4 Dywizja Flak
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | 1 lipca 1938 |
Rozformowanie | 18 kwietnia 1945 |
Dowódcy | |
Ostatni | Max Hecht |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa | |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Formacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
4 Dywizja Flak (niem. 4. Flak-Division) – niemiecka dywizja artylerii przeciwlotniczej z okresu II wojny światowej.
Historia
Jednostkę utworzono 1 lipca 1938 r. jako Luftverteidigungskommando Essen (Dowództwo Obrony Powietrznej Essen). 1 września 1941 jej nazwę zmieniono na 4. Flak-Division.
Zadaniem dywizji było zapewnienie obrony przeciwlotniczej części Zagłębia Ruhry. Jej pułki stacjonowały w Dortmundzie, Duisburgu, Essen i Dorsten. Dywizja nie była w stanie skutecznie bronić wyznaczonego obszaru ze względu na przewagę Aliantów. Pozostała w wyznaczonym obszarze do końca wojny i poddała się z całą Grupą Armii B 18 kwietnia 1945[1].
Skład bojowy dywizji
- 1941
- 24 pułk Flak (Flak-Regiment 24),
- 44 pułk Flak (Flak-Regiment 44),
- 46 pułk Flak (Flak-Regiment 46),
- 64 pułk Flak (Flak-Regiment 64),
- 74 pułk reflektorów przeciwlotniczych (Flakscheinwerfer-Regiment 74),
- 4 lotniczy batalion łączności (Luftnachrichten-Abteilung 4),
- dywizyjne oddziały zaopatrzeniowe
- 1944
- 24 pułk Flak (Flak-Regiment 24),
- 44 pułk Flak (Flak-Regiment 44),
- 46 pułk Flak (Flak-Regiment 46),
- 64 pułk Flak (Flak-Regiment 64),
- 103 pułk Flak (Flak-Regiment 103),
- 113 pułk Flak (Flak-Regiment 113),
- cztery bataliony transportowe (Flak-Transport-Batterie 22/IV, 33/VI, 3/VI i 128/VI),
- 74 pułk reflektorów przeciwlotniczych (Flakscheinwerfer-Regiment 74),
- 124 lotniczy batalion łączności (Luftnachrichten-Abteilung 124),
- dywizyjne oddziały zaopatrzeniowe[2]
Dowódcy dywizji
- Generalmajor Kurt Steudemann (od sierpnia 1938),
- Generalleutnant Otto-Wilhelm von Renz (od 31 października 1939),
- brak danych od 17 marca do 31 sierpnia 1941,
- Generalleutnant Gerhard Hoffmann (od 1 września 1941),
- Generalleutnant Johannes Hintz (od 5 marca 1942),
- Generalleutnant Ludwig Schilffarth (od lutego 1944),
- Oberst Max Hecht (od 15 listopada 1944 do kapitulacji)
Przypisy
- ↑ Mitcham jr. 2010 ↓, s. 319.
- ↑ Mitcham jr 2010 ↓, s. 319.
Bibliografia
- Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Dywizje strzeleckie i lekkie. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2010. ISBN 978-83-11-11655-9.