2 Pułk Pancerny (II RP)
| ||
Historia | ||
Państwo | II Rzeczpospolita | |
---|---|---|
Sformowanie | 1931 | |
Rozformowanie | 1937 | |
Organizacja | ||
Dyslokacja | Żurawica | |
Rodzaj wojsk | Wojska pancerne |
2 Pułk Pancerny (2 ppanc) – oddział broni pancernych Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Pułk został sformowany na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z dnia 16 czerwca 1931 roku, w Żurawicy z połączenia 2 dywizjonu samochodów pancernych oraz II batalionu i parku czołgów typu II ze składu 1 pułku czołgów.
W 1933 roku pułk został przeformowany w 2 batalion czołgów i samochodów pancernych [1]. W następnym roku do batalionu zostali przyjęci żołnierze z rozwiązanej kadry 10 dywizjonu samochodowego w Przemyślu, w tym komendant kadry major Władysław Srocki.
Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z dnia 26 lutego 1935 roku jednostka została przeformowana w 2 batalion pancerny.
Kadra pułku
- dowódca pułku – ppłk kaw. Józef Koczwara
- zastępca dowódcy pułku - ppłk dypl. piech. Stanisław Antoni Habowski
- dowódca batalionu czołgów – ppłk piech. Rudolf Kostecki
- dowódca dywizjonu samochodów pancernych – mjr kaw. Bolesław Kentro
- rtm. rez. kaw. Tadeusz Sulimirski
Przypisy
- ↑ Dodatek Tajny Nr 6 do Dziennika Rozkazów M.S.Wojsk. z 19 października 1933 r., poz. 802.
Bibliografia
- Adam Jońca: Wrzesień 1939: pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Znaki taktyczne na czołgach rozpoznawczych i lekkich stosowane w II RP:
Czołg lekki Vickers E Wojska Polskiego. Zdjęcie publikowane w: Leszek Komuda, "Polski czołg lekki 7TP", TBiU No.21, Warszawa (1973?). Fotografia Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii.
Znaki taktyczne na pojazdach pancernych stosowane w II RP: