49 Pułk Piechoty (LWP)
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1945 |
| Tradycje | |
| Nadanie sztandaru | 1945 |
| Kontynuacja | |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
49 Pułk Piechoty (49 pp) – oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego.
Pułk sformowany został w 1945, w Koronowie, w oparciu o etat wojenny sowieckiego pułku strzeleckiego. Wchodził w skład 14 Dywizji Piechoty. Stacjonował w Koronowie, a następnie we Włodawie i Wałczu[4].
Formowanie i zmiany organizacyjne
Pułk sformowano na podstawie rozkazu naczelnego dowódcy WP nr 58/org. z 15 marca 1945 w ramach koncepcji tworzenia 3 Armii WP i tworzonych wówczas 13 i 14 Dywizji Piechoty. Po dokładniejszej ocenie możliwości organizacyjnych, w końcu roku zamiar ten ograniczono do utworzenia trzech dywizji odwodu Naczelnego Dowództwa (13, 14, 15 DP). Tak więc 49 pp formował się w ramach 14 Dywizji Piechoty, która początkowo podlegała Dowództwu Morskiego Okręgu Wojskowego (DOW – II), a od 27 września przeszła w skład DOW – III „Poznań”. Formowanie pułku miano zakończyć do 1 lipca 1945. Na miejsce formowania wyznaczono Koronowo. Faktycznie zadanie formowania jednostek 14 DP wykonano do 8 czerwca i dowódca dywizji rozkazem nr 0017 potwierdził wykonanie rozkazu Naczelnego Dowódcy. 10 czerwca zakończono okres formowania 49 pp i przystąpiono do programowego szkolenia. Na dzień święta pułku wyznaczono 24 czerwca.
W 1957 przeformowano pułk w jednostkę zmechanizowaną[5]
Szkolenie i działania pułku
Po rozpoczęciu szkolenia,w połowie czerwca 1945 najlepiej zapowiadających się żołnierzy wytypowano do Dywizyjnej Szkoły Podoficerskiej i skierowano ich do Bydgoszczy. Z okazji dnia święta pułku odbyła się w Koronowie defilada wszystkich pododdziałów, która na zebranych wywarła ogromne wrażenie. Dowódca dywizji płk Józef Solecki za bardzo dobre wyszkolenie liniowe pułku i wzorową postawę żołnierzy podczas defilady udzielił pochwały: dowódcy pułku, szefowi sztabu (kpt. Aleksy Mozdgo) i zcy dcy ds liniowych (mjr Paweł Orłow). W dniach 7 – 13 lipca 1945 alarmem pułk wykonywał marsz na odległość 200 – 250 km w okolice Lidzbarka z zadaniem wykonania w najbardziej wysuniętym na północny wschód rejonie kraju akcji żniwno – osiedleńczej. W marszu pomimo krańcowego przemęczenia żołnierzy, w każdym z mijanych miast odbywały się defilady. Na dźwięk orkiestry przeistaczały się wszystkie sylwetki, a dziarska postawa wojska robiła duże wrażenie na społeczeństwie. W ramach walki o chleb żołnierze pułku zagospodarowali plony z ponad 13 tys. hektarów. 19 września, po zakończeniu akcji żniwnej, na miejsce stałego pobytu 49 pp wyznaczono Chełmno Pomorskie. 3 października pułk otrzymał rozkaz maszerować ponad 190 km i do 8 października osiągnąć Chełmno Pomorskie, gdzie miał rozpocząć pokojowe szkolenie w garnizonowych warunkach. 28 października 1945 w Bydgoszczy pułkowi został wręczony sztandar, a wszyscy żołnierze uroczyście złożyli przysięgę wojskową. Następnie w okresie do 1 listopada pułk przeszedł na etat pokojowy. W ramach zmian personalnych pułku, część żołnierzy zwolniono do rezerwy, większość nadwyżek skierowano do formujących się Wojsk Ochrony Pogranicza. Stan etatowy zmniejszył się z około 2500 do 1300 żołnierzy.
Dowódcy pułku
- płk Robert Satanowski 1945–46
- ppłk Wacław Zwierzański 1946–48
- mjr Aleksander Szczesin 1948
- płk Jan Piróg 1948–49
- ppłk Jan Szwedyk 1949–52
- płk Wawrzyniec Boczan – 1952–57
Skład etatowy
- 3 bataliony piechoty
- kompanie: dwie fizylierów, przeciwpancerna, rusznic ppanc, łączności, sanitarna, transportowa
- baterie: działek 45 mm, dział 76 mm, moździerzy 120 mm
- plutony: zwiadu konnego, zwiadu pieszego, saperów, obrony pchem, żandarmerii
Etatowo stan pułku wynosił:
żołnierzy 2915 (w tym oficerów – 276, podoficerów 872, szeregowców – 1765).
Sprzęt:
162 rkm, 54 ckm, 66 rusznic ppanc, 12 armat ppanc 45 mm, 4 armaty 76 mm, 18 moździerzy 50 mm, 27 moździerzy 82 mm, 8 moździerzy 120 mm
Przypisy
- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP Nr 053/Org. z 30.03.1946 roku
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
- ↑ a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 428.
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 429.
- ↑ Wojtaszak i Kozłowski 2001 ↓, s. 174.
Bibliografia
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Media użyte na tej stronie
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - piechota
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
