2 Bateria Motorowa Artylerii Przeciwlotniczej
Bateria motorowa artylerii przeciwlotniczej typu A nr 2 – pododdział artylerii przeciwlotniczej Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Bateria nie istniała w organizacji pokojowej WP. Została zmobilizowana 24 sierpnia 1939 przez 11 dywizjon artylerii przeciwlotniczej w Stężycy dla 2 Dywizji Piechoty Legionów. 28 sierpnia, na okres mobilizacji i koncentracji wojsk została skierowana do obrony przeciwlotniczej mostów na Wiśle w Dęblinie i do macierzystej dywizji już nie powróciła. W obronie mostów pozostawała do 6 września.
Działania baterii w kampanii wrześniowej
7 września, po utworzeniu Grupy Artylerii Przeciwlotniczej „Ireneusz” ppłk. Ireneusza Kobielskiego, bateria weszła w skład Zgrupowania OPL „Stawy” mjr. Alfonsa Fenglera, broniącego Głównej Składnicy Uzbrojenia nr 2 w Stawach. 9 września, po rozwiązaniu Grupy Artylerii Przeciwlotniczej „Ireneusz”, bateria przejęła 2 półstałe armaty przeciwlotnicze kalibru 40 mm wz. 38 Bofors od plutonu artylerii przeciwlotniczej nr 182 z Bazy Lotniczej Dęblin (bez obsługi), po czym została skierowana do Włodawy z zadaniem obrony przeciwlotniczej dowództwa Armii „Lublin”. Stamtąd bateria przemieściła się przez Chełm, Krasnystaw do Wożuczyna. W Chełmie zestrzeliła samolot niemiecki. W Rachaniach pod Wożuczynem ostrzelała zmotoryzowaną kolumnę niemiecką. 22 września, po kapitulacji Armii „Lublin”, bateria zniszczyła działa i ciągniki. Część żołnierzy baterii dostało się do niewoli, niewielka grupa zaś pod dowództwem ogn. pchor. Zbigniewa Marquarta dołączyła w Szastarce do Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”.
Obsada personalna baterii
- dowódca – por. Alfred Adam Słociński
- oficer zwiadowczy – ppor. rez. Zbigniew Lisowski (od 7 IX 1939)
- dowódca 1 plutonu – ppor. rez. Konstanty Majewski
- dowódca 2 plutonu – ppor. rez. Wiktor Andrzej Zajączkowski
- dowódca 3 plutonu – ogn. pchor. Stanisław Stefanowicz
- dowódca 4 plutonu – ppor. rez. Stefan Marian Rabiński
- szef baterii – plut. Pawlus
(w baterii ogn. pchor. Zbigniew Marquart (od 20.09) i kpr. pchor. rez. Tadeusz Hryniewski)
Bibliografia
- Stanisław Truszkowski, Działania artylerii przeciwlotniczej w wojnie 1939 r. Zakończenie, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1978, nr 2, s. 212–236.
|
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).