51 Batalion Saperów
 Barwy saperów noszone na kołnierzach kurtek | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1945 |
| Rozformowanie | 1970 |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | Skierniewice, Augustów, Orzysz[3], Ełk |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
51 Batalion Saperów (51 bsap) – pododdział wojsk inżynieryjnych ludowego Wojska Polskiego. W 1967 przemianowany w 9 Kołobrzeski batalion saperów.
Formowanie i działania 51 bsap
Batalion został sformowany w sierpniu 1945 r. na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 38/45 z 15 sierpnia 1945 r. w Skierniewicach, jako jednostka organiczna 18 Dywizji Piechoty.
Po krótkim przeszkoleniu i osiągnięciu zdolności do działań bojowych oraz po dyslokacji, w październiku 1945 r., do Augustowa, przystąpił do walk z podziemiem na terenie województwa białostockiego (oddziały „Łoma”, „Groma” i „Świerka”). W latach 1945-1947 batalion operował przede wszystkim w rejonach Augustowa i Sokółki (miejscowości: Kolnica, Sucha Rzeczka, Lipsk, Krynia, Jesionówka, Korycin, Płaskie i Mikoszówka).
Batalion prowadził rozminowanie terenów województwa białostockiego – Augustowa, powiatu augustowskiego, powiatu Bielsk Podlaski i strefy przygranicznej na odcinku od Gołdapi do Białowieży[4]. Przez wiele lat po wojnie prowadził oczyszczanie terenu z niewybuchów i materiałów niebezpiecznych na terenie województwa olsztyńskiego i białostockiego. Żołnierze batalionu wykryli i unieszkodliwili kilkadziesiąt tysięcy min oraz ponad 100 tys. sztuk różnego rodzaju amunicji i innych niewybuchów. Rozminowali i sprawdzili kilkaset kilometrów dróg i ulic, ponad 239 tys. ha ziemi ornej, łąk i lasów, 7 jezior (brzegów). W rozminowaniu batalion stracił 4 zabitych (kilku żołnierzy odniosło rany).
Batalion brał udział w zwalczaniu klęsk żywiołowych, a szczególnie w akcjach przeciwlodowych i przeciwpowodziowych na Narwi i Wiśle w rej. Łomża, Strękowa Góra, Osowiec, Nowy Dwór Mazowiecki, i Wyszogród oraz w gaszeniu pożarów w rejonach Ełku i Augustowa (Serwy).
Jednostka uczestniczyła w pracach na rzecz gospodarki narodowej. Brała udział w odbudowie Augustowa (np. szkoły), budowie mostów w miejscowościach: Mieduniszki Małe (pow. gołdapski), Olecko, Strabla (pow. bielski), Pomiechówek (na rzece Wkra), Myczkowce (na Solinie), Ruda (powiat piski). Uczestniczyła też w realizacji obiektów specjalnych dla wojska.
W walkach z podziemiem jednostka straciła 7 żołnierzy.
Jesienią 1956 roku, po rozformowaniu 18 DP, batalion został podporządkowany bezpośrednio dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego.
Batalion jako 9 Kołobrzeski bsap
30 września 1967 r. jednostka przyjęła dziedzictwo tradycji oraz numer i nazwę wyróżniającą 9 Kołobrzeskiego Batalionu Saperów.
Batalion został rozformowany 27 marca 1970 r.
Dowódcy batalionu
- Michał Piestrakow,
- Stanisław Staniszewski,
- Władysław Kuś,
- Władysław Wierzbicki,
- kpt Stanisław Biernat.
Przypisy
- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org. z 30.3.1946 roku
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 427.
- ↑ Łach 2011 ↓, s. 270.
Bibliografia
- F. Kaczmarski, S. Soroka: Wojska Inżynieryjne LWP 1945-79. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Wiesław Łach. Problemy bezpieczeństwa Polski Północnej po II wojnie światowej. „Zeszyty Naukowe WSOWL”. 3 (161), 2011. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych. ISSN 1731-815.
| Brygady | |
|---|---|
| Pułki saperów | |
| Pułki pontonowe | |
| Bataliony saperów |
|
| Bataliony pontonowo-mostowe |
| Brygady saperów | |
|---|---|
| Bataliony saperów | |
| Bataliony pontonowo-mostowe |
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Własna praca Kwz
LWP - barwy broni na kołnierze kurtek, obowiązujące od stycznia 1945 - saperzy mostowi i elektrotechnicy