3 Pułk Pancerny (II RP)
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1931 | |
| Rozformowanie | 1937 | |
| Tradycje | ||
| Rodowód | 11 Batalion Pancerny | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Twierdza Modlin | |
| Rodzaj wojsk | Wojska pancerne | |
3 Pułk Pancerny (3 ppanc) – oddział broni pancernych Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
3 pułk pancerny został sformowany na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z dnia 7 sierpnia 1931 roku. Do 31 października 1931 roku w Twierdzy Modlin zostało zorganizowane dowództwo pułku i I batalion. Z dniem 1 września 1931 roku w skład jednostki została włączona Doświadczalna Grupa Pancerno-Motorowa, stacjonująca w Warszawie, w Koszarach Sierakowskich przy ulicy Konwiktorskiej oraz w położonym naprzeciw jednym z zewnętrznych fortów Cytadeli.
Doświadczalna Grupa Pancerno-Motorowa składała się wówczas z plutonu czołgów lekkich Vickers, kompanii czołgów rozpoznawczych i pododdziałów piechoty zmotoryzowanej. Planowano przekształcenie grupy w 2 batalion, lecz do końca istnienia pułku zamiar ten nie został urzeczywistniony. 1 batalion był wyposażony wyłącznie w czołgi rozpoznawcze.
Wiosną 1934 roku pułk został rozformowany. Dwie kompanie czołgów i jedna kompania szkolna zostały dyslokowane do Lwowa i wcielone do 6 batalionu czołgów i samochodów pancernych. Doświadczalna Grupa Pancerno-Motorowa została przeniesiona z Warszawy do Modlina i włączona w skład Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych, jako doświadczalny batalion pancerno-motorowy. Pododdział ten w 1937 roku został przemianowany na 11 batalion pancerny. Z dotychczasowego składu grupy została zorganizowana kompania czołgów, którą wcielono do 3 batalionu czołgów i samochodów pancernych.
Obsada etatowa
- dowódca pułku – mjr dypl. sap. Mieczysław Wilczewski
- zastępca dowódcy pułku - mjr dypl. piech. Marian Strażyc
- dowódca I batalionu - mjr piech. Tadeusz Szmoniewski
- dowódca Dośw. Gr. Panc. Mot. - mjr dypl. kaw. Zygmunt II Miłkowski
Oficerowie
Bibliografia
- Adam Jońca: Wrzesień 1939: pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
| ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Czołg lekki Vickers E Wojska Polskiego. Zdjęcie publikowane w: Leszek Komuda, "Polski czołg lekki 7TP", TBiU No.21, Warszawa (1973?). Fotografia Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii.
