3 Pomorska Dywizja Zmechanizowana
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1962 |
| Rozformowanie | 1988 |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Patron | |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk Janusz Sieczkowski |
| Ostatni | płk Jan Wójtowicz |
| Organizacja | |
| Numer | JW 2034[1] |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Skład | Etat Nr 5/323-5/337 |
3 Pomorska Dywizja Zmechanizowana im. Romualda Traugutta (3 DZ) – związek taktyczny Wojsk Zmechanizowanych ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Na podstawie zarządzenia Nr 023/Org. szefa Sztabu Generalnego WP z 7 marca 1962 roku 3 Pomorska Dywizja Piechoty została przeformowana w 3 Pomorską Dywizję Zmechanizowaną[2] według etatów Nr 5/323-5/337 skadrowanej dywizji zmechanizowanej o stanie osobowym 2237 żołnierzy i 68 pracowników cywilnych[3].
W 1988 roku 3 DZ została przeformowana w 3 Bazę Materiałowo-Techniczną. W 1991 roku, w ramach planu odbudowy jednostek na tzw. „ścianie wschodniej”, rozpoczęto odtwarzanie 3 Dywizji Zmechanizowanej. Sformowano dowództwo dywizji oraz 7 pułk zmechanizowany. W 1993 roku ze względu na braki kadrowe i sprzętowe formowanie kolejnych jednostek zostało wstrzymane. W 1994 została sformowana 3 Brygada Zmechanizowana, która gotowość bojową osiągnęła w następnym roku.
Struktura organizacyjna
- Dowództwo 3 Dywizji Zmechanizowanej w Lublinie
- 7 Kołobrzeski pułk zmechanizowany w Lublinie
- 8 Bydgoski pułk zmechanizowany w Hrubieszowie
- 45 pułk zmechanizowany w Siedlcach
- 5 pułk czołgów średnich we Włodawie
- 3 Kołobrzeski pułk artylerii w Chełmie
- 18 dywizjon artylerii przeciwlotniczej w Siedlcach
- 42 dywizjon rakiet taktycznych w Choszcznie (eksterytorialnie w POW)
- 4 batalion saperów w Sandomierzu
- 53 batalion łączności w Lublinie
- 3 batalion remontowy w Lublinie
Dowódcy dywizji
- płk Janusz Sieczkowski (1962–1966)
- płk Edward Mogielnicki (1966–1967)
- płk Henryk Wysocki (1967–1968)
- płk Filip Majewski (1968–1971)
- płk Franciszek Fiutek (1971–1974)
- płk Mieczysław Kędzia (1974–1977)
- płk / gen. bryg. Kazimierz Bogdanowicz (1978–1983)
- płk Jan Wójtowicz (1983–1988)
Przypisy
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ Puchała 2013 ↓, s. 276.
- ↑ Jerzy Kajetanowicz, Polska piechota w latach 1955–1963, Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych Nr 2 (128), Wrocław 2003, ISSN 1230-5243, s. 177.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz, Polskie wojska pancerne i zmechanizowane w latach 1955–1990, Poligon 2010, nr 3
- Benon Miśkiewicz, Wojsko polskie w XX wieku, Poznań: wydawnictwo Kurpisz, 2006, ISBN 83-89738-76-7, OCLC 69270962.
- Franciszek Puchała: Budowa potencjału bojowego Wojska polskiego 1945-1990. Obszary szpiegowskich działań. Warszawa: Fundacja „Historia i Kultura”, 2013. ISBN 978-83-11-12800-2.
| Korpusy (rozformowane) | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Dywizje |
| ||||
| Brygady |
| ||||
| Pułki (rozformowane) |
| ||||
| Szkoły |
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).