2 Pułk Piechoty „Obrony Pragi”
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | 36 pułk piechoty Legii Akademickiej |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Stefan Marceli Kotowski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Warszawa |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | Dowództwo Obrony Warszawy, Odcinek Warszawa Wschód (Praga) |
2 Pułk Piechoty Obrony Pragi (2 pp „Obrony Pragi”) nazwany 336 Pułk Piechoty (336 pp)– oddział piechoty Wojska Polskiego, improwizowany w trakcie kampanii wrześniowej. Nieistniejący w czasie pokoju.
Sformowany w Ośrodku Zapasowym 28 Dywizji Piechoty w Warszawie z nadwyżek mobilizacyjnych 36 pułku piechoty Legii Akademickiej i innych pododdziałów przydzielonych do formowanego pułku. Podporządkowany Dowództwu Obrony Warszawy i skierowany na odcinek Warszawa „Wschód” (Praga).
Formowanie pułku
2 pułk piechoty „Obrony Pragi” sformowany w okresie 3-9 września pod dowództwem ppłk. Stefana Kotowskiego sformowany został z batalionu nr VII „Cytadela” i 2 samodzielnego batalionu km i br. tow., ochotników i rezerwistów 36 pp LA z Ośrodka Zapasowego 28 DP. Od 5 września dwa w pełni gotowe bataliony pułku tj. I i III objęły pododcinek południowo-wschodni przedmościa praskiego[1]. Batalion II nie posiadał początkowo etatowej ilości broni, w tym ciężkiej przewidzianej dla etatowego batalionu piechoty. Pododdziały pułkowe niepełne z brakami w sprzęcie łączności, kwatermistrzowskim i pionierskim. Od 12 września nazwę zmieniono na 336 pp.
Działania bojowe 2 pp Obrony Pragi/336 pp
W okresie od 5 do 13 września Pododcinkiem „Praga - Południowy - Wschód” dowodził ppłk S. Kotowski. Pułk wszystkimi trzema batalionami bronił wspólnie z 21 pułkiem piechoty i 26 pułkiem piechoty pododcinka Grochów, Saska Kępa i Gocław. W dniach 13-14 września ciężkie walki toczył o Wał Gocławski III batalion, poległ jego dowódca mjr A. Górnicki. Bataliony I i II wspólnie z 21 pułkiem piechoty walczyły na Saskiej Kępie i Utracie. 17/18 września ciężkie walki toczył III batalion broniąc przed piechotą niemiecką z 61 i 11 DP podejść do mostu Poniatowskiego. 18 września walczył z piechotą niemiecką II batalion. 19 września pozycje 336 pp były ostrzeliwane silnym ogniem artyleryjskim, następnie 20 września niemiecki oddział wdarł się na Saską Kępę i Grochów. W zaciekłych walkach od 20 do 25 września pododdziały 336 pp i 21 pp wyparły wroga z domów w rejonie ul. Radziwiłłowskiej i Zwycięzców. 19 września pułk liczył 78 oficerów, 2540 podoficerów i szeregowych. 26 września niemieckie pododdziały wdarły się na ul. Wiatraczną w rejonie obrony II batalionu oraz umocniły się na Wale Gocławskim przed pozycjami III batalionu. I batalion 27 września z powodzeniem odparł natarcia niemieckie na Saską Kępę. 336 pp zaprzestał walki 28 września i na rozkaz dowódcy Armii „Warszawa” skapitulował 28 września 1939 roku[2].
Obsada dowódcza 2 pp Obrony Pragi/336 pp [3]
- dowódca pułku – ppłk Stefan Marceli Kotowski
- I adiutant pułku – kpt. Stefan Ofran Jellenta (b. zca dcy 2 batalionu km i br.t)
- II adiutant pułku – ppor. Wincenty Ciaś
- kwatermistrz – rtm. Antoni Kiedrzyński
- dowódca kompanii ppanc. – ppor. Zbigniew Leśkiewicz
- dowódca plutonu pionierów – ppor. rez. Jarosław Zienkiewicz
- dowódca plutonu artylerii z baterii OZArt.Kon. nr 1 – por. rez. Roman Fafius
- dowódca I batalionu – mjr Feliks Jakub Miklas (b. dca I/43 pp)
- adiutant batalionu - ppor. Michał Dutkiewicz[4]
- dowódca 1 kompanii strzeleckiej – por. rez. Jan Remlein, kpt. Jan Wiśniewski[4]
- dowódca 2 kompanii strzeleckiej – kpt. Stanisław Błaszczak[4]
- dowódca 3 kompanii strzeleckiej – kpt. Jerzy Łapiński [4]
- dowódca 1 kompanii ckm – por. rez. Edward Wiśniewski, por. Michał Makowiecki[4]
- dowódca II batalionu (batalion VII "Cytadela") – mjr st. sp. Stanisław Thun
- dowódca 4 kompanii strzeleckiej – kpt. Zenon Jabłoński
- dowódca 5 kompanii strzeleckiej – kpt. Romuald Antoni Jüngst
- dowódca 6 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Henryk Wiśniewski[a]
- dowódca III batalionu – mjr Andrzej Górnicki (b. dca 2 batalionu km i br.t) (do +16 IX 1939), kpt. Stefan Jellenta (16–18 IX 1939), mjr Walerian Wieleżyński (b. dca I/15 pp) (od 18 IX 1939)
- adiutant batalionu – ppor. Zbigniew Żbikowski (do +15 IX 1939)
- dowódca 7 kompanii strzeleckiej – kpt. Mieczysław Walenty May (do +10 IX 1939), por. rez. Stanisław Bilewicz
- dowódca 8 kompanii strzeleckiej – por. rez. Janusz Bobrowski
- dowódca 3 kompanii ckm – por. rez. Feliks Stefański
Uwagi
- ↑ Kpt. piech. Jan Henryk Wiśniewski – urodzony 05.04.1908 r. w parafii Naruszewo (powiat płoński), syn Wojciecha i Anieli Tomaszewskiej. Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem od dnia 15.08.1930 r., awansowany do stopnia porucznika od 01.01.1933 r., kapitan ze starszeństwem od dnia 19.03.1939 r. W latach 1930-1934 służbę wojskową pełnił w 14 pułku piechoty – między innymi na stanowisku dowódcy 4 kompanii strzeleckiej. 10.09.1934 r. został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty (w marcu 1939 r. piastował funkcję instruktora WF). Od 3 września 1939 r. na stanowisku dowódcy 6 kompanii w II batalionie 2 Pułku Piechoty „Obrony Pragi” (przemianowanego w dniu 12.09.1939 r. na 336 pułk piechoty rez.). Jeniec oflagów XI A Osterode i II C Woldenberg. Zmarł w Ciechanowie dnia 30.11.1969 r. i spoczywa na tamtejszym cmentarzu komunalnym przy ulicy Gostkowskiej.
Przypisy
- ↑ Wesołowski (red.) 2015 ↓, s. 136-138.
- ↑ Walczak 1994 ↓, s. 40-42.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 330–331.
- ↑ a b c d e Wesołowski (red.) 2/2015 ↓, s. 333-334.
Bibliografia
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Eugeniusz Walczak: 36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 31. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994. ISBN 83-85621-32-6. OCLC 40104230.
- Andrzej Wesołowski(red.): Praga 1939 w dokumentach i wspomnieniach cz. 1 Grochów - Saska Kępa(1-16 września). Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2015. ISBN 978-83-64475-28-3.
- Andrzej Wesołowski(red.): Praga 1939 w dokumentach i wspomnieniach cz. 2 Grochów - Saska Kępa(17-29 września). Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2015. ISBN 978-83-64475-29-0.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Szczur14pp, Licencja: CC BY-SA 4.0
Podporucznik 14 pp Jan Wiśniewski - oficer 14 pp w latach 1930-1934. Przetworzone zdjęcie z archiwum Mariana Ropejko.