53 Armia (ZSRR)

53 Armia

53-я армия

Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	sierpień 1941
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota, artyleria, wojska pancerne
Podległość	Środkowoazjatycki Okręg Wojskowy

53 Armia (ros. 53-я армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej w czasie II wojny światowej.

Po raz pierwszy została sformowana w sierpniu 1941 w Środkowoazjatyckim Okręgu Wojskowym. Wykonywała zadania związane z zabezpieczeniem południowo-wschodniej granicy ZSRR oraz przygotowaniem jednostek i związków przed wysłaniem na front.

W grudniu 1941 została rozwiązana.

Po raz drugi została sformowana w kwietniu 1942 na Froncie Północno-Zachodnim na bazie południowej grupy wojsk 34 Armii. Armia objęła 22 Gwardyjską, 23, 130, 166, 235, 241, 250 i 375 Dywizje Strzeleckie, kilka brygad piechoty i piechoty górskiej (ściśle: narciarskiej), szereg jednostek artylerii, saperskich i innych.

W 1943 brała udział w operacji diemiańskiej, następnie dowództwo armii zostało przeniesione do rezerwy Naczelnego Dowództwa, 10 kwietnia 1943 na Front Rezerwowy (od 15 kwietnia – Stepowy Okręg Wojskowy, od 9 lipca – Front Stepowy).

1 lipca 1943 armia obejmowała 28 Gwardyjską, 84, 116, 214, 233, 252, 299 Dywizje Strzeleckie, 2 pułki pancerne, szereg jednostek artylerii, saperskich i innych. Brała udział w bitwie pod Kurskiem i bitwie o Dniepr, następnie w ramach 2 Frontu Ukraińskiego w operacjach kirowogradzkiej, korsuńsko-szewczeńskiej, umańsko-botoszańskiej, jasko-kiszyniowskiej, debreczyńskiej, budapeszteńskiej, bratysławsko-brnowskiej i praskiej.

Następnie jako armia ogólnowojskowa będąc w składzie Frontu Zabajkalskiego uczestniczyła w działaniach bojowych przeciw japońskiej Armii Kwantuńskiej^[1].

Dowódcy 53 Armii

• Aleksandr Ksienofontow (kwiecień – październik 1942), generał major;
• Giennadij Korotkow (październik 1942 – styczeń 1943), generał major;
• Jewgienij Żurawlow (styczeń – marzec 1943), generał major;
• Iwan Managarow (marzec – grudzień 1943 i marzec 1944 do końca wojny), generał porucznik, od końca maja generał pułkownik;
• Gierman Tarasow (grudzień 1943 – styczeń 1944), generał major;
• Iwan Gałanin (styczeń – luty 1944) – gwardii generał porucznik^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Siergiej Sztemienko: Sztab generalny w latach wojny. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1969.