2 Brygada Strzelców (PSZ)
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Tradycje | |
Kontynuacja | |
Dowódcy | |
Pierwszy | gen. bryg. Rudolf Dreszer |
Organizacja | |
Dyslokacja | Douglas |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
2 Brygada Strzelców – brygada piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Historia brygady
2 Brygada Strzelców została sformowana na podstawie rozkazu Naczelnego Wodza z 5 lipca 1940 roku w Douglas, w Szkocji, pod dowództwem gen. bryg. Rudolfa Dreszera[1][2].
Struktura brygady została opracowana na podstawie doświadczeń wojennych. Miała być jednostką ruchliwą, przystosowaną do działań manewrowych, zmotoryzowaną, dysponującą dużą siła ognia (batalion czołgów i artyleria wsparcia).
Na podstawie rozkazu L.dz. 798/Tjn./O.I.Og.Org./40 Naczelnego Wodza i Ministra Spraw Wojskowych z 13 listopada 1940 roku przeprowadzono następujące zmiany organizacyjne niektórych jednostek wojska:
- 1 batalion strzelców został przeniesiony z 1 Brygady Strzelców do 2 Brygady Strzelców i przemianowany na batalion im. 14 pułku Ułanów Jazłowieckich,
- 6 batalion strzelców (podhalańskich) został przeniesiony z 2 Brygady Strzelców do 1 Brygady Strzelców i przemianowany na 1 batalion strzelców podhalańskich,
- 2 Brygada Strzelców została przemianowana na 10 Brygadę Kawalerii Pancernej,
- 2 oddział rozpoznawczy na 10 oddział rozpoznawczy,
- 4 batalion strzelców na 10 pułk strzelców konnych,
- 5 batalion strzelców na 24 pułk ułanów,
- 2 dywizjon artylerii lekkiej na 16 dywizjon artylerii motorowej,
- 2 samodzielny batalion czołgów na 10 samodzielny batalion czołgów,
- 2 bateria artylerii przeciwlotniczej na 10 baterię artylerii przeciwlotniczej,
- 2 kompania przeciwpancerna na 10 kompanię przeciwpancerną,
- 2 kompania łączności na 10 szwadron łączności,
- 2 samodzielna kompania saperów na 10 samodzielną kompanię saperów,
- 2 park uzbrojenia na 10 park uzbrojenia,
- 2 kompania sanitarna na 10 kompanię sanitarną,
- 2 park Intendentury na 10 park Intendentury,
- 2 park samochodowy na 10 park samochodowy,
- 2 kolumna samochodowa 10 kolumnę samochodową,
- 2 pluton żandarmerii 10 pluton żandarmerii,
- 2 sąd polowy na 10 sąd polowy[3].
Etat brygady
- Kwatera Główna 2 Brygady Strzelców
- 2 oddział rozpoznawczy
- 4 batalion strzelców
- 5 batalion strzelców
- 6 batalion strzelców
- 2 kompania przeciwpancerna
- 2 dywizjon artylerii lekkiej a. 3 baterie a. 4 działa
- 2 samodzielny batalion czołgów
- 2 bateria artylerii przeciwlotniczej (6 armat 40 mm i 6 przeciwlotniczych karabinów maszynowych)
- 2 samodzielna kompania saperów
- 2 kompania Łączności
- 2 park uzbrojenia
- 2 kompania sanitarna
- 2 park Intendentury
- 2 park samochodowy
- 2 kolumna samochodowa
- 2 pluton żandarmerii
- 2 sąd polowy
Organizacja batalionu strzelców
- dowództwo batalionu
- pluton łączności
- drużyna rozpoznawcza
- 3 x kompania strzelców
- poczet dowódcy
- 3x pluton strzelców
- sekcja moździerzy 2-calowych
- kompania ckm i broni towarzyszącej
- pluton przeciwpancerny a. 4 działka
- pluton przeciwlotniczy a. 4 lkm
- tabor baonu
Oddział rozpoznawczy składał się z dowództwa oraz czterech plutonów: motocyklowego, ckm, przeciwpancernego i czołgów[4].
Brygada powinna liczyć 5743 żołnierzy, w tym 419 oficerów i 978 podoficerów. Tak duży skład procentowy kadry podyktowany był wysokimi nadwyżkami oficerów i dużymi trudnościami prowadzenia poboru w Wielkiej Brytanii i w Kanadzie[5].
Przypisy
- ↑ Wawer 1992 ↓, s. 32, 36.
- ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 100.
- ↑ Akta jawne 1940-1942 ↓, s. 35-38.
- ↑ Wawer 1992 ↓, s. 33-34.
- ↑ Wawer 1992 ↓, s. 33.
Bibliografia
- Akta jawne II 1940 - XII 1942. W: Kancelaria Przyboczna Naczelnego Wodza, sygn. A.XII.1/2 [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie.
- Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
- Zbigniew Wawer: Organizacja polskich wojsk lądowych w Wielkiej Brytanii 1940–1945. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-08218-9.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).