3 Katowicki Pułk Piechoty im. Jana Henryka Dąbrowskiego
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | kwiecień 1921 | |
| Rozformowanie | czerwiec 1921 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | Rudolf Niemczyk | |
| Działania zbrojne | ||
| III powstanie śląskie | ||
| Organizacja | ||
| Rodzaj wojsk | piechota | |
3 Katowicki Pułk Piechoty im. Jana Henryka Dąbrowskiego – pułk piechoty polskiej okresu III powstania śląskiego.
Historia
Sformowany w katowickimi obwodzie POW początkowo jako batalion w grupie taktycznej Walentego Fojkisa. Brał udział w walkach o Katowice w pierwszych dniach powstania, do czasu ich zaniechaniu w związku z interwencją wojsk francuskich.
W maju zgodnie z rozkazem z 10 maja 1921 roku dowództwa Grupy „Wschód” rozwinięty w 3 pułk. Formowanie pułku zostało zakończone w połowie maja. W dniu 24 maja 1921 roku pułk został koleją przetransportowany z Ligoty do Rudzińca w celu wzięciu udziału w walkach w rejonie Góry św. Anny.
W dniu 28 maja wraz z Królewskohuckim Pułkiem Piechoty zajął pozycje obronne na linii od miejscowości Wielmierzowice, przez Krasową, Łąki Kozielskie do Zimnej Wódki. W dniu 2 czerwca pułk wziął udział wraz z oddziałem Roberta Oszka w kontrataku i wyparł Niemców z Lichyni.
W dniu 4 czerwca 1921 roku wojska niemieckie zaatakowały Lichynię, a po jej zdobyciu stanowiska obronne w Zimnej Wódce i Zalesiu Śląskim, gdzie przełamały obronę powstańców. Pułk został zmuszony wycofać się na drugą linię obronną, gdzie został rozformowany, a jego żołnierze zdemobilizowani.
Obsada pułku
- Dowódca – Rudolf Niemczyk
- Szef sztabu – Jan Kolbusz
- Oficerowie łączności – Leszek Hoser, Ludwik Lipka, Jan Parczyk
- Oficer taborów – Henryk Miękin
- Oficer broni – Stanisław Morawski
- Oficer sztabowy – Paweł Chrostek
- Oficer gospodarczy – Stefan Musielewicz
- Lekarz – Stanisław Skiba
- Dowódca 1 batalionu – Henryk Kalemba
- 1 kompania – Władysław Wieczorek
- 2 kompania – Ryszard Drzyzga
- 3 kompania – Augustyn Wielkoszyński, później Paweł Rakocz
- pluton saperów – Roman Szuwałd
- Dowódca 2 batalionu – Alojzy Gruszka
- 4 kompania – Paweł Maślanka
- 5 kompania – Konrad Nyc
- 6 kompania – Franciszek Koźlik
- pluton saperów – Władysław Flak
- Dowódca 3 batalionu – Maksymilian Nędza
- 7 kompania – Paweł Krawczyk
- 8 kompania – Jan Bogacki
- 9 kompania – Robert Czupał
Bibliografia
- Praca zbiorowa: Encyklopedia powstań śląskich. Opole: Instytut Śląski w Opolu, 1982, s. 203-204.
| 1919 |
|
|---|---|
| 1921 |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lestat (Jan Mehlich), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Pomnik Powstańców Śląskich w Katowicach.