2 Batalion Strzelców (Legiony Polskie we Włoszech)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 9 lutego 1797 |
| Tradycje | |
| Nadanie sztandaru | 25 marca 1797[1] |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| Wojny napoleońskie | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
2 Batalion Strzelców – polski oddział wojskowy Legionów Polskich we Włoszech.
Formowanie i zmiany organizacyjne
9 lutego 1797 roku w Mediolanie utworzono 2 batalion strzelców, który wszedł w skład Legionu Polskiego Posiłkowego Lombardii[2]. Batalion koszarował w klasztorze św. Marka[3].
15 maja 1797 roku Bonaparte podjął decyzję o reorganizacji Legionów. Powstać miały dwa legiony polskie po trzy bataliony. Miejsce batalionów specjalnościowych zajęły bataliony mieszane. Każdy batalion posiadał na kompanię grenadierską, strzelecką oraz osiem fizylierskich[4].
W marcu 1799 ponownie utworzono batalion strzelców. Rozwiązano na początku 1800 roku. Jego dowódcą był major Jasiński i od 17 czerwca 1799 mjr Borowski[2]
Dowódcy batalionu
- ------------------------
- mjr Jasiński
- mjr Borowski – od 17 czerwca 1799
Mundur batalionu
Jan Henryk Dąbrowski, w rozmowach z rządem Republiki Lombardzkiej ustalił, że "ubiory, odznaki wojskowe i organizacja tego korpusu winny być w miarę możności zbliżone do zwyczajów Polaków". Strzelcy posiadali mundur wzorowany był na mundurze 3 regimentu pieszego buławy polnej litewskiej. Były to granatowe spodnie i kurtki z ozdobami zielonymi. Buty noszono z cholewkami do połowy łydki. Nogawki spodni wkładane do butów. Na prawym ramieniu noszono czerwono-biało-zielony kontrepolet w barwach lombardzkich z napisem "Gli uomini liberi sono fratelli"[a]. Pierwsi strzelcy wystąpili przed władzami lombardzkimi w kapeluszach[5]. Wkrótce jednak zamieniono je na rogatywki z czarnym barankiem bez daszka. Na początku XIX w. weszły w życie wysokie i usztywnione rogatywki z okutym daszkiem i podpinką.
Uwagi
- ↑ "Ludzie wolni są braćmi"
Przypisy
- ↑ Pachoński 1985 ↓, s. 153.
- ↑ a b Gembarzewski 1925 ↓, s. 43 i 45.
- ↑ Pachoński 1985 ↓, s. 152.
- ↑ Pachoński 1985 ↓, s. 158.
- ↑ Żygulski: Polski mundur wojskowy. s. 50.Sprawdź autora:1.
Bibliografia
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Jan Pachoński: Generał Jan Henryk Dąbrowski 1755-1818. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985. ISBN 83-11-07252-3.
- Zdzisław Żygulski jun, Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
- Waldemar Zubek [red.]: Konferencja "Mundur wojsk Księstwa Warszawskiego – Raszyn 2010". Materiały pokonferencyjne. Zeszyty Raszyńskie 1/2011. ISBN 978-83-931067-2-1.
- Legiony Polskie we Włoszech. napoleon.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)].
.svg)