3 Dywizja (Księstwo Warszawskie)

3 Dywizja
Historia
Państwo Księstwo Warszawskie
Sformowanie1808
Tradycje
RodowódLegia Poznańska
Dowódcy
Pierwszygen. Jan Henryk Dąbrowski
Działania zbrojne
Druga Wojna Polska

3 Dywizja – związek taktyczny Księstwa Warszawskiego

Formowanie i zmiany organizacyjne

Od 26 stycznia 1807 funkcjonowała jako Legia Poznańska. Organizując ją, sformowano osiem batalionów w departamencie poznańskim i 4 w departamencie bydgoskim. Następnie zredukowano ilość batalionów do ośmiu[1].

Barwy Legii to: kołnierz wyłogi, lampasy, wypustki białe, guziki żółte[2][a].

4 czerwca 1807 minister wojny Józef Poniatowski wydał rozkaz wprowadzający nową numeracje jednostek. Jej pułki otrzymały numery od 9 do 12[3]. W 1808 roku przeorganizowano Legię i sformowano 3 Dywizję. Jej dowódcą został dotychczasowy dowódca Legii Poznańskiej - gen. Jan Henryk Dąbrowski.

10 maja 1808 roku Napoleon umową w Bajonnie przejął na żołd francuski, 8 tysięczną tzw. Dywizję Polską, do której wyznaczono 4, 7 i 9 pułki piechoty. 14 sierpnia 1808 9 pułk piechoty Antoniego Sułkowskiego z dywizji gen. Dąbrowskiego wymaszerował z Łowicza do Hiszpanii[4].

W końcu sierpnia 1808 roku skierowano do Gdańska 10 pułk piechoty Antoniego Downarowicza ze Wschowy i 11 pp Stanisława Mielżyńskiego z Poznania, zostawiając ich zakłady w Łęczycy. 8 września wymaszerował 12 pułk piechoty ks. Ponińskiego z Rawicza do Torunia. 5 pułk strzelców konnych Kazimierza Turno, pełniący służbę nad Pilicą, wokół Pyzdr i pod Warszawą, w październiku został skierowany nad Niemen, natomiast 6 pułk ułanów Dominika Dziewanowskiego — z Łabiszyna do Torunia[4]. W tej sytuacji gen. Jan Henryk Dąbrowski pozostał "generałem bez wojska". Na jego prośbę ks. Józef Poniatowski udzielił mu urlopu[5].

Struktura organizacyjna w 1808

Po reorganizacji i przesunięciach kadrowych stan dywizji w połowie 1808 roku przedstawiał się następująco[6]:

Gen. Jan Henryk Dąbrowski

Dowództwo:

Oddziały:

Uwagi

  1. ↑ W rzeczywistości mankiety i kołnierze noszono czerwone
  2. ↑ Zastępca dowódcy dywizji
  3. ↑ Wysłany do Gdańska jako komendant placu

Przypisy

  1. ↑ Marian Krwawicz, Gabryjel Zych, Wypisy źródłowe ... s.69
  2. ↑ Bgusław Polak: Lance do boju. s. 60.
  3. ↑ Wróblewski 2002 ↓, s. 169.
  4. ↑ a b Pachński 1981 ↓, s. 390.
  5. ↑ Pachński 1981 ↓, s. 391.
  6. ↑ Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807 - 1812. s. 22.
  7. ↑ a b Ryszard Morawski: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Generalicja i sztaby. s. 46.
  8. ↑ Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807-1814. s. 12.

Bibliografia

  • Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce.. Poznań: "Kurpisz", 2003. ISBN 83-88841-52-1.
  • Bronisław Gembarzewski, Szymon Askenazy: Wojsko Polskie : Księstwo Warszawskie 1807-1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
  • Marian Krwawicz, Gabryjel Zych: Wypisy źródłowe do historii polskiej sztuki wojennej. Polska sztuka wojenna w latach 1796-1815. Zeszyt jedenasty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1955.
  • Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.
  • Ryszard Morawski, Henryk Wielecki: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Generalicja i sztaby. Warszawa: Wydawnictwo Belona, 1996. ISBN 83-11-08511-0.
  • Jan Pachoński: Generał Jan Henryk Dąbrowski 1755-1818. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1981. ISBN 83-11-07252-3.
  • Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Wiesław Wróblewski: Działania militarne w Wielkopolsce i na Ziemi Lubuskiej. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny AON. Departament Systemu Obronnego MON, 2002. ISBN 83-88329-25-1.
  • Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807 - 1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.

Media użyte na tej stronie