2 Wileński Dywizjon Rozpoznawczy
 Barwy dywizjonu | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1940 |
| Rozformowanie | 1940 |
| Nazwa wyróżniająca | Wileński |
| Tradycje | |
| Rodowód | Oddział Rozpoznawczy 2 DSP |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | rtm. Tadeusz Sokołowski |
| Działania zbrojne | |
| kampania francuska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
2 Wileński Dywizjon Rozpoznawczy (OR-2) – jednostka rozpoznawcza Polskich Sił Zbrojnych.
Dywizjon wchodził w skład 2 Dywizji Strzelców Pieszych Wojska Polskiego we Francji.
Formowanie
Formowany jako Oddział Rozpoznawczy 2 Dywizji Strzelców Pieszych od lutego 1940 w Thnezay.
Pod koniec kwietnia 1940 oddział zmienił nazwę na 2 Wileński dywizjon rozpoznawczy, a jego szwadrony kontynuowały tradycje pułków Wileńskiej Brygady Kawalerii.
Żołnierze nosili proporczyki ogólnokawaleryjskie amarantowo-granatowe, ale z zieloną żyłką (barwa oddziałów rozpoznawczych). Nakryciem głowy były czarne berety.
Dowódcy dywizjonu
- rtm. dypl. Tadeusz Sokołowski (z 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, od 1943 w AK)
- ppłk Eugeniusz Święcicki (we wrześniu 1939 zastępca dowódcy 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich)
Skład organizacyjny
- Dowództwo
- szwadron konny im. 13 pułku Ułanów Wileńskich - dowódca: ppor. Zdzisław Sas-Biliński
- poczet dowódcy (drużyna moździerzy, patrol łączności, trzy motocykle)
- 4 plutony liniowe – w każdym 1 oficer i 29 szeregowych
- 2 drużyny (sekcja liniowa i sekcja rkm)
- pluton ckm (4 "Hotchkissy" na czterokonnych biedkach, obsługa konna)
- pluton przeciwpancerny (4 działa, trakcja i obsługa konna)
- zmotoryzowany pluton gospodarczy
- szwadron motocyklistów im. 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich - dowódca: por. Zbigniew Giera
- zmotoryzowany szwadron ckm i broni towarzyszącej im. 23 pułku Ułanów Grodzieńskich - dowódca: ppor. Olgierd Kiersnowski
Wyposażenie indywidualne
Szeregowi szwadronu konnego byli uzbrojeni we francuskie karabinki oraz w szable lekkiej kawalerii wz. 1822. Szable miały rękojeści z koszem złożonym z trzech kabłąków. Oficerowie, prócz szabel, otrzymali stare rewolwery. Konie - ponad dwieście sztuk - dostał szwadron dopiero 10 maja, siodła zaś dopiero w ostatnich dniach miesiąca.
Działania zbrojne
10 czerwca dywizjon został przewieziony na front pod Belfort na południe od Wogezów, niedaleko granicy szwajcarskiej. 14 czerwca OR-2 został dołączony do szwadronów konnych Oddziału Rozpoznawczego francuskiego XIII Korpusu i skierowany nad rzekę Saone. Nazajutrz wraz z 5 Małopolskim pułkiem strzelców pieszych osłaniał odwrót francuskiej 3 Armii.
16 czerwca rano szwadron konny dostał zadanie obsadzenia linii opóźniania i zabezpieczenia odejścia szwadronów motorowych. 17 czerwca szwadron wraz z dołączonym działonem ppanc. nawiązał kontakt ogniowy z nieprzyjacielem, likwidując gniazdo cekaemów i biorąc do niewoli trzech niemieckich oficerów z samochodem.
19 czerwca, po odcięciu drogi do Szwajcarii, dokąd wycofywała się 2 DSP, Wileński Dywizjon został rozwiązany. Części oficerów i szeregowych udało się dotrzeć do Szwajcarii. Szwadron konny po siedmiu dniach marszu na niemieckich tyłach, przekroczył granicę szwajcarską niemal w całości. Większość kadry OR-2 przedostała się różnymi drogami do Wielkiej Brytanii, gdzie wcielona została do 1 dywizjonu rozpoznawczego I Korpusu Polskiego.
Bibliografia
- Bohdan Królikowski: Kres ułańskiej epopei : szkice do dziejów kawalerii rozpoznawczej i pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939-1947. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2007. ISBN 83-7306-332-3.
- Witold Biegański "Wojsko Polskie we Francji 1939-1940" Warszawa 1967
- Józef Smoliński: 2 Dywizja Strzelców Pieszych : (Francja - Szwajcaria). Warszawa: [s. n], 1992. ISBN 83-00-03620-2.
- Józef Dembiniok: Wojsko Polskie we Francji-I Korpus Polski w Wielkiej Brytanii (Oznaki i odznaki Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie / Józef Dembiniok, Bernard Szczech, Andrzej Urbański). Krajowa Agencja Wydawnicza. ISBN 83-03-00719-X.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Poznaniak, modern. Lonio17, Licencja: CC BY-SA 3.0
Orzełek 2 Dywizji Strzelców Pieszych Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Barwy 2 Wileńskiego Dywizjonu Rozpoznawczego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie