2 Dywizja Kawalerii (II RP)

2 Dywizja Kawalerii
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

1924

Rozformowanie

1939

Dowódcy
Pierwszy

gen. bryg. Gustaw Orlicz-Dreszer

Ostatni

gen. bryg. Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Działania zbrojne
nie uczestniczyła
Organizacja
Dyslokacja

garnizon Warszawa

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

kawaleria

2 Dywizja Kawalerii (2 DK) – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego.

Historia dywizji

2 Dywizja Kawalerii została sformowana w 1924 roku, w wyniku reorganizacji jednostek jazdy, przemianowanej równocześnie na kawalerię. Dowództwo dywizji zorganizowane zostało na bazie Inspektoratu Jazdy Nr 1 w Warszawie.

W latach 1924–1937 organizacja pokojowa dywizji nie ulegała większym zmianom i wyglądała następująco:

W marcu 1937 roku, w czasie kolejnej reorganizacji kawalerii samodzielnej, rozformowano dowództwa XII i XIII Brygady Kawalerii oraz 12 dak. Dowództwu 2 DK podporządkowano bezpośrednio 1 pszw. i 1 psk. Z dniem 1 kwietnia tego roku I Brygada Kawalerii została przemianowana na Mazowiecką Brygadę Kawalerii. Jej dowódcy podporządkowano 7 i 11 puł oraz 4 psk i 1 dak. 5 puł został podporządkowany dowódcy Podlaskiej Brygady Kawalerii.

W 1938 roku, po przeniesieniu generała Bolesława Wieniawa-Długoszowskiego w stan nieczynny i mianowaniu go ambasadorem w Rzymie, 1 pszw. i 1 psk zostały podporządkowane pod względem wyszkolenia dowódcy Mazowieckiej BK, płk dypl. Janowi Karczowi.

Dowództwo Dywizji Kawalerii zostało rozformowane z dniem 1 lutego 1939 roku na podstawie rozkazu L.dz. 11420/tj. Departamentu Dowodzenia Ogólnego M.S.Wojsk. Oba pułki (1 pszw. i 1 psk) podporządkowano pod każdym względem dowódcy Mazowieckiej BK.

Po rozformowaniu Dowództwa DK do planu mobilizacyjnego „W” wprowadzono Kwaterę Główną Grupy Operacyjnej Kawalerii Nr 2, mobilizowaną w Warszawie, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym.

W kwietniu tego roku 4 psk został podporządkowany dowódcy Nowogródzkiej Brygady Kawalerii w miejsce 3 psk.

Obsada personalna dowództwa dywizji

Gen. Gustaw Orlicz-Dreszer[1]
Gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski
Dowódcy dywizji
Dowódca artylerii konnej dywizji kawalerii
Szefowie sztabu dywizji
  • ppłk SG Stanisław Lubiński (1924 - 1925)
  • ppłk SG Ludwik Kmicic-Skrzyński (X 1925 – IX 1926)
  • rtm. SG Aleksander Jan Łubieński (p.o. od XI 1926)
  • mjr dypl. kaw. Kazimierz Dworak (X 1927 – II 1930 → zastępca dowódcy 15 puł)
  • mjr dypl. kaw. Rafał Protassowicki (II[2] – III 1930 → zastępca dowódcy 7 psk[3])
  • rtm. dypl. Antoni Grudziński (p.o. 24 IV[4] - 1 XI 1930 → skład osobowy inspektora armii we Lwowie)
  • mjr dypl. kaw. Józef Trepto (1 XI 1930 - 23 III 1932 → zastępca dowódcy 1 pszwol.)
  • mjr dypl. kaw. Władysław Chwalibogowski (III 1932[5] – X 1933[6])
  • ppłk dypl. kaw. Józef Szostak (1 X 1933 – 21 III 1935 → zastępca dowódcy 1 pszwol.)
  • mjr dypl. kaw. Jan Jastrzębski (od 31 VIII 1935[7])

Przypisy

  1. Zdjęcie późniejsze
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 20 lutego 1930 roku, s. 69.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 107.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 38.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 235.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 10.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 108.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
  • Eugeniusz Kozłowski, Wojsko Polskie 1936-1939. Próby modernizacji i rozbudowy, Wydawnictwo MON, Warszawa 1964, wyd. I, s. 116, 118, 120.
  • Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3, s. 222.
  • Eugeniusz Piwowarski, Przebieg i wyniki częściowej mobilizacji alarmowej z 23 marca 1939 r., Wojskowy Przegląd Historyczny, Warszawa 1995, Nr 1-2 (151-152), s. 116.
  • Stanisław Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1992, ISBN 83-85621-06-7.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Generał Wieniawa.jpg
Portret z lat 30.

Author unknown

Source press: IKC (Ilustrowany Kurier Codzienny) 1932