43 Dywizja Strzelecka (ZSRR)

43 Dywizja Strzelecka

43-я стрелковая дивизия

Historia
Państwo	ZSRR  Rosja
Sformowanie	1924
Rozformowanie	2009
Nazwa wyróżniająca	Tartuska
Dowódcy
Pierwszy	Roman Łągwa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	50 Korpus Strzelecki
Odznaczenia

43 Tartuska Dywizja Strzelecka (ros. 43-я стрелковая Тартуская дважды Краснознамённая дивизия, 43 DS) – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej i Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.

Dywizja została sformowana w latach 1924-1925, w Wielkich Łukach, w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, jako 43 Dywizja Terytorialna. W jej skład weszły 129 Pułk Strzelecki, 130 Boguński Pułk Strzelecki i 131 Taraszczański Pułk Strzelecki. Następnie w latach trzydziestych dywizja została przeniesiona do Białoruskiego OW. W 1937 została przeniesiona do Leningradu.

Od 30 listopada 1939 brała udział w wojnie zimowej w składzie 7 Armii. Poniosła straty i 24 grudnia 1939 została przeniesiona do rezerwy. 21 marca 1940 „za pomyślne działania bojowe w czasie wojny fińskiej” została odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru.

W czerwcu 1941 pod dowództwem gen. mjra Władimira Kirpicznikowa pozostawała w składzie 50 Korpusu Strzeleckiego 23 Armii Frontu Północnego, brała udział w walkach aż do zakończenia II wojny światowej. W jej skład wchodziły:

• 66 Pułk Strzelecki
• 147 Pułk Strzelecki
• 708 Pułk Strzelecki
• 181 Pułk Strzelecki (do 28 lipca 1941, został przeniesiony do 19 Dywizji Strzeleckiej)
• 62 Pułk Artylerii
• 200 Pułk Artylerii Haubic (do 5 października 1941)
• 73 Samodzielny Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej (do 7 października 1941 i od 7 czerwca 1943)
• 337 Bateria Artylerii Przeciwlotniczej (299 Samodzielny Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej, 43 Bateria Artylerii Przeciwlotniczej, do 05 lutego 1943)
• 379 Dywizjon Moździerzy (od 20 października 1941 do 15 października 1942)
• 299 dywizjon artylerii przeciwlotniczej
• 25 kompania zwiadu
• 37 batalion saperów
• 3 samodzielny batalion łączności (297 i 810 samodzielne kompanie łączności)
• 101 batalion medyczno-sanitarny
• 92 samodzielna kompania obrony przeciwchemicznej
• 32 kompania transportu samochodowego
• 297 (810) piekarnia polowa
• 43 (78) dywizjonowy lazaret weterynaryjny
• 186 (20) stacja poczty polowej
• 189 polowa kasa Gosbanku

W sierpniu 1941 dywizja została okrążona i rozbita, część dywizji przerwała okrążenie w kierunku na Koivisto i stamtąd została ewakuowana okrętami Floty Bałtyckiej.

7 września 1944 dywizja otrzymała nazwę wyróżniającą „Tartuska”^[1].

Dwukrotnie odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru.

Dowódcy dywizji^[1]

• sierpień 1927 – 1930 Roman Łągwa;
• 23 sierpnia 1939 – 10 września 1941 kombrig, od 5 czerwca 1940 gen. mjr Władimir Kirpicznikow
• 11 września 1941 – 24 października 1941 płk Andriej Andriejew
• 25 października 1941 – 15 stycznia 1942 płk Konstantin Antonow
• 16 stycznia 1942 – 6 maja 1942 płk Andriej Maszoszyn
• 07 maja 1942 – 26 stycznia 1944 płk, od 28 kwietnia 1943 gen. mjr Jan Sinkiewicz
• 27 stycznia 1944 – 9 maja 1945 płk, od 03 czerwca 1944 gen. mjr Piotr Borisow

Przypisy

Bibliografia

• Aleksandr Kijan: RKKA – 43-я Тартусская Краснознаменная стрелковая дивизия (ros.). [dostęp 2010-12-10].