31 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

31 Dywizja Piechoty

31. Infanterie-Division
31. Volks-Grenadier-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1936 Brunszwik
Rozformowanie	1945
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	OKH

31 Dywizja Piechoty – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, sformowana na mocy rozkazu 1 października 1936 roku, miejsce stacjonowania sztabu Brunszwik. Stacjonowała w XI Okręgu Wojskowym. 21 lipca 1944 r. została przemianowana na 31 Dywizję Grenadierów, a 9 października 1944 r. kolejny raz zmieniono jej nazwę na 31 Dywizję Grenadierów Ludowych^[1].

Struktura organizacyjna

• Struktura organizacyjna w sierpniu 1939 roku:
  • 12. pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, III. batalionu, 13. kompanii dział, 14. kompanii przeciwpancernej oraz rezerwowego batalionu – Halberstadt, I. batalionu i rezerwowego batalionu – Blankenburg, II. batalionu – Quedlinburg;
  • 17. pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, I., II. batalion oraz rezerwowego batalionu – Brunszwig, III. batalionu – Gloslar;
  • 82. pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, I., II. batalionu oraz II. rezerwowego batalionu – Getynga, III. batalionu – Northeim, I. rezerwowego batalionu – Osterode;
  • 31. pułk artylerii: miejsce postoju sztabu, I. i II. dywizjonu – Halberstadt, III. dywizjonu – Getynga;
  • I. dywizjon 67. pułku artylerii ciężkiej: miejsce postoju – Brunszwik;
  • 31. batalion pionierów: miejsce postoju – Höxter;
  • 31. oddział przeciwpancerny: miejsce postoju – Brunszwik;
  • 31. oddział łączności: miejsce postoju – Brunszwik;
  • 31. oddział obserwacyjny: miejsce postoju – Brunszwik;

• Struktura organizacyjna w styczniu 1940 roku:

12., 17. i 82. pułk piechoty, 31. pułk artylerii, I./67. pułk artylerii ciężkiej, 31. batalion pionierów, 31. oddział rozpoznawczy, 31. oddział przeciwpancerny, 31. oddział łączności, 31. polowy batalion zapasowy;

• Struktura organizacyjna w maju 1944 roku:

12., 17. i 82. pułk grenadierów, 31. pułk artylerii, 31. batalion pionierów, 31. batalion fizylierów, 31. oddział przeciwpancerny, 31. oddział łączności, 31. polowy batalion zapasowy;

• Struktura organizacyjna w lipcu 1944 roku:

12., 17. i 82. pułk grenadierów, 31. pułk artylerii, 31. batalion pionierów, 31. dywizyjna kompania fizylierów, 31. oddział przeciwpancerny, 31. oddział łączności, 31. polowy batalion zapasowy;

• Struktura organizacyjna w październiku 1944 roku:

12., 17., i 82. pułk grenadierów, 31. pułk artylerii, 31. batalion pionierów, 31. batalion fizylierów, 31. oddział przeciwpancerny, 31. oddział łączności, 31. polowy batalion zapasowy.

Dowódcy dywizji

Generalleutnant Herbert Fischer 1 X 1936 – 1 IV 1937;
Generalmajor (Generalleutnant) Rudolf Kämpfe 1 X 1936 – 1 V 1941;
Generalmajor Kurt Kalmukoff 2 V 1941 – 13 VIII 1941;
Generalmajor Gerhard Berthold 15 VIII 1941 – 21 I 1942;
Generalmajor (Generalleutnant) Friedrich Hoßbach 21 I 1942 – 28 II 1942;
Generalmajor Gerhard Berthold 28 II 1942 – 14 IV 1942;
Generalleutnant Kurt Pflieger 16 IV 1942 – 1 IV 1943;
Generalleutnant Hermann Flörke 1 IV 1943 – 16 V 1943;
Generalmajor (Generalleutnant) Friedrich Hoßbach 16 V 1943 – 2 VIII 1943;
Generalleutnant Wilhelm Ochsner VIII 1943 – VI 1944;
Generalmajor Ernst König VI 1944 – 1 VII 1944;
Generalmajor Hans-Joachim von Stolzmann 1 VII 1944 – V 1945;
Oberst Mangold V 1945

Szlak bojowy

Dywizja walczyła w Polsce i Francji. Wzięła udział w inwazji na ZSRR w ramach Grupy Armii Środek, podchodząc jesienią 1941 r. pod Moskwę. W 1943 walczyła pod Kurskiem i następnie brała udział w operacjach odwrotowych. W czerwcu 1944 r. została doszczętnie rozbita a jej dowódca Wilhelm Ochsner dostał się do niewoli.

Dywizję odbudowano z niedobitków, ozdrowieńców oraz znajdującej się w stadium formowania 550 Dywizji Grenadierów. Jednostka zmieniła nazwę na 31 Dywizja Grenadierów, a nieco później na 31 Dywizja Grenadierów Ludowych. Na front powróciła we wrześniu 1944 r. w ramach Grupy Armii Północ. Walczyła m.in. w Kurlandii, a szlak bojowy zakończyła odcięta na Półwyspie Helskim w maju 1945 r.

Przypisy

Bibliografia

• CzesławC. Grzelak CzesławC., HenrykH. Stańczyk HenrykH., Kampania polska 1939 roku, Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2005, ISBN 83-7399-169-7, OCLC 830817444 .
• Haupt Werner, Die deutchen Infanterie Division b.m.w i b.d.w, ISBN 3-89555-274-7.
• WernerW. Haupt WernerW., Kurlandia. Die vergessene Heeresgruppe 1944/45., Eggolsheim: Dörfler-Verl, [2007?], ISBN 978-3-89555-527-5, OCLC 220420282 .
• TadeuszT. Jurga TadeuszT., Obrona Polski 1939, WaldemarW. Strzałkowski (oprac.), Warszawa: Pax, 1990, ISBN 83-211-1096-7, OCLC 830078818 .
• Stahl Friedrich, Heereseinteilung 1939. Gliderung, Standorte und Kommandeure sämtlicher Einheiten des Friedensheeres am 3.1.1939 und die Kriegsliederung vom 1.9.1939; ISBN 978-3-89555-338-7, ISBN 3-89555-338-7.
• TadeuszT. Sawicki TadeuszT., Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim czerwiec 1944-maj 1945 (struktura), Warszawa: Państ. Wyd. Naukowe, 1987, ISBN 83-01-06556-7, OCLC 834793737 .
• Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol., ISBN 3-8289-0525-0.