35 Dywizja Piechoty (II RP)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk dypl. Jarosław Szafran |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Kryptonim | „Marta”[1] |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
35 Dywizja Piechoty (35 DP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego II RP.
35 Dywizja Piechoty nie występowała organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Została sformowana w I rzucie mobilizacji powszechnej, w okresie od 31 sierpnia do 4 września 1939 roku z jednostek Obszaru Warownego „Wilno” i Korpusu Ochrony Pogranicza z przeznaczeniem dla Grupy Odwodów Naczelnego Wodza „Wyszków”.
| Dowództwo OWar. „Wilno” | Kwatera Główna 35 DP (rez.) |
| 6 Pułk Piechoty Legionów | 205 Pułk Piechoty (Rezerwowy) |
| 77 Pułk Piechoty | 206 Pułk Piechoty (Rezerwowy) |
| pułk KOP „Wołożyn” | 207 pułk piechoty (Rezerwowy) |
| batalion KOP „Budsław” | I/207 pp (rez.) |
| batalion KOP „Krasne” | II/207 pp (rez.) |
| batalion KOP „Iwieniec” | III/207 pp (rez.) |
| 33 dywizjon artylerii lekkiej | 33 pułk artylerii lekkiej (Rezerwowy) |
| I/33 pal (rez.) | |
| II/33 pal (rez.) | |
| III/33 pal (rez.) | |
| kompania łączności OWar. „Wilno” | kompanię telefoniczną |
| pluton łączności Kwatery Głównej (stacyjny) | |
| pluton radio | |
| drużyna parku łączności | |
| szwadron KOP "Nowe Święciany" | Szwadron Kawalerii Dywizyjnej |
Walki w kampanii wrześniowej
35 Dywizja Piechoty Rezerwowa pod dowództwem płk. dypl. Jarosława Szafrana, zaraz po sformowaniu, 7 września została przydzielona do SGO "Narew". Tego dnia w sztabie SGO w Zambrowie zameldował się dowódca dywizji, który poinformował o prawie całkowitym jej sformowaniu i skoncentrowaniu na południe od Białegostoku w rejonie Tołcze, Turośl, Dojlidy w gotowości do załadowania na transporty kolejowe. Dowódca SGO zarządził przesunięcie 35 DP (rez.) do rejonu Bielska Podlaskiego jako rejonu przeznaczenia. Zarządzenie to nie zostało jednak wykonane, gdyż już następnego dnia dywizja przestała podlegać gen. Czesławowi Młot-Fijałkowskiemu i rozkazem Naczelnego Dowództwa została skierowana do jego dyspozycji w rejon Czeremchy i z tamtejszego węzła kolejowego przerzucona transportami kolejowymi na południe - do Lwowa.
13 września dywizja wsparła obrońców miasta. Następnego dnia obsadziła zachodni odcinek obrony. 15 września dywizja uderzyła na Niemców na Kortumowej Górze i w Hołosku Wielkim. Atak, w którym Polacy poszli do walki wręcz, odrzucił Niemców. Dopiero ogień artylerii niemieckiej zatrzymał natarcie polskie. Nazajutrz znów toczyły się walki o Hołosko Wielkie. Mimo przewagi wroga, oddziały dywizji szły naprzód. 18 września, w celu nawiązania bezpośredniego połączenia z oddziałami 10 Brygady Kawalerii, 35 DP uderzyła po osi Hołosko Wielkie-Brzuchowice. Natarcie ruszyło po południu. Lewe zgrupowanie zdobyło Hołosko Wielkie i już po zapadnięciu zmroku opanowało sanatorium na drodze do Brzuchowic, ale w tym czasie 10 BK otrzymała rozkaz przebijania się na Węgry.
19 września dywizje zgrupowania gen. Kazimierza Sosnkowskiego usiłowały przebić się przez niemiecki pierścień okrążenia. Dowódca obrony Lwowa gen. Władysław Langner natychmiast zorganizował pomoc i wysłał do natarcia oddziały 35 DP (rez.) celem otwarcia zgrupowaniu drogi do Lwowa. Atak wyrzucił Niemców w Zamarstynowa i Hołoska Małego, natomiast na zdobycie Hołoska Wielkiego zabrakło już sił. Niemcy wprowadzili do kontrataku czołgi i zatrzymali natarcie polskie. W rezultacie natarcie nie przebiło pierścienia niemieckiego i nie otworzyło drogi grupie gen. Sosnkowskiego, która naciskana przez przeważające siły niemieckie, wyczerpawszy całą amunicję, skapitulowała w lasach brzuchowickich.
Organizacja wojenna dywizji
- Kwatera Główna 35 DP
- dowództwo i sztab 35 DP
- dowódcy broni 35 DP
- szefowie służb 35 DP
- komendant Kwatery Głównej 35 DP
- kompania gospodarcza Kwatery Głównej 35 DP - por. Dąbrowski
- kompania asystencyjna nr 31 – ppor. Tadeusz Iwaszkiewicz
- sąd polowy nr 33 – mjr aud. Erwin Bordolo
- poczta polowa nr 58 – ppor. rez. Wincenty Krzywicki
- 205 pułk piechoty
- 206 pułk piechoty
- 207 pułk piechoty
- 33 pułk artylerii lekkiej
- szwadron kawalerii dywizyjnej – rtm. Romuald Dowbor
- kompania telefoniczna 35 DP – por. Ewaryst Michał Knop
- pluton pieszy żandarmerii nr 31 – kpt. Stanisław Dziurzyński
- kompania sanitarna – mjr dr Jan Wincenty Królikiewicz †1940 Charków[2]
Obsada personalna Kwatery Głównej
Obsada personalna Kwatery Głównej 35 Dywizji Piechoty[3][4]
- dowódca dywizji - płk dypl. piech. Jarosław Szafran †1940 Charków[5]
- oficer ordynansowy - por. rez. Michał Wazgird[6][a]
- dowódca piechoty dywizyjnej - płk dypl. Lucjan Janiszewski †1940 Charków[8]
- dowódca artylerii dywizyjnej - ppłk art. Franciszek Władysław Machowski †1940 Katyń[9]
- dowódca artylerii dywizyjnej - ppłk art. Władysław Aleksander Suryn[b]
- oficer sztabu dowódcy artylerii dywizyjnej – kpt. art. Jan II Nowicki †1940 Charków[10]
- dowódca saperów dywizyjnych - por. sap. rez. Tadeusz Kokeli[c] (p.o. od 18 IX 1939)
- szef sztabu - ppłk dypl. piech. st. sp. Jan Maksymilian Sokołowski
- oficer operacyjny - kpt. dypl. Zygmunt Szatkowski
- oficer operacyjny - kpt. dypl. art. Rudolf Schreiber[d] †1940 Charków
- I pomocnik oficera operacyjnego – por. art. Michał Szumski †1940 Charków[12]
- oficer informacyjny – kpt. adm. (piech.) Tadeusz Julien[e]
- pomocnik oficera informacyjnego – por. Franciszek Czuba †1940 Katyń
- kierownik kancelarii - por. Aleksander Kijanowski
- dowódca łączności - mjr Czesław Wardziński †1940 Charków[13]
- referent – ppor. łącz. rez. inż. Janusz Bolesław Lipski †1940 Charków[14]
- kwatermistrz - kpt. dypl. Albin Potocki †1940 Charków[15]
- por. Władysław Jacynicz
- por. Janowski
- szef żandarmerii - kpt. Stanisław Dziurzyński †1940 Charków[16]
- szef uzbrojenia - kpt. Tadeusz Sokolnicki
- referent – por. sap. rez. inż. Włodzimierz Oskar Ludwik Winkler[f]
- szef intendentury - kpt. int. z wsw Feliks Kurowski (od 18 IX 1939) †1940 Katyń[18]
- zastępca szefa intendentury – por. int. z wsw Albert Tabortowski †1940 Charków[19]
- referent – ppor. rez. Zdzisław Czajkowski
- szef taborów - kpt. Zygmunt Kozik
- referent – ppor. rez. Gabriel Borodako
- szef służby zdrowia - ppłk lek. dr Władysław Jan Rymaszewski †1940 Charków[20]
- szef służby weterynaryjnej - kpt. lek. wet. Józef Wysokiński
- referent – ppor. lek. wet. rez. Stanisław Ludwisiak †1940 Charków[21]
- szef służby sprawiedliwości i szef sądu polowego nr 33 - mjr aud. Erwin Bordolo †1940 Charków[22]
- szef duszpasterstwa - ks. kpl. Jan Mianowski (p.o. od 18 IX 1939)
- komendant Kwatery Głównej - kpt. Lucjan Zalewski †1940 Charków[23]
- oficer żywnościowy i dowódca plutonu gospodarczego – por. Dąbrowski
- płatnik – ppor. piech. rez. Artur Franciszek Pilcek †1940 Charków[24]
Upamiętnienie
W 1978 w katedrze we Wrocławiu została ustanowiona tablica upamiętniająca żołnierzy 35 Wileńskiej Dywizji Piechoty poległych w obronie Lwowa w 1939[25].
Uwagi
- ↑ Michał Wazgird ur. 12 listopada 1895 roku, oficer rezerwy 85 pp, zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1934 roku pozostawał w ewidencji PKU Postawy[7].
- ↑ ppłk art. Władysław Aleksander Suryn został wymieniony w rozkazie dziennym tajnym nr 1
- ↑ Tadeusz Kokeli ur. 16 lutego 1902 roku. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów rezerwy inżynierii i saperów. W 1934 roku pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III. Posiadał wówczas przydział do batalionu mostowego[11].
- ↑ kpt. dypl. Rudolf Schreiber został wymieniony w rozkazie dziennym tajnym nr 1 jako „Rudolf Schrejber”
- ↑ Tadeusz Julien ur. 22 października 1900 roku
- ↑ Inż. Włodzimierz Oskar Ludwik Winkler ur. 22 października 1899 roku. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 roku w korpusie oficerów rezerwy uzbrojenia. W 1934 roku pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III. Posiadał wówczas przydział do Kadry 1 Oddziału Służby Uzbrojenia[17].
Przypisy
- ↑ Dalecki 1979 ↓, s. 322.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 264.
- ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 171-173, rozkaz dzienny tajny nr 1 dowódcy 35 DP wydany 18 września 1939 roku we Lwowie.
- ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 365.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 527.
- ↑ Wesołowski(red.) 2/2018 ↓, s. 86.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 23, 568.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 183.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 367.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 378.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 170, 687.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 542.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 582.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 301.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 431.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 104.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 194, 724.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 329.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 555.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 463.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 306.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 39.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 625.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 414.
- ↑ O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodnie. Tablica. „Biuletyn”. Nr 41, s. 56, Czerwiec 1981. Koło Lwowian w Londynie.
Bibliografia
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żak: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Tadeusz Jurga: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego w 1939: organizacja, działania bojowe, uzbrojenie, metryki związków operacyjnych, dywizji i brygad. T. 7. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.
- Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
- Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
- Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r., Rzeszów 1989, wyd. II, ISBN 83-03-02830-8,
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).