3 Karpacki Batalion Ciężkich Karabinów Maszynowych

3 Karpacki Batalion Ciężkich Karabinów Maszynowych
Ilustracja
Oznaka 3 Dywizji Strzelców Karpackich
Historia
Państwo Polska
Sformowanie1942
Rozformowanie1947
Nazwa wyróżniającaKarpackich
Tradycje
RodowódSamodzielna Kompania Ciężkich Karabinów Maszynowych
Dowódcy
Pierwszykpt. Malik Somchjanc
Ostatnippłk Antoni Miedźwiedź
Działania zbrojne
II wojna światowa w Afryce
Bitwa o Tobruk
Kampania włoska
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnychwojsko
Rodzaj wojskPiechota
PodległośćSamodzielna Brygada Strzelców Karpackich
2 Korpus Strzelców
3 Dywizja Strzelców Karpackich

3 Karpacki Batalion Ciężkich Karabinów Maszynowych (3 Baon CKM) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Historia batalionu

W 1941 roku w składzie Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich została zorganizowana Samodzielna Kompania Ciężkich Karabinów Maszynowych. Dowódcą kompanii był kapitan Malik Somchjanc, a jego zastępcą podporucznik Józef Wolański.

W maju 1942 roku kompania została wyłączona ze składu Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich i podporządkowana dowódcy 2 Korpusu Strzelców[1].

Na podstawie rozkazu Ldz. 2470/I/Tjn./42 dowódcy Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie z 27 maja 1942 roku kompania została przeformowana w 1 Batalion Karabinów Maszynowych. Ponadto w skład formowanego batalionu włączono jednostki PSZ w ZSRR ewakuowane na Bliski Wschód w postaci: batalionu ckm 28 pp, kompanie ckm 19 i 21 pp oraz oddział ckm dywizjonu rozpoznawczego 11 DP [2]. W trakcie organizacji batalion pod względem gospodarczym podporządkowany był Dywizji Strzelców Karpackich[1]. 29 sierpnia 1942 roku batalion otrzymał nazwę Karpackiego Batalionu Ckm. 5 września dyslokowany został do Qizil Ribat w Iraku. 12 września 1942 roku została powołana Armia Polska na Wschodzie. Na podstawie rozkazu Ldz. 100/Tjn./42 dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie z 12 października 1942 batalion został podporządkowany dowódcy Dywizji Strzelców Karpackich[3].

W listopadzie 1942 roku Dywizja Strzelców Karpackich została przeformowana w 3 Dywizję Strzelców Karpackich, a batalion w 3 Karpacki Batalion Ciężkich Karabinów Maszynowych o stanie 30 oficerów i 719 szeregowców. Stanowisko dowódcy batalionu objął podpułkownik dyplomowany piechoty Tadeusz Skinder[4].

Od 13 listopada do 4 grudnia 1942 roku dywizja przemieściła się do rejonu Mosul-Qaiyara (Qayyarah), gdzie przejęła od hinduskiej 8 Dywizji Piechoty zadanie obrony kierunku Rawanduz-Mosul, czyli drogi prowadzącej z Persji do północno-wschodniego Iraku. W tej drugiej miejscowości stacjonował 3 Baon CKM[5].

25 maja 1943 roku batalion jako jednostka administracyjna został przydzielony pod względem gospodarczym do Kwatery Głównej 3 Dywizja Strzelców Karpackich[6].

4 lipca 1943 roku podpułkownik Skinder został mianowany zastępcą dowódcy 2 Brygady Strzelców Karpackich. 9 lipca 1943 roku dowódca armii wyznaczył majora Antoniego Miedźwiedź na stanowisko dowódcy baonu[7]. Po zakończeniu walk, na przełomie lipca i sierpnia 1945 batalion wyznaczony został do pełnienia służby wartowniczej. Wszedł w skład Zgrupowania Brygadowego „Tobruk” Grupy „Straż” (Polish Guarg Group)[8]. W lutym 1946 strzegł obozów jeńców niemieckich w rejonie Cesenatico[9].

Żołnierze batalionu

Dowódcy batalionu
  • ppłk dypl. piech. Tadeusz Skinder (XI 1942 – 4 VII 1943)
  • mjr / ppłk piech. Antoni Miedźwiedź (9 VII 1943 - 1947)
Zastępcy dowódcy
  • mjr Melik Samochjanc (1 VI 1943 - V 1944)[10]
  • mjr Artur Bronisław Dubeński (V 1944 - 1947)[11]
Oficerowie

Przypisy

  1. ↑ a b Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 10.
  2. ↑ Młotek (red.) 1978 ↓, s. 16.
  3. ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 23.
  4. ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 19, 21.
  5. ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 23-24.
  6. ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 32.
  7. ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 36-37.
  8. ↑ Żak 2014 ↓, s. 137.
  9. ↑ Żak 2014 ↓, s. 144.
  10. ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 94.
  11. ↑ Panecki (red.) 1994 ↓, s. 236.

Bibliografia

  • Kronika 3 Dywizji Strzelców Karpackich Nr 1 za czas od 3 V 1942 do 10 XII 1943. W: Oddziałowe Kroniki i Dzienniki Działań, sygn. C.292 [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2016-06-03].
  • Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
  • Tadeusz Panecki(red.): 2 Korpus Polski w bitwie o Monte Cassino z perspektywy półwiecza. Warszawa: Bellona, 1994. ISBN 83-1108291-X.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Oznaka3dsk.png
Oznaka rozpoznawcza 3 Dywizji Strzelców Karpackich Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, stosowana od grudnia 1942