311P/PANSTARRS

311P/PANSTARRS
Ilustracja
Zdjęcia zrobione przez Teleskop Hubble’a
OdkrywcaPan-STARRS
Data odkrycia27 sierpnia 2013
Nazwy alternatywneP/2013 P5
Elementy orbity
Półoś wielka2,1886[1] au
Mimośród0,1152[1]
Peryhelium1,9364[1] au
Aphelium2,4408[1] au
Okres orbitalny3,24[1] lat
Nachylenie orbity względem ekliptyki4,97[1]°
Długość węzła wstępującego279,29[1]°
Argument peryhelium144,23[1]°
Moment przejścia przez peryhelium15 kwietnia 2014[1]
Charakterystyka fizyczna jądra
Średnica0,48 ± 0,08[2] km
Albedo0,29 ± 09

311P/PANSTARRS – nietypowa planetoida (kometa pasa głównego) odkryta w sierpniu 2013.

Nazwa i odkrycie

Zanim kometa otrzymała oficjalną nazwę, nosiła tymczasowe oznaczenie P/2013 P5. Według zasad nazewnictwa komet ustanowionych przez Międzynarodową Unię Astronomiczną: „P/” oznacza kometę okresową, „2013” to rok odkrycia, a sufiks „P5” oznacza, że obiekt został odkryty w drugiej połowie sierpnia („P” – szesnasty pół-miesiąc roku) i jest to piąty obiekt odkryty w tym czasie[3].

Obiekt został odkryty 27 sierpnia w trakcie analizy zdjęć wykonanych przez teleskop programu Pan-STARRS 18 sierpnia[4].

Charakterystyka

Obiekt ma średnicę 0,48 ± 0,08 km, albedo wynosi około 0,29 ± 09[2].

Na pierwszych zdjęciach wykonanych przez teleskop programu Pan-STARRS nowo odkryty obiekt miał bardzo nietypowy wygląd: planetoidy mają zazwyczaj wygląd niewielkich punktów świetlnych, a nowy obiekt był bardzo rozmyty i niewyraźny[4]. 10 września do obserwacji planetoidy użyto teleskopu Hubble’a i odkryto, że obiekt ma sześć warkoczy emitowanych z niego w różnych kierunkach[4]. „Warkocze” planetoidy nie powstały w wyniku sublimacji lodów, jak w przypadku zwykłych komet, ale składają się one z pyłu odrzuconego z powierzchni planetoidy[4]. Jako niewielkie ciało niebieskie planetoida ma stosunkowo słabe pole grawitacyjne, które nie może utrzymać kurzu pokrywającego jej powierzchnię[4]. Pył z powierzchni wirującej planetoidy zsuwa się w kierunku jej równika, skąd jest periodycznie wyrzucany w kosmos[4]. Ciśnienie promieniowania słonecznego rozciąga wyrzucony pył, nadając mu wygląd warkoczy kometarnych[4]. Według wyliczeń naukowców z Max Planck Institute for Solar System Research, sześć warkoczy widocznych na zdjęciach powstało w wyniku sześciu osobnych wydarzeń z 15 kwietnia, 18 lipca, 24 lipca, 8 sierpnia, 26 sierpnia i 4 września 2013 roku[5].

To samo ciśnienie słoneczne cały czas dodatkowo podkręca samą planetoidę, co może w przyszłości doprowadzić do jej rozpadu[4].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e f g h i 311P/PANSTARRS w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.) [data dostępu: 2013-11-08]
  2. a b David Jewitt et ce: The Extraordinary Multi-Tailed Main-Belt Comet P/2013 P5 (ang.). arXiv, 2013-11-06. [dostęp 2013-11-08].
  3. Cometary Designation System (ang.). minorplanetcenter.net. [dostęp 2013-11-08].
  4. a b c d e f g h When is a comet not a comet? (ang.). spacetelescope.org, 2013-11-08. [dostęp 2013-11-08].
  5. Hubble Sees an Asteroid with Six Comet-like Tails (ang.). science.nasa.gov, 2013-11-08. [dostęp 2013-11-08].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Asteroid P2013 P5 v2.jpg
Asteroid P/2013 P5 version 2