2 Pułk Artylerii Górskiej
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1922 | |
| Rozformowanie | 1931 | |
| Tradycje | ||
| Święto | 16 września | |
| Kontynuacja | 1 Pułk Artylerii Motorowej | |
| Dowódcy | ||
| Ostatni | ppłk art. Tadeusz Bogdanowicz | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Przemyśl, Stryj | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | artyleria | |
| Podległość | 22 Dywizja Górska szef artylerii i uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr VI 6 Grupa Artylerii 11 Dywizja Piechoty | |
2 Pułk Artylerii Górskiej (2 pag) – oddział artylerii górskiej Wojska Polskiego II RP.
Formowanie i zmiany organizacyjne
22 marca 1921 roku został sformowany III dywizjon 1 pułku artylerii górskiej. Dywizjon ten stanowił zalążek 2 pułku artylerii górskiej w Przemyślu[1].
W 1922 roku 2 pag został włączony w skład 22 Dywizji Górskiej. Dwa lata później, z chwilą wejścia w życie nowej organizacji artylerii na stopie pokojowej, został podporządkowany bezpośrednio szefowi artylerii i uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr VI[2].
W 1925 roku 1 pułk artylerii górskiej, z wyjątkiem 4 baterii „Śmierci”, został rozformowany. Równocześnie 2 pułk artylerii górskiej został przemianowany na 1 pułk artylerii górskiej i dyslokowany do Stryja (II dywizjon pozostał w Przemyślu)[3].
19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 16 września, jako datę święta pułkowego[4]. Pułk obchodził swoje święto w rocznicę bitwy pod Dytiatynem stoczonej w roku 1920 przez 4 baterię „Śmierci”[5].
W maju 1929 roku pułk został podporządkowany dowódcy 6 Grupy Artylerii we Lwowie[6][a].
30 marca 1931 roku Minister Spraw Wojskowych podporządkował pułk dowódcy 11 Dywizji Piechoty[8].
Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych B.O.O. 1129/tjn./org. z 1 sierpnia 1931 roku 1 pag został rozformowany, a na jego bazie zorganizowany został 1 Pułk Artylerii Motorowej[9].
Organizacja pokojowa pułku
- dowództwo pułku
- I dywizjon (dowództwo dyonu i 3 baterie)
- II dywizjon (dowództwo dyonu i 3 baterie)
- kadra oddziału łączności
- kadra baterii zapasowej
Kadra pułku
- Dowódcy pułku
- kpt. inż. Kazimierz Mieczysław Stefczyk (p.o. od 20 X 1921[10])
- ppłk art. Rudolf Lemmé[b] (15 VIII 1922[10] – 18 I 1925[12])
- ppłk art. Leopold Izydor Połoszynowicz[c] (p.o. 18 I 1925[15] – VIII 1926[16])
- ppłk art. Czesław Górkiewicz (VIII 1926[16] – I 1928[17])
- ppłk art. Edward Czopór (III 1928[18] – VI 1931[19])
- ppłk art. Tadeusz Bogdanowicz (VI[19] – VIII 1931)
- Zastępcy dowódcy pułku
- ppłk art. Wincenty Cybulski (do 1 XI 1922[20] )
- ppłk art. Henryk Kreiss (1 XI 1922[20] – 1923)
- ppłk Karol Janeczek (1924)
- ppłk SG Jerzy Łunkiewicz (do XI 1928[21])
- mjr / ppłk art. Józef Rymut (od I 1930[22])
Uwagi
- ↑ Dowództwa grup artylerii zostały utworzone w kwietniu 1929 roku, a ich skład ustalony 31 grudnia 1928 roku. Pierwotnie 1 pag był przewidziany w składzie 10 Grupy Artylerii[7]
- ↑ Ppłk art. Rudolf Lemmé został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej. Z dniem 31 maja 1925 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Przemyślu[11].
- ↑ Leopold Izydor Połoszynowicz urodził się 25 maja 1886 roku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 42. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 9 Pułk Artylerii Polowej. W sierpniu 1926 roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i wyznaczony na stanowisko oficera placu Siedlce[13][14]
Przypisy
- ↑ Lewandowski 1929 ↓, s. 5.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 6 z 24 lutego 1928 roku, poz. 67.
- ↑ Lewandowski 1929 ↓, s. 21.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
- ↑ Lewandowski 1929 ↓, s. 20.
- ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 55.
- ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 51, 53.
- ↑ Zarzycki 1992 ↓, s. 12.
- ↑ Zarzycki 1992 ↓, s. 12-13.
- ↑ a b Zarzycki 1992 ↓, s. 21.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 9 kwietnia 1925 roku, s. 194.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 stycznia 1925 roku, s. 27.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 187.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430, 449.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 stycznia 1925 roku, s. 26.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 21 sierpnia 1926 roku, s. 269.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 89.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 235.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 23 listopada 1922 roku, s. 849.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 343.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 10.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929-1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.
- Jan Lewandowski: Zarys historii wojennej 1-go Pułku Artylerii Górskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Piotr Zarzycki: 1 Pułk Artylerii Motorowej. T. 22. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-85621-12-1.
- Zobacz też: Jednostki artylerii Wojska Polskiego
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).