47 mm armata przeciwpancerna wz. 39
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja seryjna | planowana od 1940 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber | 47 mm |
| Długość lufy | 2580 mm |
| Długość | 4200 mm |
| Szerokość | 1340 mm |
| Wysokość | 780 mm |
| Masa | 600 kg |
| Szybkostrzelność | ok. 20 strz./min |
Armata przeciwpancerna kal. 47 mm wz. 39 – polski prototyp armaty przeciwpancernej kalibru 47 mm, opracowywany w latach 1938–1939.
Historia
Przed wybuchem II wojny światowej głównym uzbrojeniem przeciwpancernym Wojska Polskiego była 37 mm armata przeciwpancerna Bofors, produkowana w Polsce na licencji. Coraz większa grubość pancerzy czołgów zmusiła konstruktorów do opracowania nowej broni p-panc.
W roku 1938 zamówiono w Towarzystwie Starachowickich Zakładów Górniczych lufę, a w Zakładach Amunicyjnych Pocisk amunicję.
Próby rozpoczęły się w kwietniu roku 1939. Polegały one na strzelaniach z opracowanej lufy, wmontowanej w armatę 75 mm wz. 1897. Testom poddano cztery typy pocisków. Odrzucone pociski miały przebijalność pancerza 50 mm przy kącie uderzenia 90° z odległości 1150 m. Pozostałe pociski miały od nich lepsze parametry, lecz nie ma dokładnych danych na ten temat.
Dla armat opracowano dwa rodzaje lawet. Pierwszą z oporopowrotnikiem nad lufą, drugą z odchylanymi w bok kołami, zapewniającymi dodatkową ochronę. Oba warianty lawet były przystosowane do holowania z prędkością 40 km/h przez ciągnik artyleryjski.
Planowane użycie
Produkcja seryjna miała się rozpocząć w 1940 roku. W skład dywizji piechoty miały wejść 12 działowe kompanie p-panc oraz pluton w dywizyjnym oddziale rozpoznawczym. Brygady kawalerii miały otrzymać zmotoryzowany pluton dział. Armata miała być wyłącznym uzbrojeniem p-panc brygad pancerno-motorowych.
W armatę tę miał być uzbrojony projektowany w tym okresie czołg 14TP.
Bibliografia
- Uzbrojenie wojska II Rzeczypospolitej. wojsko18-39.internetdsl.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-22)].
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).