2 Brygada Zaporowa
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Polska | |
| Sformowanie | 1944 | |
| Rozformowanie | 1945 | |
| Tradycje | ||
| Kontynuacja | 12 Samodzielny Pułk KBW | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Bielsk Podlaski Bolesławiec | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe | |
| Rodzaj wojsk | Piechota | |
2 Samodzielna Brygada Zaporowa – związek taktyczny ludowego Wojska Polskiego.
Sformowana w sierpniu 1944 w Bielsku Podlaskim na wzór sowieckich oddziałów specjalnych, tzw. "zagraditielnych otriadow".
Zadania brygady
Brygada wykonywała dość specyficzne zadania. Czuwała nad porządkiem i bezpieczeństwem na zapleczu jednostek walczących. Przede wszystkim zwalczała wszelkie przejawy dywersji, maruderstwa i dezercji.
Obok tych zadań pododdziały zaporowe pełniły także służbę garnizonową, ochraniając ważniejsze obiekty wojskowe i państwowe.
Struktura organizacyjna
- ppłk Nikołaj Gawryluk od 20 VIII 1944r do 15 I 1945r.
- płk Aleksander Dawydiuk 15 I 1945r - 28 II 1945r.
- płk Onufry Mereszko 8 III - 7 IV 1945r.
- ppłk Aleksander Iwaszkiwicz szef sztabu brygady od 15 IX 1944 do 12 V 1945r.
(p.o. dowódcy w okresie 28 II - III 1945r i 7 IV - 26 VI 1945r.).
- grupa manewrowa
- trzy samodzielne bataliony zaporowe
- 3 batalion operacyjny 2 Brygady Zaporowej został przeformowany na 7 Pułk KBW stacjonujący w latach 1945-1964 w Kielcach.
Działania
Brygada organizacyjnie wchodziła w skład 1 Armii WP.
Jesienią 1944 stacjonowała w okolicach Warszawy i zabezpieczała tyły armii przed dywersją. W styczniu 1945 wykonała marsz do Bydgoszczy, gdzie chroniła fabrykę prochu i magazyny w Osowej Górze. W połowie marca 1945 w okolicach Gryfic ochraniała ważniejsze linie komunikacyjne i zajmowała się likwidacją rozbitych drobnych grup wojsk niemieckich. Wiosną 1945 pododdziały brygady pełniły służbę wartowniczą w obozach jeńców wojennych.
W maju 1945 brygada została wyłączona ze składu 1 Armii i przeformowana na 12 samodzielny pułk KBW oraz 7 samodzielny batalion ochrony.
W czerwcu 1945 jednostka KBW przegrupowana została z Myśliborza do Bolesławca[1].
Przypisy
- ↑ Mikołaj Plikus [red.]: Mała kronika ludowego Wojska Polskiego 1943-1973. s. 211-214.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
- „Dowódcy Wojska Polskiego na froncie wschodnim 1943-1945”. Maciej Szczurowski, Ajaks, Styczeń 1996
| Korpusy | |
|---|---|
| Dywizje (DP) | |
| Brygady | |
| Pułki (pp) | |
| Bataliony | |
| Broń strzelecka |
- Artyleria polska na froncie wschodnim
- Wojsko Polskie w ZSRR
- Polska broń pancerna na froncie wschodnim
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).