2 Dywizja Strzelców Polskich (WP na Wschodzie)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. Józef Szamota |
| Działania zbrojne | |
| Wojna domowa w Rosji | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
2 Dywizja Strzelców Polskich (2 DSP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego na Wschodzie.
Historia dywizji
Dywizja została sformowana jesienią 1917 roku w Żubcowie, w składzie I Korpusu Polskiego[1]. Dowódcą dywizji był generał major Józef Szamota.
Według etatu dywizja miała liczyć 371 oficerów, 36 lekarzy, 52 urzędników, 16.927 żołnierzy frontowych i 2308 żołnierzy niefrontowych oraz około 4500 koni, natomiast stan ewidencyjny w grudniu 1917 roku liczył 372 oficerów, 13 lekarzy, 17 urzędników, 3494 żołnierzy frontowych i 863 żołnierzy niefrontowych oraz około 530 koni[2].
Struktura organizacyjna
- Dowództwo 2 Dywizji Strzelców Polskich
- 5 pułk strzelców polskich
- 6 pułk strzelców polskich
- 7 pułk strzelców polskich
- 8 pułk strzelców polskich
- 2 Brygada Artylerii
- 2 dywizjon parkowy
- kompania inżynieryjna
- tabor dywizyjny
- dwa szpitale
- oddział opatrunkowy
Przypisy
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 154.
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 170.
Bibliografia
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
- Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914-1920). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2012-12-16].
