2 Pułk Ułanów (LWP)
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Rozformowanie | 1947 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Henryk Powiński |
| Organizacja | |
| Numer | JW 1534[1] |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
2 Pułk Ułanów – oddział kawalerii Wojska Polskiego.
Sformowany między marcem a czerwcem 1944 roku w Trościańcu[2] w ZSRR
Większość żołnierzy pochodziła z terenów ZSRR. Barwy identyczne jak w 2 Pułku Ułanów Grochowskich.
Uzbrojenie całkowicie radzieckie. Konie początkowo rasy mongolskiej, po wkroczeniu na tereny za Bugiem – polskie. Stan osobowy: ok. 1150 ludzi.
Proporczyk na lance i na mundur biało-granatowy[3].
Działania jednostki
Po marszu na trasie Kijów-Żytomierz-Orżew 28 lipca pułk sforsował Bug, wkroczył do Chełma, następnie Lublina, gdzie pomagał organizować władze.
15 sierpnia 1944 przedefilował ulicami Lublina. W dniach 2-13 września walczył na przyczółku warecko-magnuszewskim, następnie o przyczółki warszawskie. Od października do grudnia 1944 na froncie w okolicy Karczewa.
W czasie ofensywy styczniowej pułk sforsował Wisłę od strony Służewca i wkroczył do Warszawy. Następnie pomaszerował na Bydgoszcz i Pomorze.
1 marca 1945 roku 2. i 3. pułki 1 Brygady Kawalerii szarżowały pod Borujskiem.
W pościgu pułk osiągnął linię brzegową w Mrzeżynie, gdzie 18 marca dokonał zaślubin Polski z morzem.
W końcu kwietnia 1 Brygada Kawalerii przekroczyła Odrę i wzięła udział w operacji berlińskiej. W początkach maja pułk działał nad Hawelą, wreszcie doszedł do Łaby, po czym skierowano go do kraju.
W związku z utworzeniem 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii przeformowano go według etatów pokojowych.
Pułk rozformowano w marcu 1947.
Dowódcy pułku
- major Henryk Powiński (12 – 16 maja 1944 r.)
- podpułkownik Konstanty Gryżewski (16 maja 1944 r. – 2 kwietnia 1945 r.)
- major Konstanty Czernow (3 kwietnia – 26 czerwca 1945 r.)
- major Jan Nowikow (26 czerwca – 29 września 1945 r.)
- pułkownik Ludomir Wysocki (29 września – 31 grudnia 1945 r.)
- podpułkownik Dymitr Gryn (31 grudnia 1945 r. 6 czerwca 1946 r.)
- major Stanisław Hałas (6 czerwca 1946 r. – 6 marca 1947 r.)
- major Edward Mazurek (6 marca 1947 r. do rozformowania)
Sztandar pułku
Sztandar został ufundowany przez społeczeństwo ziemi koszalińskiej i 20 października 1946 roku wręczony w Gryficach. Po rozformowaniu jednostki przekazany do Muzeum WP w Warszawie[3].
Przypisy
- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP Nr 053/Org. z 30.03.1946 roku
- ↑ Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947. s. 246.
- ↑ a b Komornicki 1987 ↓, s. 35.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń;Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
- Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947. Warszawa: Przedsiębiorstwo zagraniczne TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
| Dywizje kawalerii | |
|---|---|
| Brygady kawalerii | |
| Pułki kawalerii | |
| Pododdziały kawalerii |
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Barwy - proporczyk kawalerii ludowego Wojska Polskiego