3 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)

3 Korpus Zmechanizowany

3-й механизированный корпус

Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	I formowanie − czerwiec 1940 II formowanie − 17 września 1942
Dowódcy
Pierwszy	generał porucznik Andriej Jeriomienko (I formowanie), generał major/generał porucznik Michaił Katukow (II formowanie)
Ostatni	generał major/generał porucznik Siemion Kriwoszein
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja	Litwa
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska zmechanizowane
Podległość	Nadbałtycki Specjalny Okręg Wojskowy, Front Północno-Zachodni, Front Kaliniński

3 Korpus Zmechanizowany (ros. 3-й механизированный корпус) – wyższy związek taktyczny wojsk zmechanizowanych Armii Czerwonej okresu II wojny światowej.

I formowanie

Pierwsze formowanie Korpusu rozpoczęto w czerwcu 1940 roku w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym a ukończono w nowo powstałym (sierpień 1940 roku) Nadbałtyckim Specjalnym Okręgu Wojskowym. Korpus rozmieszczono na terenie świeżo zajętej Litwy. Dowództwo Korpusu sformowano na bazie dowództwa 24 Korpusu Strzeleckiego.

Skład:

• 2 Dywizja Pancerna,
• 5 Dywizja Pancerna,
• 84 Dywizja Zmotoryzowana,
• oddziały korpuśne.

Na dzień 20 czerwca 1941 Korpus dysponował:

• 642 czołgami, w tym:
  • 32 KW-1,
  • 19 KW-2,
  • 50 T-34,
  • 57 T-28,
  • 431 BT-7,
  • 53 T-26 w tym 12 z miotaczami płomieni (chemiczne),
• 224 samochodami pancernymi, w tym:
  • 166 BA-10,
  • 58 BA-20.

Dowódcy 3 Korpusu Zmechanizowanego:

• generał porucznik Andriej Jeriomienko – 4 czerwca 1940 – grudzień 1940,
• generał major Aleksiej Kurkin – grudzień 1940 – 16 sierpnia 1941.

3 Korpus Zmechanizowany w czerwcu – lipcu 1941 roku walczył w składzie:

• 11 Armii Frontu Północno-Zachodniego,
• 8 Armii Frontu Północno-Zachodniego.

Dowództwo 3 Korpusu Zmechanizowanego rozformowano 16 sierpnia 1941 roku.

II formowanie

Drugie formowanie 3 Korpusu Zmechanizowanego nastąpiło we wrześniu 1942 roku na podstawie dyrektywy NKO nr 1104478ss z 17 września 1942 roku w Moskiewskim Okręgu Wojskowym.

Skład korpusu^[1]:

• 1 Brygada Zmechanizowana,
  • 14 pułk czołgów,
• 3 Brygada Zmechanizowana,
  • 16 pułk czołgów,
• 10 Brygada Pancerna,
  • 17 pułk czołgów,
• 1 Gwardyjska Brygada Pancerna,
• 49 Brygada Pancerna,
• 265 pułk moździerzy,
• 35 pułk przeciwlotniczy,
• 405 gwardyjski dywizjon moździerzy (BM-13),
• 34 batalion rozpoznawczy,
• 58 batalion motocyklowy,
• oddziały korpuśne:
  • 346 samodzielny batalion łączności (od 18.02.1943 r.),
  • 27 samodzielny batalion saperów (od 15.10.1942 r.),
  • 6 batalion remontowy (od 15.10.1942 r.),
  • 84 batalion remontowy (od 28.04.1943 r.),
  • 154 samodzielna kompania chemiczna (od 01.08.1943 r.),
  • 22 samodzielna kompania inżynieryjno – minerska (od 15.10.1942 r.),
  • 8 samodzielna kompania transportowa (od 15.10.1942 r.),
  • oddział łączności lotniczej (od 10.06.1943 r.),
  • 138 piekarnia polowa (od 28.04.1943 r.),
  • 1775 polowa kasa Gosbanku (od 14.01.1943 r.).
  • 2310 poczta polowa (od 15.10.1942 r.).

Dowódcy 3 Korpusu Zmechanizowanego:

• generał major/generał porucznik Michaił Katukow – 18 września 1942 – 30 stycznia 1943,
• generał major/generał porucznik Siemion Kriwoszein – 07 lutego 1943 – 23 października 1943.

3 Korpus Zmechanizowany we wrześniu 1942 – październiku 1943 roku walczył w składzie:

• 22 Armii Frontu Kalinińskiego,
• 1 Armii Pancernej Frontu Północno-Zachodniego,
• 1 Armii Pancernej Frontu Woroneskiego.

Rozkazem NKO nr 306 z 23 października 1943 roku 3 Korpus Zmechanizowany przeformowano w 8 Gwardyjski Korpus Zmechanizowany^[1].

Zobacz też

• Korpus Zmechanizowany (ZSRR)

Przypisy

Bibliografia

• Mark Siemiowicz Sołonin.: Czerwiec 1941. Ostateczna diagnoza. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2015. ISBN 978-83-7818-616-8.
• 3-й механизированный корпус/ 3 Korpus Zmechanizowany. [dostęp 2016-11-21].