4 Dywizjon Artylerii Pancernej

4 Dywizjon Artylerii Pancernej
Historia
Państwo Polska
Sformowanie1944
Rozformowanie1945[a]
Tradycje
Rodowód4 dywizjon artylerii przeciwpancernej
Dowódcy
Pierwszymjr Mikołaj Dawiński[1]
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnychwojska lądowe
Rodzaj wojskwojska pancerne
Podległość4 Pomorska Dywizja Piechoty
45 mm armata przeciwpancerna

4 Dywizjon Artylerii Pancernej[b] – samodzielny pododdział broni pancernej ludowego Wojska Polskiego

Formowanie i zmiany organizacyjne

Sformowany w m. Nizy w okolicach Sum[2] według etatu nr 04/504 jako dywizjon artylerii przeciwpancernej wyposażony w 45 mm armaty przeciwpancerne.

Przeformowany na mocy rozkazu dowódcy Armii Polskiej w ZSRR z 1 kwietnia 1944 na samodzielny dywizjon artylerii samobieżnej. W działa samobieżne Su-76 wyposażony został 21 czerwca 1944[1].

Żołnierze dywizjonu złożyli przysięgę w Lublinie 10 września 1944[1].

Dowódcą dywizjonu był mjr Mikołaj Dawiskiba [1][c]

Działania bojowe

Dywizjon prowadził działania bojowe w składzie 4 Pomorskiej Dywizji Piechoty z 1 Armii Wojska Polskiego.

Skład etatowy

76 mm działo pancerne SU-76

Dowództwo[d]

  • pluton dowodzenia,
  • 3 baterie dział samobieżnych
  • drużyny: zaopatrzenia bojowego, remontowa, gospodarcza, punkt sanitarny

Razem:

żołnierzy – 165 (oficerów – 51, podoficerów – 73, kanonierów – 41)

sprzęt:

  • działa samobieżne SU-76 – 13
  • samochód pancerny BA-64 – 1
  • samochody – 19
  • motocykle – 4

Kamuflaż i oznakowanie wozów

Wozy bojowe malowano farbą olejną koloru ciemnozielonego. Poszczególne pojazdy mogły różnić się odcieniem, a nawet i kolorem. Jeśli okoliczności tego wymagały, malowano pojazdy w nieregularne plamy różnej wielkości i kształtu. Obok podstawowego koloru wykorzystywano brąz, czerń lub piaskowy. Taki sposób malowania stosowano jednak sporadycznie. Zimą wozy bojowe malowano na biało, tzw. bielidłem. Biel nakładano bezpośrednio na ochronną farbę zieloną, przy czym pokrywano nią albo cały pojazd, albo też tylko część jego powierzchni, tworząc nieregularne plamy deformujące kształt. Zamiast farby mogło być używane wapno[3].

Na wieży malowano orła. Stylizowany, aczkolwiek znacznie uproszczony kształt orła wzorowany był na orle piastowskim. Wysokość orła wahała się od 20 do 40 cm[4].

Oznakowanie taktyczne

Numery taktyczne dywizjonu[5]:
dowódca — 400

  • 1 bateria — 401, 402, 403, 404
  • 2 bateria — 405, 406, 407, 408
  • 3 bateria — 409, 410, 412, 413

Uwagi

  1. ↑ Rozkaz naczelnego dowódcy Wojska Polskiego nr 00248/org z 14 września 1945
  2. ↑ W literaturze występują również nazwy Dywizjon Artylerii Samobieżnej oraz Dywizjon Artylerii Samochodowej
  3. ↑ Jan Śliwiński, Taktyka 4 Dywizji w minionej wojnie s. 258 podał, że dowódcą dywizjonu był kpt. Grzegorz Greśko.
  4. ↑ Etat 04/568 z poprawkami

Przypisy

  1. ↑ a b c d Komornicki 1987 ↓, s. 212.
  2. ↑ Radziwończyk 1986 ↓, s. 108.
  3. ↑ Komornicki 1987 ↓, s. 109.
  4. ↑ Komornicki 1987 ↓, s. 109-110.
  5. ↑ Komornicki 1987 ↓, s. 120-121.

Bibliografia

  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń ;Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
  • Magnuski, Janusz: Wozy bojowe LWP : 1943-1983. Magnuski, Janusz. Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5.
  • Jan Śliwiński, Taktyka 4 Dywizji w minionej wojnie, Wydawnictwo MON, Warszawa 1965, wyd. I.
  • Kazimierz Radziwończyk. 4 Dywizja Piechoty im. Jana Kilińskiego. Formowanie i szkolenie. cz.I. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3, s. 101-128, 1986. Warszawa: Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe. ISSN 0043-7182. 
Polska broń pancerna na froncie wschodnim
Korpusy pancerne
Brygady pancerne (BPanc)
Pułki czołgów (pcz)
Pułki czołgów ciężkich (pczc)
Bataliony rozpoznawcze
Pułki artylerii pancernej (papanc)
Dywizjony artylerii pancernej (dapanc)
Wyposażenie

LWP kurtki sampanc.png

Wojska pancerne ludowego Wojska Polskiego
Korpusy pancerne
Dywizje pancerne
Brygady pancerne
Pułki czołgów
Bataliony rozpoznawcze
Pułki artylerii pancernej
Dywizjony artylerii pancernej
Wyposażenie

LWP kurtki sampanc.png

Korpusówka wojsk pancernych.jpg
Ludowe Wojsko Polskie
Rodowód
Instytucje centralne
Formacje
Struktura organizacyjna
Działania wojsk
Stalinizm w wojsku
Szkolnictwo wojskowe

Orzeł LWP.jpg

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
SU-76M at the Museum on Sapun Mountain Sevastopol 1.jpg
Autor: Cmapm, Licencja: CC BY 3.0
Soviet SU-76M, manufactured in 1949, is displayed at the Museum of Heroic Defense and Liberation of Sevastopol on Sapun Mountain in Sevastopol.
LWP kurtki sampanc.png
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek obowiązujące od stycznia 1945 - kadra pancerna i samochodowa