – wóz rozpoznawczy 1 kr
BWP 1- wóz na wyposażeniu 2 kr
Andrzej Przekwas[a]

Dowódcy batalionu

  • mjr dypl. Marek Gajewski – (1993-1996)
  • mjr dypl. Andrzej Przekwas – (1996-1998)

Obiekty szkoleniowe

  • ośrodek szkolenia rozpoznawczego
  • plac szkolenia spadochronowego
  • plac szkolenia ogniowego
  • plac ćwiczeń taktycznych
  • hala sportowa
  • plac apelowy (musztry)
  • OSF
  • strzelnica garnizonowa

Przeformowania

14 kompania wywiadowcza (1945) ↘ (rozformowana) * 19 kompania zwiadu (1949–1955) → 8 batalion rozpoznawczy (1955–1961) → 19 kompania rozpoznawcza (1961–1968) → 8 batalion rozpoznawczy (1968 – 1989) → 10 batalion rozpoznawczy (1989 – 1995) → 2 batalion rozpoznawczy Szwoleżerów Rokitniańskich (1995 – 1998)

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Zdjęcie późniejsze z 2010 r. ( w stopniu generała brygady)

Przypisy

  1. ↑ a b Krząstek i Żak 1997 ↓, s. 86.
  2. ↑ Wojtaszak i Kozłowski 2001 ↓, s. 227.
  3. ↑ a b Krząstek i Żak 1997 ↓, s. 87.

Bibliografia

  • Tadeusz Krząstek, Andrzej Żak: Z ziemi włoskiej do Polski. Warszawa: Wydawnictwo Marrow SA, 1997. ISBN 83-907396-5-8.
  • Sawicki, Zdzisław: Mundur i odznaki Wojska Polskiego : czas przemian. Sawicki, Zdzisław. Warszawa: "Bellona", 1997. ISBN 83-11-08588-9.

Media użyte na tej stronie