4 Batalion Eksploatacji Dróg
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1944 |
| Rozformowanie | 1945 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Eugeniusz Woronin |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
4 Samodzielny Batalion Eksploatacji Dróg – samodzielny pododdział wojsk drogowych ludowego Wojska Polskiego.
Przeznaczony do budowy i naprawy dróg w strefie przyfrontowej. W działaniach bojowych pełnił także służbę regulacji ruchu oraz kontroli wojskowych pojazdów mechanicznych.
Sformowany we wsi Lipiny w rejonie Siedlec na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 022 z 10 września 1944. Następnie włączony do 2 Armii Wojska Polskiego. Rozformowany po zakończeniu wojny wraz z 2 Armią WP[1].
Działania
Mimo formalnego włączenia w skład 2 Armii WP batalion działał na korzyść Naczelnego Dowództwa WP. W lutym 1945, wraz z przeniesieniem instytucji NDWP, przedyslokowany do Włoch pod Warszawą, gdzie naprawiał istniejące i budował nowe drogi dojazdowe w rejonie Włoch, Ursusa i Piastowa.
Prace tego rodzaju kontynuował batalion do zakończenia wojny, nie zmieniając miejsca postoju. Budował m.in. drogi dojazdowe do lotniska wojskowego w Pruszkowie.
Obsada personalna
- Dowódcy batalionu[1]
- ppłk Eugeniusz Woronin
- ppłk Michał Siemieniuk
Skład etatowy
- Etat 047/12[2]
- 3 kompanie eksploatacji dróg
- pluton regulacji ruchu
- pluton drogowy
- pluton gospodarczy
- pluton ochrony mostów
- drużyny: łączności; malarska
Przypisy
- ↑ a b Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 210.
- ↑ Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 204.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. T. 4. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).