49 Eskadra Towarzysząca
Godło malowane na samolotach eskadry | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Dowódcy | |
Pierwszy | por. obs. Bernard Krupa |
Ostatni | kpt. obs. Franciszek Rybicki |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość | II/4 Dywizjon Towarzyszący |
49 eskadra towarzysząca – pododdział lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Historia
Z dniem 1 listopada 1937 w 4 pułku lotniczym w Toruniu przystąpiono do formowania 46 i 49 eskadry towarzyszącej. Obie eskadry organizowano na bazie 43 eskadry towarzyszącej. Proces formowania 49 eskadry towarzyszącej zakończono wiosną 1938, gdy dla obu jej plutonów skompletowano samoloty Lublin R.XIII.
W tym samym czasie utworzono dowództwo II/4 dywizjonu towarzyszącego. Dowódcą dywizjonu został mjr pil. Tadeusz Czołowski. Podporządkowano mu wszystkie trzy eskadry towarzyszące.
10 listopada 1938 Minister Spraw Wojskowych rozkazem L. dz. 2676/tjn. nakazał sformowanie wydzielonego dywizjonu towarzyszącego na prawach oddziału wydzielonego, w składzie:
- 46 eskadra towarzysząca
- 49 eskadra towarzysząca
- pododdział parkowy nr 4
- pododdział portowy
- podkwatermistrzostwo
- służby
Do organizacji dywizjonu przystąpiono wiosną 1939 na lotnisku Bydgoszcz-Biedaszkowo. Dowódcą dywizjonu mianowano mjr. pil. Romana Rudkowskiego. Według Jerzego Pawlaka organizacja dywizjonu pozostawała w ścisłym związku z planami jego użycia w ramach Korpusu Interwencyjnego.
15 maja 1939 obie eskadry i dowództwo dywizjonu zostały przeniesione z Torunia do Bydgoszczy.
23 sierpnia 1939 zarządzona została mobilizacja jednostek grupy brązowej z wyjątkiem podgrupy 4 (wojska kolejowe). Początek mobilizacji wyznaczono na godzinę 6.00 dnia 24 sierpnia 1939. Zgodnie z założeniami planu mobilizacyjnego „W” 49 eskadra towarzysząca została rozformowana. W tym samym czasie rozformowano dowództwo wydzielonego dywizjonu towarzyszącego. 46 eskadra towarzysząca została przemianowana na 46 eskadrę obserwacyjną i razem z pododdziałem parkowym nr 4 podporządkowana dowódcy lotnictwa i OPL Armii „Pomorze”.
Personel eskadry
Stanowisko | Stopień, imię i nazwisko | Przydział we IX 1939 |
---|---|---|
dowódca | kpt. Władysław Emil Dawidek | |
dowódca I/49 | kpt. Franciszek Wesołowski | |
dowódca II/49 | por. Stanisław Kostka Racibor Osiadacz | |
pilot | por. Jan Feliks Wronka | |
obserwator | por. Lutmił Marceli Kozłowski | |
obserwator | por. piech. Witold Jan Szumyłowicz | |
obserwator | por. piech. Bronisław Władysław Stacherski |
Dowódcy eskadry:
- por. obs. Bernard Krupa (1 XI 1937 – 20 III 1938)
- por. obs. Władysław Dawidek (20 III 1938 – 13 III 1939)
- por. obs. Franciszek Wesołowski (13 III – 13 IV 1939)
- kpt. obs. Franciszek Rybicki (13 IV – 24 VIII 1939)
dowódca I/49 plutonu:
- por. pil. Mieczysław Stefanicki (1 XI 1937 – 31 XII 1938)
- por. obs. Franciszek Wesołowski (1 I – 24 VIII 1939)
dowódca II/49 plutonu:
- por. obs. Wiktor Szumbarski (1 XI 1937 – 31 XII 1938)
- por. obs. Stanisław Osiadacz (1 I – 24 VIII 1939)
szef mechaników:
- st. majster wojsk. Jan Bryndal
- st. majster wojsk. Wojciech Gruszecki
szef eskadry:
- plut. Ludwik Panowicz
Godło eskadry
Godłem 49 eskadry towarzyszącej była czerwono-czarna biedronka na tle białego pięcioboku z czerwoną obwódką[3].
Uwagi
- ↑ Ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220). W skład Sił Zbrojnych II RP wchodziły wojska lądowe nazywane ówcześnie wojskiem i Marynarka Wojenna. Wojsko składało się z jednostek organizacyjnych wojska stałego i jednostek organizacyjnych Obrony Narodowej, a także jednostek organizacyjnych Korpusu Ochrony Pogranicza.
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[2].
Przypisy
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 782.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 314.
Bibliografia
- Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
- Kazimierz Sławiński: Lotnisko toruńskie 1920-1945. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski. ISBN 83-206-0378-1.
- Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny "W". Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3, s. 108, 218,
Media użyte na tej stronie
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Roundel of the Polish Air Force (1918–1921).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Znak malowany na samolotach 49 eskadry towarzyszącej, stosowany w latach 1927 - 1932