50 Batalion Saperów (1939)
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1939 | |
| Rozformowanie | 1939 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | mjr Władysław Zawalnicki | |
| Działania zbrojne | ||
| kampania wrześniowa Obrona Warszawy | ||
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Przemyśl | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe | |
| Rodzaj wojsk | saperzy | |
| Podległość | Armia „Łódź” | |
50 Batalion Saperów (50 bsap) – pododdział saperów Wojska Polskiego II RP. Batalion nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w 1939 przez 4 pułk saperów z Przemyśla.
Formowanie i działania
Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” 50 batalion saperów został sformowany w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym[1].
Jednostką mobilizującą był 4 pułk saperów w Przemyślu[2]. Batalion został zorganizowany według typu IIb razem z plutonem mostowym 4-tonowym nr 50[3].
Jednostka została podporządkowana dowódcy Armii „Łódź”[2]. Na stanowisko dowódcy batalionu został wyznaczony major Władysław Zawalnicki[4].
13 września 1939 roku do Warszawy przybył 5 bsap i został oddany do dyspozycji dowódcy saperów Obrony Warszawy. Mimo tego, że 5 bsap był organiczną jednostką 5 Dywizji Piechoty, pracował na korzyść dowódcy Odcinka „Warszawa-Zachód” pułkownika Mariana Porwita. W zamian za 5 bsap lwowska 5 Dywizja Piechoty otrzymała 50 armijny batalion saperów, który dotarł do Warszawy 14 września, bez jednej kompanii[5]. Major Zawalnicki został dowódcą saperów 5 DP i jednocześnie dowódcą saperów Odcinka „Warszawa-Wschód”[6].
Przypisy
- ↑ Cutter 2003 ↓, s. 169.
- ↑ a b Cutter 2003 ↓, s. 161.
- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 413, 1106.
- ↑ Zdzisław Cutter, Mobilizacja wojsk saperskich ..., s. 19.
- ↑ Apoloniusz Zawilski, Bitwy..., s. 676.
- ↑ Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy ..., s. 153, 215, 312.
Bibliografia
- Zdzisław Józef Cutter: Polskie wojska saperskie w 1939 r. : organizacja, wyposażenie, mobilizacja i działania wojenne. Częstochowa: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 2003. ISBN 83-7098-834-2.
- Zdzisław Józef Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń: Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Adiutor, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Apoloniusz Zawilski: Bitwy polskiego września. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2011. ISBN 978-83-240-1765-2.
| ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
