2 cm Flakvierling 38

2 cm Flakvierling 38

Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Rodzaj	działo przeciwlotnicze
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	20 mm
Nabój	20 × 138 mm. B
Długość lufy	2552,5 mm (L/112,6)
Donośność	3700 m (pionowa maksymalna) 2200 m (pionowa praktyczna) 4800 m (pozioma)
Prędkość pocz. pocisku	900 m/s (pocisk o masie 0,132 kg) 830 m/s (pocisk o masie 0,148 kg)
Masa	1514 kg (bojowa) 2212 kg (marszowa)
Kąt ostrzału	-10° do +100° (w pionie) 360° (w poziomie)
Szybkostrzelność	1800 strz./min. (teoretyczna) 800 strz./min. (praktyczna)
Obsługa	6-7 osób

2 cm Flakvierling 38 – niemieckie, poczwórnie sprzężone, holowane działo przeciwlotnicze kalibru 20 mm.

W 1930 roku do uzbrojenia armii niemieckiej trafiła armata przeciwlotnicza 2 cm FlaK 30. W 1940 roku do uzbrojenia wprowadzono udoskonaloną wersję tej broni, oznaczoną jako FlaK 38, cechującą się większą niezawodnością i szybkostrzelnością. Doświadczenia bojowe wykazały, że pożądane byłoby dalsze zwiększenie szybkostrzelności broni przeciwlotniczej kalibru 20 mm. Osiągnięto to w dziale, które potrzymało desygnatę 2 cm Flakvierling 38. Łączyło ono cztery armaty automatyczne (identyczne jak w FlaK 38) z nowo opracowanym łożem. Nowe działo, poza wersją holowaną, było także używane jako uzbrojenie dział samobieżnych Sd.Kfz. 7/1, Möbelwagen (tylko prototyp) i Wirbelwind oraz jako uzbrojenie pociągów pancernych typu BP-42 i BP-44 (Panzertriebwagen 16) i armata morska.

Bibliografia

• Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
• Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes £ Noble Books, 1998, s. 166-167. ISBN 0-7607-1022-8.