34 Batalion Ochrony Pogranicza
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Polska | |
|---|---|---|
| Sformowanie | 1948 | |
| Tradycje | ||
| Rodowód | 9 komenda odcinka WOP | |
| Kontynuacja | 93 batalion WOP batalion WOP Słubice | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | mjr Stanisław Noga | |
| Organizacja | ||
| Numer | JW 1786[1] | |
| Dyslokacja | Słubice ul. Świerczewskiego | |
| Formacja | Wojska Ochrony Pogranicza | |
| Podległość | 10 Brygada OP | |
| Skład | patrz: batalion OP | |
34 Samodzielny Batalion Ochrony Pogranicza – samodzielny pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza.
Sformowany w 1948 roku[2]. Przemianowany w roku 1950[3] na 93 batalion Wojsk Ochrony Pogranicza. Dowództwo i sztab batalionu stacjonowało w Słubicach.
Rozkazem Ministra Obrony Narodowej nr 205/Org. z 4 grudnia 1948 roku, z dniem 1 stycznia 1949, Wojska Ochrony Pogranicza podporządkowano Ministerstwu Bezpieczeństwa Publicznego[4]. Zaopatrzenie batalionu przejęła Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej[5].
Struktura organizacyjna
dowództwo i pododdziały sztabowe – Słubice[6]
- 36 strażnica Ochrony Pogranicza – Rączyn
- 39 strażnica Ochrony Pogranicza – Przyrzecze
- 40 strażnica Ochrony Pogranicza – Urad
- 41 strażnica Ochrony Pogranicza – Rybocice
- 44 strażnica Ochrony Pogranicza – Słubice
- Graniczna Placówka Kontrolna Ochrony Pogranicza nr 7 – Rzepin[a]
- Graniczna Placówka Kontrolna Ochrony Pogranicza nr 8 – Słubice[a].
Kadra batalionu
Dowódcy batalionu:
- mjr Stanisław Noga (1948-1949)
- mjr Arkadiusz Rozenkier (1949-1950)
- kpt.Bolesław Niećko (1.02.1950-31.12.1950)
Obsada personalna sztabu batalionu w 1948[b]:
- dowódca batalionu – mjr Stanisław Noga
- szef sztabu batalionu – kpt. Ludwik Piatkowski
- pomocnik szefa sztabu do spraw wyszkolenia – ppor. Antoni Donarski
- pomocnik kierownika referatu VII – chor. Daniel Tokarz
- szef łączności (dowódca plutonu łączności) – ppor. Bolesław Naranowicz
- instruktor sanitarny – ppor. Zdzisław Lorenc
- instruktor weterynaryjny – ppor. Czesław Kamiński
- kwatermistrz – kpt. Bachuta Władysław
- kierownik sekcji żywnościowo-mundurowej – por. Adam Fiala
Uwagi
- ↑ a b Podlegały samodzielnemu batalionowi ochrony pogranicza jedynie gospodarczo
- ↑ Rozkaz personalny Dowództwa Wojsk Lądowych nr 073 z 5 maja 1948 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Przypisy
- ↑ ASGran., sygn. 2825/1 ↓.
- ↑ Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza. s. 51.
- ↑ Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945-1985. s. 63.
- ↑ Dominiczak 1985 ↓, s. 65–69.
- ↑ Jackiewicz 1995 ↓, s. 12–14.
- ↑ Wykaz pododdziałów WOP ↓.
Bibliografia
- Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945-1985. Warszawa: Wojskowa drukarnia w Łodzi, 1985.
- Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza : (1945-1991) : krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
- Archiwum Straży Granicznej, DWOP sygn.2825/1. Rejestr główny jednostek WOP.
- Wykaz dyslokacyjny etatowych pododdziałów Wojsk Ochrony Pogranicza z dnia 20 października 1956 roku → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).