2 Zapasowy Pułk Piechoty
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Rozformowanie | 1945 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
2 Zapasowy Pułk Piechoty – zapasowy oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego.
Sformowany rozkazem dowódcy 1 Armii Polskiej w ZSRR nr 05/OU z 7 maja 1944 roku w Iwołżańskiej Gorzelni w okolicach Sum z zadaniem uzupełniania 2 Dywizji Piechoty[1]. Pod koniec czerwca 1944 roku pułk przegrupowano do Korostyszewa, a następnie do Rzeszowa[2]. Po utworzeniu okręgów wojskowych, pułk podlegał dowódcy OW – Kraków.
Rozkazem NDWP nr 156/org. 27 czerwca 1945 roku rozwiązano jednostkę[2]. Na bazie pułku utworzono 17 Dywizję Piechoty.
Nieetatowe jednostki pułku
Przy pułku sformowana została specjalna jednostka – zapasowy pułk piechoty nr 2 A. Wcielała ona przede wzystkim ujawniających się uczestników podziemia zbrojnego i byłych jeńców wojennych. Jednostka posiadała punkty mobilizacyjne w Rzeszowie, Kolbuszowej, Dębicy, Mielcu, Nisku, Łańcucie, Brzozowie, Sanoku, Jaśle, Jarosławiu i Przemyślu[1]
Rozkazem NDWP nr 112 z 30 kwietnia 1945 roku sformowano w 2 zpp batalion specjalny, którego zadaniem było zabezpieczenie dowodów zbrodni hitlerowskich na terenie obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu[2].
Przypisy
Bibliografia
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
- Anna Gąsiorowska; Materiały archiwalne jednostek zapasowych piechoty z okresu 1943—1945. caw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-05)].
Media użyte na tej stronie
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - piechota
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).