4 Dywizja Strzelców (RFSRR)

4 Dywizja Strzelców

Historia
Państwo	Rosyjska FSRR
Sformowanie	1919
Tradycje
Rodowód	Litewska Dywizja Strzelców
Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Zadorożem (4–6 lipca 1920) bitwa pod Makowem (9 sierpnia 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	15 Armia

4 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

Sformowana w czerwcu 1919 z resztek Litewskiej Dywizji Strzelców^[1]. 1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 8254 żołnierzy z tego piechoty 5841, a kawalerii 380. Na uzbrojeniu posiadała 111 ciężkich karabinów maszynowych i 29 dział^[2].

W dniu 23 sierpnia 1920 roku po skutecznym ataku polskiego 59 pułku piechoty na Łomżę wielu żołnierzy dywizji dostało się do polskiej niewoli.

Dowódcy dywizji

• komdiw Sołoduchin^[3]

Struktura organizacyjna

Skład w sierpniu 1920^[3]:

• 10 Brygada Strzelców
  • 28 pułk strzelców
  • 29 pułk strzelców
  • 30 pułk strzelców
• 11 Brygada Strzelców
  • 31 pułk strzelców
  • 32 pułk strzelców
  • 33 pułk strzelców
• 12 Brygada Strzelców
  • 34 pułk strzelców
  • 35 pułk strzelców
  • 36 pułk strzelców

Przypisy

Bibliografia

• Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
• Materiały do historii wojny 1918-1920 r. T. I/1 Bitwa Warszawska – Bitwa nad Bugiem 27 VII – 7 VIII 1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935.
• Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.