2 Korpus Zmechanizowany (1951–1955)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1951 |
| Rozformowanie | 1955 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. bryg. Dawid Barinow |
| Ostatni | gen. bryg. Józef Kamiński |
| Organizacja | |
| Numer | JW 5824[1] |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
2 Korpus Zmechanizowany (2 KZmech) – związek taktyczny wojsk zmechanizowanych Sił Zbrojnych PRL.
W 1951 roku 2 Korpus Pancerny został przeformowany w 2 Korpus Zmechanizowany, co związane było z wcześniejszym przeformowaniem 10 Dywizji Pancernej i 11 Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej w dywizje zmechanizowane. W listopadzie 1955 roku korpus ponownie przeformowano w 2 Korpus Pancerny wyłączając z jego składu 11 Dywizję Zmechanizowaną, którą zastąpiła 19 Dywizja Pancerna. W tym samym czasie 10 Dywizja Zmechanizowana została przeformowana w dywizję pancerną.
2 Korpus Zmechanizowany podporządkowany był dowództwu Śląskiego Okręgu Wojskowego. Na wypadek wojny korpus podlegał bezpośrednio pod dowództwo Frontu Nadmorskiego tworząc wraz z 1 Korpusem Zmechanizowanym zgrupowanie wojsk szybkich.
Struktura organizacyjna 2 KZmech (1952)
- Dowództwo korpusu we Wrocławiu
- kompania dowodzenia we Wrocławiu
- 52 Batalion Łączności we Wrocławiu
- 10 Sudecka Dywizja Zmechanizowana w Opolu
- 11 Dywizja Zmechanizowana w Żaganiu
- 6 Pułk Czołgów Ciężkich we Wrocławiu
- 36 Batalion Saperów w Głogowie
Stan osobowy i uzbrojenie korpusu
Korpus liczył etatowo 18.300 żołnierzy, w tym 2.580 oficerów i 5.570 podoficerów. Jego uzbrojenie stanowiło: 296 czołgów średnich T-34/85, 73 czołgi ciężkie IS-2, 130 dział pancernych SU-85, ISU-122 i ISU-152, 44 samochody pancerne BA-64, 28 transporterów opancerzonych, 52 haubice 122 mm, 80 armat 76 mm, 28 armat 57 mm, 54 armaty przeciwlotnicze 37 mm, 92 moździerze 120 mm, 90 moździerzy 82 mm, 20 artyleryjskich wyrzutni rakietowych M-13, 360 granatników przeciwpancernych, 124 ciężkie karabiny maszynowe i 463 ręczne karabiny maszynowe.
Dowódcy 2 KPanc / 2 KZmech
- gen. bryg. Dawid Barinow (1949-1952)
- gen. bryg. Siemion Tichonczuk (1952-1954)
- gen. bryg. Józef Kamiński (1954-1957)
Przypisy
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Jerzy Kajetanowicz: Wojsko Polskie w systemie bezpieczeństwa państwa 1945-2010. Częstochowa: AJD, 2013. ISBN 978-83-7455-316-2.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydaw. TRIO : Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
| Korpusy (rozformowane) | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Dywizje |
| ||||
| Brygady |
| ||||
| Pułki (rozformowane) |
| ||||
| Szkoły |
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).