4/VIII Batalion Wartowniczy
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1919 | |
| Rozformowanie | 1921 | |
| Tradycje | ||
| Kontynuacja | 21 Batalion Celny | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Tuchola | |
| Formacja | Bataliony Wartownicze | |
| Podległość | DOG Toruń | |
4/VIII Batalion Wartowniczy – oddział Wojska Polskiego pełniący między innymi służbę ochronną na granicy II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
4/VIII batalion wartowniczy sformowano w 1919 roku[1]. Funkcjonował w strukturze Okręgu Generalnego Toruń[2]. W skład batalionu wchodziło dowództwo oraz 4 kompanie po 3 plutony. W dowództwie, oprócz dowódcy batalionu, służyli oficerowie: sztabowy, adiutant, prowiantowy i kasowy; podoficerowie: mundurowy, prowiantowy, rusznikowy, sanitarny oraz 6 ordynansów[2]. Na początku 1921 roku batalion stacjonował w garnizonie Tuchola, w którym znajdował się Obóz Jeńców Nr 7 i szpital wojskowy przy tym obozie[3][a].
Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych nr 3046/Org z dnia 24 marca 1921 roku[5], na bazie 4/VIII batalionu wartowniczego powstał 21 batalion celny[6].
Dowódcy batalionu
- ppłk piech. Wiktor Łapicki (do 27 II 1921 → dowódca Baonu Zapasowego Wojsk Wartowniczych i Etapowych Nr VIII[7])
- ppłk Antoni Kamiński (27 II – III 1921 → dowódca Baonu Celnego Nr 21[7])
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Henryk Dominiczak na stronach 121-122 napisał, że 4/I Batalion Wartowniczy z miejscem postoju dowództwa w Kościerzynie, w grudniu 1920 roku obsadził czwarty odcinek granicy od Bałtyku do Jeziora Kruszyńskiego, po czym w przypisie nr 14 na tej samej stronie pojawiła się informacja, że „na obszarze DOGen. Pomorze granicę polsko-niemiecką obsadził wówczas między innymi batalion wartowniczy nr 4/VIII”. Podobna nieścisłość pomiędzy tekstem, a przypisem dotyczy 2/I batalionu wartowniczego, który w tym samym przypisie występuje jako batalion nr 1/II[4]
Przypisy
- ↑ Prochwicz i Kępa 2003 ↓, s. 13.
- ↑ a b Prengel-Boczkowska 2009 ↓, s. 5.
- ↑ Wykaz garnizonów 1921 ↓, s. 37.
- ↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 121-122.
- ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 24.
- ↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 124.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 431.
Bibliografia
- Wykaz garnizonów znajdujących się na terenie podległym Ministerstwu Spraw Wojskowych wg stanu z dnia 1 lutego 1921 roku, L. 11000 taj./Piech. I Ewid.. W: Adiutantura Generalna Naczelnego Wodza, sygn. 701/2/94 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, 1921-02-01. [dostęp 2017-10-04].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
- Henryk Dominiczak: Granica polsko-niemiecka 1919–1939. Z dziejów formacji granicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Jerzy Prochwicz, Zbigniew Kępa. ABC formacji granicznych II Rzeczypospolitej. „Problemy Ochrony Granic”. 24, 2003. Ketrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej. ISSN 1505-1757.
- Teresa Prengel-Boczkowska, Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Bataliony Wartownicze”, Szczecin: Archiwum Straży Granicznej, 2009.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).