33 Dywizjon Pancerny
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | Sformowany przez 7 Batalion Pancerny |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | kpt. Władysław Łubieński |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | Broń pancerna |
| Podległość | Wileńska Brygada Kawalerii |
_z_1975_(seria_Typy_Broni_i_Uzbrojenia).jpg)
TKS -czołg podstawowy dywizjonu
Znaki taktyczne malowane na czołgach lekkich i rozpoznawczych[a]
Znaki taktyczne malowane na pojazdach pancernych[b]
33 Dywizjon Pancerny – pancerny pododdział rozpoznawczy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w alarmie w dniach 24–25 sierpnia 1939 roku dla Wileńskiej Brygady Kawalerii[1] w grupie jednostek oznaczonych kolorem czerwonym[2]. Jednostką mobilizującą był 7 batalion pancerny[3] (wydzielony szwadron pancerny z Wilna).
Struktura organizacyjna
- dowództwo (poczet dowódcy)
- szwadron samochodów pancernych (8 wozów bojowych wzór 34-II)
- szwadron czołgów rozpoznawczych – (13 czołgów TKS)
- szwadron? (pluton?) techniczno - gospodarczy
Obsada personalna
Obada personalna we wrześniu 1939[1]
- dowódca – kpt. Władysław Łubieński
- adiutant – por. Wacław Stradomski
- dowódca szwadronu czołgów – por. Wiktor Szyksznel
- dowódca szwadronu samochodów pancernych – por. Karol Smolak
- dowódca 1 plutonu – por. Witold Soiński [4][5]
- dowódca plutonu techniczno - gospodarczego – por. Gracjan Fróg
Uwagi
- ↑ 1 – czołg dowódcy kompanii; 2 – czołg dowódcy 1 plutonu; 3 – czołg dowódcy 2 plutonu; 4 – czołg dowódcy 3 plutonu; 5 – czołgi z 1 plutonu; 6 – czołgi z 2 plutonu; 7 – czołgi z 3 plutonu
- ↑ 1 – wóz dowódcy szwadronu; 2 – wóz dowódcy 1 plutonu; 3 – wóz dowódcy 2 plutonu; 4 – wóz z 1 plutonu; 5 – wóz z 2 plutonu.
- ↑ Według Szubańskiego por. Sławomir Iwiński był dowódcą 1 plutonu, a chor. Walenty Śliwiński dowódcą 2 plutonu → Szubański 2011 ↓, s. 297
Przypisy
- ↑ a b Żebrowski 1971 ↓, s. 332.
- ↑ Gaj 2014 ↓, s. 173.
- ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 328.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 297.
- ↑ AUTOBIOGRAFIA nr 2 (3) 2014, s. 101–113, „AUTOBIOGRAFIA”, 2 (2), 2014, s. 101-113, DOI: 10.18276/au, ISSN 2353-8694 [dostęp 2020-10-25].
Bibliografia
- Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku - organizacja wojenna i pokojowa jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
- Adam Jońca, Rajmund Szubański, Jan Tarczyński: Wrzesień 1939. Pojazdy Wojska Polskiego. Barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990. ISBN 83-206-0847-3.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles: 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Oznak czlekk IIRP.png
Znaki taktyczne na czołgach rozpoznawczych i lekkich stosowane w II RP:
Znaki taktyczne na czołgach rozpoznawczych i lekkich stosowane w II RP:
Oznak ppanc IIRP.png
Znaki taktyczne na pojazdach pancernych stosowane w II RP:
Znaki taktyczne na pojazdach pancernych stosowane w II RP: