52 Dywizja Strzelców
| Historia | |
| Państwo |  Rosyjska FSRR |
|---|---|
| Sformowanie | 1918 |
| Działania zbrojne | |
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | Piechota |
| Podległość | 16 Armia |
52 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
52 Dywizja Strzelców została sformowana latem 1918 w Moskwie z Polaków przebywających w tym mieście. Początkowo nosiła nazwę Zachodnia Dywizja Piechoty a od września 1918 Zachodnia Dywizja Strzelecka. Wchodziła w skład Armii Zachodniej i Armii Litewsko-Białoruskiej. Według planów władz bolszewickich miała być pierwszą jednostką polskiej Armii Czerwonej. W listopadzie 1918 wkroczyła na tereny Białorusi za cofającymi się oddziałami niemieckimi. Jej pułki zajęły Mołodeczno, Lidę, Baranowieże, Wołkowysk i Grodno. W lutym 1919 dywizja zetknęła się z oddziałami Wojska Polskiego. W walkach toczonych od marcia do sierpnia 1919 poniosła bardzo wysokie straty. W dywizji zdarzały się bardzo częste przypadki dezercji. Od lipca 1919 nosiła nazwę 52 Dywizji Strzeleckiej. We wrześniu i październiku 1919 walczyła w rejonie Borysowa, a w listopadzie pod Leplem. Na skutek strat i „zdemorelizowania” została wycofana z frontu, uzupełniona i wysłana na południe[1].
Do 9 czerwca 1919 pod nazwą Dywizja Zachodnia w składzie Armii Zachodniej Frontu Zachodniego. Następnie w składzie 16 Armii Nikołaja Sołłohuba. Pod koniec sierpnia 1919 liczyła 3195 bagnetów, 111 szabel, 76 km, 37 dział.
Dowódcy dywizji
- J.M. Makowski (I – II 1919)[1]
- Roman Łągwa (II – IX 1919)[1]
- I.I. Raudmiec (IX 1919 – V 1920)[1]
Struktura organizacyjna
- dowództwo dywizji
- 154 Brygada Strzelców
- 461 pułk strzelców
- 462 pułk strzelców
- 463 pułk strzelców
- 155 Brygada Strzelców
- 464 pułk strzelców
- 465 pułk strzelców
- 466 pułk strzelców
- 156 Brygada Strzelców
- 467 pułk strzelców
- 468 pułk strzelców
- 469 pułk strzelców
Przypisy
- ↑ a b c d Odziemkowski 2004 ↓, s. 314.
Bibliografia
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
.svg)