3 Batalion Sanitarny
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1922 |
| Rozformowanie | 1931 |
| Tradycje | |
| Święto | 12 lipca |
| Dowódcy | |
| Ostatni | ppłk lek. Otton Samójłowicz-Salamonowicz |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | garnizon Grodno |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko |
| Rodzaj wojsk | służba zdrowia |
3 Batalion Sanitarny (3 bsan) – pododdział służby zdrowia Wojska Polskiego II RP.
Historia batalionu
Pododdział był okręgową instytucją służby zdrowia podległą bezpośrednio szefowi sanitarnemu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III oraz jednostką ewidencyjną dla wszystkich oficerów i szeregowych pełniących służbę w formacjach sanitarnych i liniowych OK III, w tym w Szpitalu Okręgowym Nr III w Wilnie, Kierownictwach Rejonów Sanitarnych Grodno, Lida i Wilno oraz w Szpitalach Rejonowych Grodno, Lida i Suwałki. Ponadto batalion wypełniał funkcje szkoleniowe oraz mobilizacyjne.
19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 12 lipca, jako datę święta batalionu[1].
30 maja 1931 roku wprowadzona została nowa organizacja pokojowa służby zdrowia. W jej ramach bataliony sanitarne zostały włączone w struktury szpitali okręgowych jako ich kadry zapasowe. 1 lipca 1931 roku na bazie zlikwidowanego baonu utworzona została Kadra Zapasowa 3 Szpitala Okręgowego.
Organizacja batalionu
W skład batalionu wchodziła:
- drużyna dowódcy batalionu,
- trzy kompanie sanitarne,
- kadra batalionu zapasowego,
- warsztat sanitarno-techniczny.
Każda z kompanii sanitarnych składała się z drużyny dowódcy i czterech plutonów. Pluton liczył dwie drużyny po dwie sekcje sanitarne. Dwa plutony z każdej kompanii były wydzielone do służby w szpitalu okręgowym i w szpitalach rejonowych[2]. Szpital okręgowy dysponował trzema plutonami, a każdy z trzech szpitali rejonowych – jednym plutonem obsługi sanitarnej[3].
Dowódcy batalionu
- mjr lek. Jan Pióro (do 21 I 1924)
- ppłk lek. Edward Miziura (od 21 I 1924[4])
- mjr lek. Włodzimierz Wachnowski (VI 1926[5] – 1928)
- ppłk lek. Otton Samójłowicz-Salamonowicz (VI 1930 – X 1931 → pomocnik komendanta 3 Szpitala Okręgowego)
Odznaka batalionu
31 stycznia 1929 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 3 Batalionu Sanitarnego[6]. Odznaka o wymiarach 44x44 mm ma kształt krzyża o ramionach emaliowanych w kolorze wiśniowym z granatowym obrzeżem. W centrum tarcza z nałożonym srebrnym orłem. Na ramionach krzyża połączonych nimbem wpisano inicjały baonu „3 BS” i lata „1920-1928”. Odznaka jednoczęściowa, wykonana w srebrze, na rewersie próba 800 i inicjały wykonawcy. Wykonawcą odznaki był Józef Pendowski z Poznania[7].
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
- ↑ Almanach 1923 ↓, s. 103.
- ↑ Almanach 1923 ↓, s. 104, 107.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 stycznia 1924 roku, s. 28.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 28 czerwca 1926 roku, s. 197.
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 31 stycznia 1929 roku, poz. 24.
- ↑ Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 385.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).